nie wiem czy iść do psychologa - proszę o radę

[satine]

witam,
dosyć dlugo zbieralam się do napisania czegoś na jakimkolwiek forum psychologicznym, dzisiaj się w końcu przelamalam - czuję że potrzebuję pomocy, jakiejś dobrej rady, wsparcia.
W ramach wstępu napiszę, że mam 21 lat i jestem studentką. Nigdy nie mialam jakichś większych problemów, rodzice prowadzą własną firmę więc właściwie niczego mi nie brakowało. Obecnie od dwóch lat studiuję we wrocławiu. Kierunek wybralam bez przekonania, raczej na zasadzie aby zalapać się gdziekolwiek. Głównie dlatego, że nie potrafię sprecyzować swoich zainteresowań.
Przechodząc do sedna - od jakiegoś czasu zaczęłam się zastanawiać czy nie skorzystać z pomocy psychologa. Przeglądając strony w internecie odkrylam, że możliwe jest że coś co do tej pory wydawało mi się częścią mnie, tak naprawdę kwalifikuje się do leczenia. Chodzi mi o mój całkowity brak zapału do czegokolwiek. Obecnie w sesji ciężko mi się zabrać za naukę - właściwie to prawie wcale się nie uczę (co przekłada się na złe oceny a to znowuż powoduje u mnie obniżenie samooceny), ciężko mi się skoncentrować, zmobilizować do czegokolwiek. A uwagi mojej sioistry, że powinnam się pouczyć budzą we mnie tylko agresję... Moja samoocena jest bardzo niska, bez końca się ze wszystkimi porównuję a wynik najczęściej jest nie na moją korzyść. Z trudem nawiązuję znajomości. W grupie (na uczelni) obawiam się odezwać, bo boję się ośmieszenia. Moje opinie najczęściej wydają mi się blahe i nieciekawe. Boję się bycia w związku, dlatego najczęściej odpycham mężczyzn.
Z jeden strony chciałabym prowadzić aktywne życie, z drugiej strony czasami nawet głupie wyjście do pobliskiego sklepu wydaje mi się czymś co leży poza zasięgiem moich możliwości. Marzę o podróżach, uprawianu sportu, poznawaniu nowych ludzi ale całe dnie spędzam w domu, leżąc na łóżku, czytając lub siedząc przed komputerem. Gdy umawiam się ze znajomymi początkowo jestem bardzo radosna, ale gdy zbliża się moment wyjścia z domu najchętniej wszystko bym odwołała. Czasami, na szczęscie niezbyt często, fantazjuję na temat własnej śmierci, choć tak naprawdę czuję że nie potrafilabym się zdecydować na taki krok, nawet jeśli momentami wydaje mi się że egzystencja na takich zasadach nie ma zbytniego sensu... Odkąd pamiętam towarzyszył mi swojego rodzaju niepokój, że tak naprawdę nie wiem co to są prawdziwe uczucia. Nie wiem czy moglabym tak prosto z serca powiedzieć, że kogoś kocham. Mam wrażenie, że nawet to co czuję do rodziny to tylko przywiązanie... Na tragiczne lub smutne sytuacje często reaguję uśmiechem - nie potrafię tego powstrzymać, nie wiem czemu właśnie tak. I właściwie prawie nigdy nie placzę. Przeszkadza mi to bo czuję, że taka forma oczyszczenia bardzo by mi się czasami przydała...

to nie jest tak, że ciągle mam tylko zły nastrój. Miewam dobre chwile gdy żartuję i śmieję się, chodzę na imprezy, przez jakiś czas pracowałam też w klubie. Ogólnie często spotykam się z opinią, że jestem ładną i atrakcyjną dziewczyną, ale nigdy nie byłam w żadnym związku. Samotność mi przeszkadza, ale jednocześnie czuję obawę że nie potrafilabym odnaleźć się w związku i dlatego zachowuję się jak osoba nieprzystępna.

Chciałabym usłyszeć Wasze rady, bo sama nie wiem co robić. Z jednej strony chciałabym to wszystko zrzucić na karb choroby, z drugiej obawiam się, że otoczenie odbierze to jako usprawiedliwianie zwykłego lenistwa :/

[laissez_faire]

hmmm... ja zaczalem choroba usprawiedliwiac absolutnie wszystko, jest to bardzo zly nawyk, ktory z pewnoscia przedluzy okres leczenia, ale z drugiej strony jest on tez dosc typowy dla tego typu schorzen...
sprobuj... co mozesz stracic? zdiagnozowana choroba nie powinna przyniesc ujmy, a jezeli jest to kwestia jedynie zlego nastawienia, to kilka szczerych rozmow z kimkolwiek (niech to bedzie np. psychoterapeuta) juz powinno przyniesc jakies efekty...
wszystko masz refundowane z NFZ, zglaszasz sie bezposerdnio do odpowiedniej placowki (bez skierowania) i tyle...
trzymaj sie

i znowu sie powtorze: wroclaw cos ostatnio szaleje ;P

[satine]

dziękuję, faktycznie nie mam nic do stracenia... niby to takie proste ale potrzebowałam żeby ktoś mi to powiedział (w tej sytuacji raczej napisał ;)). Zobaczymy jak będzie.

[ToMinie]

Daj Boże, żeby to było tylko przejściowe pogorszenie nastroju. Nie chciałbym zapeszać, ale, jeśli to coś poważniejszego, to lepiej się temu przyjrzeć zawczasu. Póki objawy są tylko takie, o jakich Satine mówisz, czyli bez fizykalnych...

[satine]

jutro wybieram się do oddziału poradni psychologicznej, mam nadzieję że uda mi się zapisać w miarę szybko na wizytę, bo kończy mi się sesja i wracam do swojego rodzinnego miasta... a nie jestem pewna czy tam znajdę odpowiednią placówkę

[ToMinie]

Bardzo dobrze, im wcześniej tym lepiej i skuteczniej. Jestem pewien, że wszystko będzie dobrze. Daj jutro znać co i jak...
Trzymam kciuki!

[satine]

przemyślałam sobie to wszystko i uznałam że skoro i tak całe wakacje spędzę poza wrocławiem, to lepiej będzie pójść do poradni w moim rodzinnym mieście... jak tylko znajdę czas to umówię się na wizytę.
Choć teraz to wszystko wydaje mi się takie nierealne