Jak polubić męża, jak znów się zakochać?

[nadniemnem]

Nie mam z kim porozmawiać o tym, co najbardziej mi ostatnio doskwiera, ale nie radzę sobie z tym sama. Dlatego piszę. Nie wiem, jak sobie poradzić z tym, że coraz bardziej nie lubię mojego męża. Często obraża się o jakieś drobiazgi, potrafi nie odzywać się do mnie przez dwa dni, na przykład dlatego, że obcięłam naszej córce przydługą grzywkę, co mu się nie spodobało. Sytuacje tego typu, absurdalne i niezrozumiałe dla mnie, pojawiają się w naszym związku coraz częściej. Nie mam już cierpliwości ani siły, żeby wyciągać rękę i udawać, że jest ok, godzić się i żyć nadzieją, że do końca tygodnia przetrwamy w tej zgodzie. Drażni mnie jego gburowatość, którą, gdy jest na mnie obrażony, okazuje np. mojej mamie czy jakiejś koleżance, która do mnie wpadnie. Potrafi być jednocześnie bardzo miły w rozmowie telefonicznej z jakąś koleżanką z pracy. Do obcych ma wiele cierpliwości, mnie okazuje niechęć i agresję. Nasza relacja jest coraz bardziej formalna, w zasadzie sprowadza się do wzajemnej wymiany dóbr – do południa ja zajmuję się dzieckiem, żeby on mógł pracować, po południami ja wychodzę do swojej pracy dorywczej, a on siedzi z dzieckiem. Dziecku także często okazuje swoje zniecierpliwienie i marudzenie naszej córki interpretuje jak zachowanie dorosłego, krzyczy na nią. Poza tym, od 14 miesięcy nie uprawiamy seksu. Założyliśmy sobie, że poczekamy ze współżyciem, aż będę w stanie, poprzez obserwacje (naturalne metody planowania rodziny) swojego ciała ustalić dni płodne i niepłodne. Ale to jest bardzo trudne, bo choć już od 5 miesięcy dziecka nie karmię, cykle mam zaburzone i nie potrafię zbyt wiele wyczytać z wykresów. A dziecka drugiego nie chcemy mieć jeszcze oboje. Nasza decyzja o braku współżycia motywowana była względami religijnymi, ale ja już jakiś czas temu bardzo się zbuntowałam, bo pragnę współżyć z mężem. Zasugerowałam, że możemy użyć prezerwatywy. Mój mąż jednak twierdzi, że musi to przemyśleć. Czuję się odrzucona, zaczynam mimowolnie snuć fantazje o innych mężczyznach, każde, potencjalne zainteresowanie jakiegoś innego mężczyzny jest dla mnie bardzo ważne, bo mój mąż okazuje mi szacunek, przywiązanie i łoży na moje utrzymanie, lecz nie ma między nami żadnej iskry. Choć on twierdzi, że mnie pożąda. Pewnie powinnam doceniać jego poświęcenie, być może on wie, że jeśli nawet zaczniemy współżycie z prezerwatywą, dopadną nas wyrzuty sumienia. Może i chce mnie w ten sposób chronić. Ale ja boję się, że wkrótce, jak tak dalej pójdzie, będę miała wyrzuty sumienia z gorszego powodu – z powodu pożądania kogoś innego, niż mój sakramentalny mąż. Najgorsze i najbardziej smutne jest to, że powoli zaczynam obojętnieć na jego humory, obrażania, gburowatość, a ciche dni przeciągają się. Kiedyś nie potrafiliśmy zasnąć niepogodzeni. Teraz… czasami jest mi lżej, gdy wiem, że wróci i nie będzie się ze mną kłócił, bo od wczoraj się w ogóle nie odzywa. Cisza, spokój. Martwa cisza. Jestem zmęczona reakcjami męża, naszą relacją. Męczymy się nawzajem. Coraz częściej myślę o tym, że małżeństwo nasze było błędem. Chciałabym znów zakochać się w nim, rozkochać go w sobie, chciałabym zacząć od polubienia go, oczywiście. Tylko na chęciach się kończy, gdy słyszę jego odrzucający ton, widzę zmarszczone czoło. Może ktoś ma jakąś złotą radę? Może ktoś przeżywał coś podobnego? Może… ktoś pomoże?

