Forum PSYCHOTEKST - www.psychotekst.pl

przez **Asik35** » 26 paź 2009, o 15:55

Nie wiem jak to jest być w tak chorym związku...ale myślę sobie,że skoro jest teraz źle,to gdy odjedziesz, NA PEWNO nie będzie gorzej.
Najtrudniej zrobić pierwszy konkretny krok, jeśli nie umiesz tego zrobić dla siebie, zrób to dla dzieci...to co teraz one przeżywają będzie miało wpływ na ich przyszłość i jeśli tego nie zmienisz, to pewnie pójdą za Twoim przykładem, a tego przecież nie chcesz ! dużo odwagi życzę.

przez **paskuda** » 26 paź 2009, o 15:58

najgorsze sa te dni kiedy on udaje ze jest dobry

zaczepki caly czas sa ale nie robi mi wiekszych awantur... ale co z tego jak ja i tak wiem ze wróci to co było, że ta cisza jest tylko chwilowa

przez **Asik35** » 26 paź 2009, o 16:22

Skoro nie wierzysz, to po cholerę jeszcze z nim jesteś ? a ja myślę,że jednak masz nadzieję i uczepiłaś się jej....ja Ci życzę, byś otworzyła oczy i zobaczyła prawdę...co musiało by się zdarzyć, żebyś pędem wystawiła jego walizki za drzwi?

przez **paskuda** » 26 paź 2009, o 16:45

nie wiem co musialo by sie stac wiem ze sie nie zmieni chyba czekalam na to ze sam sie wyniesie teraz wiem ze to nie nastapi :/

przez **Asik35** » 26 paź 2009, o 16:55

Spróbowałabym poszukać wsparcia....są przecież specjalne instytucje powołane do tego, grupy wsparcia dla kobiet,są organizowane warsztaty, wyjazdy..a co z rodziną i przyjaciółmi ? Wsparcie innych ludzi być może da Ci siłę,by uwolnić się od tyrana...pewnie znasz stronę kobieceserca.pl.

przez **paskuda** » 26 paź 2009, o 16:59

siostra mnie troche wspiera. mama trzyma strone meza a przyjaciół nie mam bo nie wolno mi było mieć... wiem ze sa instytucje wszystko wiem a boje sie cokolwiek zrobić

przez **Asik35** » 26 paź 2009, o 17:20

A nie boisz się,że on Cię kiedyś dogoni biegnąc za Tobą z nożem? albo Twoje dziecko?przykro mi,ale nie potrafię Cię zrozumieć

przez **paskuda** » 26 paź 2009, o 17:22

nie oczekuje waszego zrozumienia... sama siebie nie potrafie zrozumieć

przez **Sanna** » 26 paź 2009, o 18:26

A w Twoim mieście nie ma jakiejś poradni gdzie byłaby grupa terapeutyczna, jakaś grupa wsparcia która dała by Ci siłę, żeby odważnie sięgnąć po szansę na szczęście i spokój w życiu?

przez **paskuda** » 27 paź 2009, o 11:25

---------- 17:42 26.10.2009 ----------

z tego co sie dowiedzialam jest pani psycholog ktora zajmuje sie osobami dotknietymi przemoca ale nie chce isc do kogos z mojego miasteczka nie potrafie...

---------- 10:25 27.10.2009 ----------

kolejny beznadziejny dzień, znów nie mogłam spać choć miałam spokój męża nie było cały czas myślałam nad tym co robić... wyglądam jak zombi

nie chce mi sie nic robić najchętniej uciekła bym gdzieś daleko zdala od ludzi i od problemów :shock:

moja sis wczoraj stwierdziła że temat mojego męża zrobił sie strasznie nudny

w koło to samo sprzeczki awantury zaczepki zero zmian... i chyba siostra ma racje to sie stało nudne dla obserwatorów dla kogoś kogo bezpośrednio to nie dotyczy :roll:

wczoraj cały dzień ryczałam nie mogłam sie powstrzymać a dziś chce mi sie śmiać

przecież ja chciałam dobrze, chciałam spokoju chciałam być szcześliwa to nie moja wina że jest jak jest... proponowałam wspólną terapie nie zgodził sie... próbowałam mu wytłumaczyć co czuje nie chciał mnie słuchać nie próbował mnie zrozumieć... może jestem coraz bliżej rozwiązania

przez **magdi** » 27 paź 2009, o 12:00

Paskuda, serce mi się ściska, jak czytam Twoje posty. To co przeżywasz Ty i Twoje dzieci jest naprawdę straszne :cry:

Jednak muszę Ci coś napisać.

