Wiara w Boga

[KittyLiverpool]

Zastanawiam sie jak to sie dzieje i kiedy ,ze ludzie zaczynaja wierzyc w Boga. Jesli ktokolwiek moglby sie podzielic swoja historia bade bardzo wdzieczna.
Pisalam na innym forum, ktos powiedzial , ze dziecko lat 5 jest zbyt male zeby wierzyc w Boga... Co o tym sadzicie?

[caterpillar]

witaj kitty !



mam dziecko lat 6 ,ktore chodzi do Anglikanskiej szkoly gdzie mowia dosc sporo o Bogu, jednak zadne z nas (rodzicow)nie jest praktykujacym katolikiem.
Robi sie dosc ciekawie ,bo moje dziecko ma faze na bycie paleontologiem i oglada duzo filmuw dokumentalnych o dinozaurach i poczatku swiata ,pada wiec duzo pytan w tym temacie .
Tata, na pytanie "jak powstal swiat" wyskakuje z teoriami naukowymi w szkole zas czesto slyszy o tym ,ze Bog stworzyl swiat itd.
Jestem zdania ,ze dziecko wierzy w to co mowia i w co wierza rodzice.

Jesli wmowisz dziecku ,ze swiatem rzadzi teletubis to dziecko w to uwierzy.

To jest ciekawe pytanie wiesz?

Ja sama bylam wychowywana w katolickiej rodzinie wiec teraz borykam sie z poczuciem winy i zloscia , bo nie wiem czy potrzeba przynalezenia do kosciola wynika z wiary czy dlugoletniej indoktrynacji.

[Honest]

Ja także wychowałam się w katolickiej rodzinie i podobnie jak cat borykałam się z poczuciem winy, że przestałam chodzic do kościoła.

Dziecko w wieku 8-9 lat przystepujące do komunii świętaj bardzo rzadko rozumie i czuje podniosłość tej chwili. Dla wielu dzieci jest to wydarzenie "prezentowe", zero głębi.

Mnie np. zaskakuje powszechny fakt chrzecznia dzieci przez niekatolików... Traktuje się ten sakrament jako tradycję, a nie wydarzenie religijne.

[Księżycowa]

I jeszcze kwestia tego, czy dziecko wierzy, bo mama mowi, że trzeba, bo inaczej Bozia się pogniewa czy jakoś sensownie i adekwatnie do wieku dziecka uzasadnia dlaczego jest sens wierzyć.
U mnie było tak, że wierzyłam, bo mama każde właśnie a jak nie, to się Pan Jezus obrazi i nadszedł czas, że stałam się trochę starsza i stwierdziłam, że nie idę, bo nie chce mi się i nie wiem po co, nie wiem co mi ma dać to chodzenia.
Poczucie winy ogromne, bo przecież Pan Jezus się pogniewał ale z drugiej strony równie silne było poczucie, że nie ma sensu robić czwegoś dlatego, że tak trzeba i nie wiedzieć dlaczego...
Głębi żadnej nie było...
A przy komunii prezenty to jedno ale mnie nastawiono, że od momentu komunii jestem pod obserwacja Boga, że teraz za kazdy grzech się gniewa i kazde nie dotrzymanie spowiedzi widzi i grozi palcem. Taka presja, że wszystko trzeba robić dobrze.
Nie pamietam, żeby ktoś mi przedstawił Boga jako troskliwego stwórcę, tylko gniewającego się i do tego potężnego Pana, który za kazde przewinienie jest wściekły i juz nas nie chce. Może dlatego u mnie teraz jest problem z wiarą...

Ogólnie zgadzam się z Cat, dziecko będzie wierzyło w to, co wpoi mu rodzić, bo dla dziecka na początku przede wszystkim, to on jest tym potężnym, wszechwiedzącym i nie omylnym.... niestety.

[limonka]

Nie pamietam, żeby ktoś mi przedstawił Boga jako troskliwego stwórcę, tylko gniewającego się i do tego potężnego Pana, który za kazde przewinienie jest wściekły i juz nas nie chce. Może dlatego u mnie teraz jest problem z wiarą...

Ogólnie zgadzam się z Cat, dziecko będzie wierzyło w to, co wpoi mu rodzić, bo dla dziecka na początku przede wszystkim, to on jest tym potężnym, wszechwiedzącym i nie omylnym.... niestety.

tez mam podobne spostrzezenia i zgadzam sie z tym co napisalyscie...tutaj w kosciele chrzescijanskim bog jest wlasnie przedstawiany jako przyjaciel, oparcie, a nie tak jak to opisalas ksiezycwa i jakiego pewnie wielu z nas tak wlasnie z dziecinstwa pamieta...

