Byłam tutaj kiedy¶ jako piskorz71. Przeżywałam DOŁEK. Rozstałam się z "ukochanym" i u¶wiadomiłam sobie, że jestem DDA. Mówili, że terapia "czego¶ takiego" może potrwać ze 3 lata. Minęło 1,5 rok. Terapuję się, a jakże, ale oprócz tego zaczynam cieszyć sie życiem.
Krótko mówi±c z DDA żyć się da :D! Żyję ze sob± sam na sam i jest mi całkim nieĽle.
Dzięki wszystkim, którzy mi kiedy¶ pomogli "wysłychaniem" napisanych przeze mnie literek:)
Jak tutaj kto¶ kiedy¶ powiedział zamieniłam piskorza na perłę :) - stało si to ciut na tym forum. BUZIAKI DeDAeaki
DDA - czli żyć się da :)
Posty: 7
• Strona 1 z 1
DDA - czli żyć się da :)
przez lostpearl » 21 sie 2007, o 10:57
-
lostpearl - Posty: 5
- Dołączył(a): 20 sie 2007, o 12:05
- Lokalizacja: Z wnętrza i zewnętrza, st±d i tamt±d
przez lostpearl » 22 sie 2007, o 10:55
Trymajcie się i WY!
I nie ma co patrzeć, że długo potrwa "leczenie". Nigdy nie wiadom czy bed± to 3 lata czy 3 miesi±ce
Mnie najbardziej pomogło pozbycie się "czarno-białego my¶lenia". To był przewrót kopernikański w moim życiu. Dla mnie kiedy¶ było albo wszystko, albo nic. Teraz uczę się umiaru i to jest naprawdę piękne. Życie ma wiele odcieni - s± ciemne, s± jasne strony, ale s± tez subtelne odcienie przeróżnych barw. Można nauczyć się żyć tak, że ciemno¶ć nie pogr±ża, a ¶wiatło nie o¶lepia i wzrok działa jak należy, i życie jest po prostu życiem:)
I nie ma co patrzeć, że długo potrwa "leczenie". Nigdy nie wiadom czy bed± to 3 lata czy 3 miesi±ce
Mnie najbardziej pomogło pozbycie się "czarno-białego my¶lenia". To był przewrót kopernikański w moim życiu. Dla mnie kiedy¶ było albo wszystko, albo nic. Teraz uczę się umiaru i to jest naprawdę piękne. Życie ma wiele odcieni - s± ciemne, s± jasne strony, ale s± tez subtelne odcienie przeróżnych barw. Można nauczyć się żyć tak, że ciemno¶ć nie pogr±ża, a ¶wiatło nie o¶lepia i wzrok działa jak należy, i życie jest po prostu życiem:)
-
lostpearl - Posty: 5
- Dołączył(a): 20 sie 2007, o 12:05
- Lokalizacja: Z wnętrza i zewnętrza, st±d i tamt±d
przez kropka75 » 22 sie 2007, o 13:10
Witam.
Ja też kiedy¶ tu zawitałam. Całe lata temu.
W 2001ym roku. Szmat czasu.
To tu się dowiedziałam, że co¶ takiego jak DDA w ogóle istnieje. Czytałam, pisałam, nie, nie poszłam na terapię, poszukałam terapeuty pij±cej matce. Oczywi¶cie bywałam u tego terapeuty w zwi±zku z postępami matki, a w zasadzie z ich brakiem, przy okazji wiele się dowiedziałam, o problemie, o sobie, o różnych mechanizmach.
Kilka lat udzielałam się tu jeszcze w zwi±zku z problemami innych ludzi. Aż którego¶ dnia zrozumiałam, że nic nie robię tylko w kółko wałkuję ten temat. W domu naprana matka, na gg x wiadomo¶ci od różnych DDA, kilka maili każdego dnia, telefony, sms'y - poczułam się zmęczona. Odeszłam.
Dzi¶ jestem kim¶ innym. Wyprowadziłam się z domu. Zamieszkałam z ówczesnym chłopakiem, DDD notabene. Oboje odżyli¶my, nabrali¶my dystansu, podnie¶li¶my swoje poczucie własnej warto¶ci, wyraĽnie zaznaczyli¶my granice swojej nietykalno¶ci i... o dziwo taka jest prawda, jeste¶my szczę¶liwi.
Czego i Wam wszystkim życzę. Faktycznie, z DDA żyć się da. Ale o ile pro¶ciej jest poza rodzinnym "domem".
Pozdrawiam
Ja też kiedy¶ tu zawitałam. Całe lata temu.
W 2001ym roku. Szmat czasu.
To tu się dowiedziałam, że co¶ takiego jak DDA w ogóle istnieje. Czytałam, pisałam, nie, nie poszłam na terapię, poszukałam terapeuty pij±cej matce. Oczywi¶cie bywałam u tego terapeuty w zwi±zku z postępami matki, a w zasadzie z ich brakiem, przy okazji wiele się dowiedziałam, o problemie, o sobie, o różnych mechanizmach.
Kilka lat udzielałam się tu jeszcze w zwi±zku z problemami innych ludzi. Aż którego¶ dnia zrozumiałam, że nic nie robię tylko w kółko wałkuję ten temat. W domu naprana matka, na gg x wiadomo¶ci od różnych DDA, kilka maili każdego dnia, telefony, sms'y - poczułam się zmęczona. Odeszłam.
Dzi¶ jestem kim¶ innym. Wyprowadziłam się z domu. Zamieszkałam z ówczesnym chłopakiem, DDD notabene. Oboje odżyli¶my, nabrali¶my dystansu, podnie¶li¶my swoje poczucie własnej warto¶ci, wyraĽnie zaznaczyli¶my granice swojej nietykalno¶ci i... o dziwo taka jest prawda, jeste¶my szczę¶liwi.
Czego i Wam wszystkim życzę.
Faktycznie, z DDA żyć się da. Ale o ile pro¶ciej jest poza rodzinnym "domem".
Pozdrawiam
- kropka75
- Posty: 178
- Dołączył(a): 22 sie 2007, o 12:49
Posty: 7
• Strona 1 z 1
Kto przegląda forum
Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 50 gości