Dziewczyno, z tego co piszesz wynika dla mnie, że już masz, albo jesteś na najlepszej drodze do depresji. Jednocześnie jesteś mądrą i silną osobą, bo tyle czasu wytrzymujesz to piekło na ziemii i wciąż dostrzegasz problem/problemy. Nie mniej w każdym Twoim poście (prawie każdym) piszesz, że nie wiesz co masz zrobić. Myślę, że dobrze wiesz, ale nie masz odwagi, żeby to zrobić. Powinnaś go kopnąć w tyłek i uciekać z dziećmi gdzie pieprz rośnie. Ja wiem, że łatwo mi się mówi, ale przecież sama wiesz, że tak dalej nie może być. Nie możesz żyć w strachu i nie chcesz, żeby Twoje dzieci tego doświadczały. Zasługujesz na wolność i na szczęście i Twoje dzieci również. Tylko musisz dać sobie szansę. Może rodzina zwróci większą uwagę na Twoje problemy jak podejmiesz radykalne kroki, czyli odejdziesz od męża. Piszesz, że najchętniej byś uciekła, może powinnaś tak zrobić. Uciec od krzyków, od tyranii, od agresji, zmienić otoczenie. Uciec razem z dziećmi oczywiście.

Trzymam kciuki, żeby Ci się udało i wierzę w to, że dasz radę :pocieszacz:

A na razie pisz tutaj jak najwięcej wyrzucaj z siebie to wszystko co Cię boli :cmok:

przez **paskuda** » 27 paź 2009, o 12:14

masz racje Magdi brak mi odwagi...
myśle że wszystko ma swoje granice a mój mąż przekroczył ich wiele... czy za mało abym odważyła sie odejść? a może zbyt dużo i boję sie że jeśli odejde spełni swoje obietnice

jedno mi utkwiło bardzo głęboko "Całe życie będziesz mnie słuchać i całe życie będziesz płakać... płacz czemu nie płaczesz? przecież tylko to potrafisz..."
nie bede płakać nie przy nim... nie zobaczy już moich łez... jestem przygotowana na wszystko teraz tylko czekam... ktoś zapyta na co ty jeszcze czekasz!? czekam na to aż skończy sie cisza aż drobne zaczepki które mnie nie wzruszają znów przerodzą sie w większe... i będę mogła zrobić ten pierwszy krok po którym łatwiej przyjdą mi kolejne...

przez **Asik35** » 28 paź 2009, o 16:20

Wzmocnij się, szukaj ludzi, którzy dadzą się wsparcie (widziałaś ile grup wsparcia istnieje chociażby w necie ??). Znajdź pracę, albo jakieś dodatkowe zajęcie,wychodź z domu, spróbuj zaprzyjaźnić się z kimś....nie żyjesz na bezludnej wyspie,no, chyba,że pan i władca zamyka Cię w domu....ale wtedy zawsze możesz zadzwonić po pomoc (sorki, poniosło mnie...)
Układaj sobie życie obok niego.małymi kroczkami ucz się samodzielności....Zadbaj dziewczyno o siebie....
Czy to wymaga jakiejś szczególnej odwagi ??

Tak na marginesie-ja zaczęłabym od zmiany nicka,bo ten zupełnie do Ciebie nie pasuje

!

przez **magdi** » 28 paź 2009, o 16:40

Popieram zmianę nika

, chociaż myślę, że jest on wynikiem samopoczucia naszej Paskudy

I zgadzam się, trzeba wyjść z domu do ludzi. Jeżeli nie masz z kim zostawić dzieci to poszukaj zajęć w których możesz brać udział z dzieckiem.

A jeśli chodzi o pracę to Fundusze Europejskie, albo mówiąc prościej UE wspiera mamy powracające na rynek pracy. Moja firma organizuje cykl spotkań pt. Mama może wszystko. Niestety są one w Wawie, ale poszperam w naszych materiałach i postaram się coś skrobnąć w tym temacie, tylko pewnie nie dzisiaj bo dopadło mnie choróbsko i ledwo siedzę w pracy. Muszę iść do domu i zalec obok mojego również chorego synka, ale odezwę się obiecuję.

przez **paskuda** » 28 paź 2009, o 17:20

z szukaniem pracy w moim miasteczku jest ciężko mała dziura w której tylko znajomości pomogą a niestety ja ich nie mam... w domu mnie nie zamyka ale mam dość awantur o to że gdzieś wyszłam lub za długo mi zeszło

co do nicka to on mi przypomina o kimś kto mi bardzo pomógł zrozumieć co sie dzieje w moim życiu i go nie zmienie :roll:

Forum PSYCHOTEKST - www.psychotekst.pl

nie wiem co dalej robić

Kto przegląda forum