[Honest]

No ja pamiętam jak gdzieś w 6 klsie siostra zakonna nam przyniosła zdjęcia płodów po aborcji i kazała podpisać jakies listy do sejmu przecuwko aborcji Nie ukrywam, że trauma straszna

[Księżycowa]

Ja pamietam jak w zawodowej ksiądz, z którym mieliśmy religię powiedział do koleżanki, która mieszkała z chłopakiem, bo uciekła z domu dlatego, że ojczym ją bił, ze taka osoba to zwykła dziwka...

[limonka]

[smerfetka0]

ja mysle ze dziecko po prostu nie rozumie tego i robi tak jak rodzice ucza.

sama dopiero teraz zaczynam podchodzic inaczej do wiary. zaczynam sie zastanawiac i rozmyslac nad wielkanoca np. ze to nie tylko sprzatansko i mile spotkania rodziny przy pelnym stole a chodzi o cos zupelnie innego. jeszcze za wiele nie wymyslilam w tej kwestii,ale wierze bo chce, bo latwiej mi sie pogodzic z przeciwnosciami losu i szukam we wszystkim pozytywow zeby sie nie zalamywac, i dlatego ze boje sie ze faktycznie mamy dusze, z ktora cos sie musi dziac po smierci chociaz czasami jak wypowiadam to, to czuje sie jak wariatka

[Sansevieria]

Czyli wychodzi na to, że dziecko wierzy mniej więcej w to, w co rodzice oraz w sposób, w jaki mu to rodzice podają. Ciągnac dalej im bardziej wiara rodzicow wypaczona tym więcej tego przekazuja dziecku, które w starszym wieku ma uzasdnioną nięcheć do wierzenia w takie okropności nieprzyjemne oraz miejscami również bezsensowne.

Ciekawa jestem jak to przebiega w rodzinach, w których jest wierzące tylko jedno z rodziców.

[smerfetka0]

ja znam taka rodzine, moja ciotka moze nie tyle co nie wierzy, nie ma zdania na temat boga, ale uwaza ze wszystko kreuje kosciol i ze to banda zlodziei i ze glosza herezje pod przykrywka milosci do boga i blizniego (tak w telegraficznym skrocie), wujek jest wierzacy. normalnie funkcjonuja. obie babcie sa/byly wierzace, i nigdy jakos sie nie wyklocala o nic, od siebie starala sie przekazywac i uczyc przestrzegania nie kradnij, milosci blizniego (ogolnie bycia dobrym czlowiekiem, zasady jak z przykazan) po to zeby byc wlasnie dobrym czlowiekiem, ze tak trzeba, ze ludzie nie powinni robic sobie krzywdy, nie wspominala nigdy do niej o bogu czy nie glosila nic w imie boga. Po prostu uwazala ze sama wiara jej nic zlego nie zrobi, i z szacunku do zasad rodzin i meza zgodzila sie by corka chodzila do kosciola

[Księżycowa]

i dlatego ze boje sie ze faktycznie mamy dusze, z ktora cos sie musi dziac po smierci chociaz czasami jak wypowiadam to, to czuje sie jak wariatka

Czyli tak troszkę wierzysz ze strachu
Mnie przeraża myśl, że mogę umrzeć, że mnie też to dotyczy (jakbym dopiero to odkryła). Panicznie się boję co ze mną będzie. Od jakiegos czasu tak mam i myślę, że dlatego, że bardzo długi czas wszystko się opierało na rzeczach materialnych, one były najwazniejsze. Nie tyle pieniądze, co ,,jak będe miała to, to już będzie ok. a jak osiągnę tamto, to to będzie wszystko" w ogóle nie istniała jakaś duchowość.
Oczywiste było, że się mówi o Bogu, kosciele itp. ale tak jakoś to było poza mną... całkiem nie dawno uświadomiłam sobie, że moje zycie duchowe nie istnieje i chciałabym to bardzo zmienić ale sie boję a po drugie nie wiem jak zacząc i od czego, czego się uchwycić najpierw, bo to obszerny temat jest.

[Honest]

U mnie tata gorliwy katolik, a mama ateistka

[Sansevieria]

Smerfetka, i z jakim skutkiem? Córka poszła "za mamą" czy "za tatą" w tej kwestii?

[impresja7]

Zastanawiam sie jak to sie dzieje i kiedy ,ze ludzie zaczynaja wierzyc w Boga. Jesli ktokolwiek moglby sie podzielic swoja historia bade bardzo wdzieczna.
Pisalam na innym forum, ktos powiedzial , ze dziecko lat 5 jest zbyt male zeby wierzyc w Boga... Co o tym sadzicie?

Chcesz uwierzyć ?