Walczyć czy nie walczyć?

[ewka]

Tak sobie niedzielnie my¶lę... kochaj±cy człowiek zawsze ma nadzieję i czuje potrzebę powalczenia, kiedy zaczyna się sypać. Widzi "co¶", co do tej walki zagrzewa... i choćby wszyscy mówili "nie, nie warto!", to i tak nie uwierzy - póki się nie przekona, póki to "co¶" widzi i czuje.

To wydaje mi się naturalne. A jak wydaje się Wam?

[Gaik_Kwitnacy]

Pewnie że to naturalne .Patologia to jest wtedy gdy walczy sie o cos co nigdy nie bylo tak naprawde dobre,o cos destrukcyjnego..chyba takze wowczas gdy walczy sie za dlugo po tym jak dawno nalzealoby uznac ze wyczerpalo sie mozliwosci i pogodzic sie z rozstaniem.

[ewka]

Tak, choć pewnie bardzo trudno "na gor±co" tę granicę okre¶lić.

[bunia]

A moze ratowac okruchy tego co kiedys nazywalo sie miloscia......czesto wyglada to zalosnie a czasami daje sie naprawic.....chyba kazdy cos "wie" na ten temat

[ewka]

Okruchy, które widz± tylko zainteresowani lub tylko jedno z nich.

[Inek]

Hmmm... Ale czesto walczy sie po to, aby drugie dostrzeglo wlasnie te okruchy... A jak juz dwoje widzi okruchy, to juz jest duzo lepiej i latwiej...
Mysle ze walczyc warto zawsze, ale bardziej warto jest wiedziec, kiedy przestac...

[carita]

Kiedy¶ w Charakterach przeczytałam tekst o tym, że często brniemy w co¶ do końca, mimo że widać, że nic z tego nie będzie. Nasza motywacja jest zwykle taka, że już tyle przecież włożyli¶my w to, że jak się tu z tego wycofać, jak stracić to, co już zainwestowali¶my. Włożę jeszcze trochę wysiłku, to może się uda. I tak wypruwamy się do końca, a efekt jest mizerny, bo Ľle ulokowali¶my cel, np. uczucia. Przerywaj±c to, wycofuj±c się, przestaj±c cokolwiek robić, kiedy widzimy, że nie wychodzi, oszczędzamy to, co jeszcze w nas jest (siły, emocje, godno¶ć - zależnie, od tego jak się angażujemy). Racjonalnie patrz±c, to do¶ć m±dre rozwi±zanie, tylko kogo jest stać na m±dre rozwi±zania, kiedy jest się zakręconym tylko na osi±gnięciu poż±danego efektu?