[Laff]

hm, czy próbowałaś mu powiedzieć w szczerej rozmowie to co tu piszesz? bez owijania w bawełnę?

[nadniemnem]

Tak, tak, nie raz. Reagował złością, zwłaszcza w momencie, gdy mówiłam mu, o realnym zagrożeniu, związanym z tym "zainteresowaniem innymi mężczyznami". Chciałabym być dobrze zrozumiana - ja nie ostrzegam go, że jeśli się coś między nami nie zmieni, to go zdradzę:] Mówię mu o stanach mojej psychiki. O tym, że czuję żal, rozczarowanie, smutek i że czasami przychodzi do mnie pokusa, by wygadać się komuś innemu, znaleźć zrozumienie u kogoś innego, u INNEGO... I boję się tych uczuć, chcę temu wszystkiemu zapobiec, żebyśmy razem zapobiegli.

[woman]

Nadniemnem, to co opisujesz, to się po prostu nie mieści w głowie.
Gdzie bliskość, gdzie Wasze rozmowy, gdzie przyjaźń, gdzie pożądanie???
14 miesięcy bez relacji fizycznej z mężem a on zamiast rzucić się na Ciebie jak wygłodniały wilczek, mówi że się zastanowi
Twoje reakcje na innych mężczyzn są jak najbardziej normalnie w tej sytuacji. Przecież to takie cudowne przejrzeć się w oczach swojego mężczyzny i widzieć ten błysk, tę iskierkę pożądania. Mieć w nim przyjaciela, kompana do rozmów i do sensownych kłótni (dziecinne obrażanie się do nich nie zalicza)
Podziwiam Cię, że jakoś to wszystko wytrzymujesz.

[Laff]

terapia rodzinna - właściwie to trudno tutaj cokolwiek doradzić. to wybitnie oporny typ :/

[mahika]

może zacznij brać tabletki, mąż nie musi o tym wiedzieć...
Ehhh... Przytulam

[Laff]

kłamstwo ma krótkie nogi i to żadne rozwiązanie :/

[limonka]

może zacznij brać tabletki, mąż nie musi o tym wiedzieć...
Ehhh... Przytulam

Przez chwile myslalam ze sugerujesz na nerwy:)

[smerfetka0]

a dlaczego jestes na nie w stosunku do prezerwatyw? to jak uprawiac seks nie chcac byc w ciazy i nie zabezpieczajac sie? wyciagac przed ?

tak tylko pytam. w sumie wasza decyzja jesli wam to pasowalo.

ale cos mi nie pasuje, czy to mozliwe ze facet (majac zone, i jakies doswiadczenie seksualne) wytrzyma bez seksu (albo z renia grabowska) przez 14 miesiecy ?

ja myslalam ze to nie mozliwe, ze predzej czy pozniej zaczyna szukac zaspokojenia ze skutkiem pozytywnym badz tez nie. ale co ja moge wiedziec

[Abssinth]

dlaczego w ogole chciec polubic takiego czlowieka?

przeciez to niesympatyczny, gburowaty typ, zachowujacy sie jak rozwydrzony bachor, robiacy sceny jak mu sie cos nie spodoba, i nie traktujacy swojej Zony jak kobiety.

Przeciez czlowiek dorosly sie tak nie zachowuje.
Czlowiek, ktorego mozna lubic, sie tak nie zachowuje.

Po co sie zmuszac do lubienia kogos, kto traktuje nas zle? Jak dla mnie to jest przeciwne zdrowemu rozsadkowi.

A zwlaszcza, ze jest dziecko, ktore wyczuwa nastroje panujace miedzy rodzicami, i nie rozwija sie najlepiej w takim otoczeniu...

