uczucie nienawiści

[eta]

No i deprecha mnie dopadła. Nie mogę się podnieść, zmęczenie nie daje mi żyć. nie mam za bardzo z kim pogadać, więc mielę to w sobie...i tak w kółko macieju...

[mariusz25]

hej, nie wiem jak to powiedziec, ale u mnie rozgraniczylem sobie w sobie na to co bylo i co jest, jakby dwa swiaty tamten czas i ten, daje mi to wiekszy spokoj, sprobuj myslec eta co teraz i mysl o sobie

[eta]

Dziś kupiliśmy obrączki, a ja chodzę i myślę, że naważyłam sobie niezłego piwa z moją rodziną. Kontaktu nie ma, nie brakuje mi go, ale wyrzuty sumienia straszne. Śni mi się ciemność bardzo często i samotność. Nie wiem jak rozwiążę kwestię ślubu. Wybaczcie, ale nie mam tego nawet komu powiedzieć. Mój smutek wykańcza mojego Narzeczonego. Nie potrafię chyba żyć inaczej...

[Sansevieria]

Tekst prosty a prawdziwy - "nie utrzymuję kontaktu z rodziną". Koniec, kropka. Na pytanie "czemu" równie prosta odpowiedź "bo są po temu poważne powody, które są natury bardzo prywatnej" Stosowałam, działa.
Potrafisz żyć inaczej, ale sie musisz nauczyć. Jak szanse na terapię?

[eta]

Na terapię żadnej szansy nie mam. Znam wszystkich psychologów w mieście - z pracy. nie byłoby to u mnie dobrze widziane, gdyby się okazało, że chodzę na terapię... Głupie, ale takie polskie.

[Sansevieria]

Z czego wniosek, że nie jest to duże miasto. Z czego wniosek - jest jakieś większe w zasięgu. Znana mi "rekordzistka" dojeżdżała 150 km na terapię. Oczywiscie nie jest to łatwe, ale Eta, jak sobie nie pomożesz to nie tylko sobie ale i innym życie pouszkadzasz.

[caterpillar]

Sensevieria dziękuję za wszystko co napisałaś. Będzie trudno o terapię, jestem spłukana, zmieniłam miasto i nikogo nie znam...

Na terapię żadnej szansy nie mam. Znam wszystkich psychologów w mieście - z pracy. nie byłoby to u mnie dobrze widziane, gdyby się okazało, że chodzę na terapię... Głupie, ale takie polskie.

eta eta jak sie chce znajdzie sie sposob jak sie nie chce znajdzie sie przyczyne

czytam i widze ,ze jest Ci trudno ja sama jestem w fazie nieodzywania sie do matki i wiem ,ze to latwe nie jest .

[eta]

i jedno i drugie jest prawdą. W listopadzie będzie rok jak mieszkam, a w kwietniu podjęłam pracę. Myślę stale i szukam. Okazało się, że w bloku mam najlepszego psychiatrę w regionie, ale uwierzcie mi to nie jest wszystko takie proste. Chodziłam już na terapię, więc nie mam strachu tego pierwszego razu... ale w tym moim nowym środowisku jest trudno, jeśli ktoś się dowie, nie dają mi żyć. A jeszcze muszę myśleć o osobie, która mnie poleciła... Wiem, że to wymówki, gdybym mogła powiedzieć, gdzie pracuje zrozumielibyście mnie-gwarantuję.

Mam zwiechę. Mam ciężkie dni. I nawet o matkę nie chodzi, pomimo tego że jest to gdzieś obok mnie, ale ogólnie moja osobowość sama w sobie mnie wykańcza - brak radości, czarne myśli, doły... Wydaje mi się, że jestem u kresu sił. Nie mogę odbić się od dna i trwa to już tak długo. Mój cierpliwy i dobry człowiek obok już też wysiada...

Wydaje mi się, że tacy jak ja kończą jak samobójcy... bo nie potrafią być szczęśliwi mimo że wszystko mają...

Dzięki za Waszą obecność...

[caterpillar]

eta troche tlumaczysz sie jak alkoholik,ktory nie podejmie leczenia, bo sie beda z niego smiali ,ze ma problem, w koncu nie masz isc do zakladu psychiatrycznego tylko na terapie.

Ja widze 3 rozwiazania

- isc na terapie i zaryzykowac , w koncu lekarza obowiazuje tajemnica a z drugiej strony moze sie okazac ,ze ludzie sa w stanie wiecej zrozumiec niz nam sie wydaje albo zwyczajnie zobaczyc co sie zadzieje.
- zmienic prace i podjac leczenie.
-zostac w pracy nie podjac leczenia i wykonczyc sie psychicznie

Wydaje mi się, że tacy jak ja kończą jak samobójcy..

samobojcy koncza, bo nie chca dac sobie szansy aby cos zmienic .