[caterpillar]

a jak bylo wczesniej nadniemnem?
moze to jest spowodowane nowa sytuacja (dzieckiem ,porodem)

ja jednak sugeruje jakas terapie rodzinna ,moze w waszej parafii skoro jestescie wierzacy

natomiast radze Ci wstrzymac sie z decyzja o 2 dziecku zanim nie rozwiarzecie tego problemu


ja nigdy nie moge pojac jak to jest z ludzmi ,ze osoba gleboko wierzaca (podobno) ma trudnosc z prezerwatywa czy tabletka natomias traktowanie rodziny, ciebie ,dziecka nie jest dla niego problemem

eh bez komentarza

p.s. zgadzam sie w oman ,ze te fantazje to normalny obiaz "odstawienia"

pozdrawiam!

[anulka81]

Hej nadniemnem, jestem w nieco podobnej sytuacji , też chciałabym pokochać męża, zapomnieć o wszystkich problemach, kochać się nawzajem I być szczęśliwym... Coraz częściej dochodzę do wniosku, że nic na siłę.. nie wiem czy nam się uda, on niby zaczął się bardziej starać, ale jakoś nie robi to na mnie wrażenia... Był głuchy na moje wołania o pomoc, gdy chciałam walczyć o uczucia... Jeśli naprawdę go kochasz, masz jeszcze jakieś uczucia dla niego, może nie jest dla was zsl późno... Powiedz mu jak się czujesz, ze wasz związek jest zagrożony I potrzebujecie pomocy, najlepiej do poradni rodzinnej jakiejś... Mój też wybucha jak wulkan gdy mówię ze cos robi nie tak, nie lubią słyszeć prawdy, mówię mu ze mówię mu to nie dlatego, żeby go obwinic ale żeby wskazać ma rzeczy, które mnie bola, po to by je naprawić,żeby było lepiej...

Życzę ci jak najszybszego uregulowania spraw!

[anulka81]

Ps. Jeśli chodzi o sprawy intymne, to u mnie jest odwrotnie, bo ja raczej odmawiam, a on mi ciągle mówi, żebym założyła sexy bieliznę, koszulkę czy sukienkę, żeby go.uwieść, czasem przejąć inicjatywę, oni tak lubią, może moglabys spróbować go uwieść?

Pewnie znasz swoje ciało na tyle, ze moglabys przewidzieć kiedy owulujesz I unikać najbliżych dni albo zaraz przed czy pp okresie jest dość bezpiecznym czasem albo spróbować inne środki antykoncepcji, nie widzę w tym nic złego, gorszym grzechem byłoby przespać się z kimś innym...

[marie89]

Nie wiem jak jest w małżeństwie...

ale myślę, że zależy Ci i to właśnie o tym powinnaś mu powiedzieć...

Oboje musicie to przegadać i przepracować...
I spróbować na nowo zabiegać o siebie...

Wychodziliście gdzieś razem ostatnio?

Może umówicie się na randkę... Na kolację... na spacer...

To że nie stosujecie środków antykoncepcyjnych może być problematyczne ale nie musi...
Twój cykl powinien się już uregulować... Może to wpływ stresu. Rozmawiałaś o tym ze swoim gin?

[nadniemnem]

Dziękuję Wam. Z mężem rozmawiamy. Na razie jest lepiej, choć nie pałam wielkim entuzjazmem jeszcze, bo choć najważniejsze tematy omówiliśmy, teraz musimy to wszystko wcielić w życie. Obawiam się, że będzie, jak zwykle...:/

Trochę mi ulżyło, gdy przeczytałam w kilku wypowiedziach, że ta moja potrzeba zainteresowania moją osobą przez facetów to coś, co mieści się w normie. Chciałabym, żeby to mój mąż spełniał te wszystkie potrzeby, zaspokajał je. Ale samo słowne zapewnienie, że mnie pragnie i że jestem dla niego atrakcyjna, nie zawsze mi wystarcza i czasami w zwykłym, grzecznościowym komplemencie kogoś obcego, jak głupia doszukuję się drugiego dna.
Nie chodzi tu też o to, że po ciąży i porodzie mam zaniżone poczucie pewności siebie, bo jeśli chodzi o urodę i budowę ciała, to czuję się świetnie i wyglądam lepiej, niż zanim zaszłam w ciążę.

A co do pomysłu, żeby uwieść męża - ech:) Po pierwsze - próbowałam nie raz;) Po drugie - on jest stanowczy. Do bólu. Jak sobie powie, że nie - to nie.