no właśnie Mariusz...powiedz co robisz żeby zapanować nad depresją?
Rozumiem że jest Ci ciężko,a w takich momentach człowiek schowałby się w mysiej dziurze,ale jeśli nie zaczniesz pracować nad sobą to będzie coraz gorzej,a w najlepszym wypadku tak samo jak teraz.
Chcesz tego?
Czasem to nasze zatęchłe bagienko w jakim siedzimy pomimo całego dyskomfortu odczuwanego na każdej płaszczyźnie życia wydaje nam się czymś bezpiecznym i dlatego trudno się z niego wyrwać.
Myślę że jest tak dlatego,że depresja to obszar który znamy,wiemy co nas czeka,a żeby z niej wyjść trzeba się zdecydować na zmiany.
W ogóle myślę sobie że prócz ciągłej pracy nad sobą,leczenie depresji jest też ciągłym zmuszaniem się do zmian-przynajmniej na początku walki.
Założę się że 90% chorych na depresję boi się zmian w swoim życiu,nawet stanowią one dla nich pewne zagrożenie.
A czego Ty się boisz Mariusz?Czego się boisz że nie podejmujesz walki,a piszesz tylko że Ci źle?
Rozumiem to i popieram nawet,że w chwili gdy nam źle to mamy prawo wyrzucić to z siebie na psychotekście,uzyskać pocieszenie-człowiek czuje się trochę oczyszczony.W końcu jesteśmy grupą wsparcia.
Ale Mariusz-trzeba oprócz tego coś robić kiedy stan podłamania osłabnie lub minie.Wykorzystaj chwile kiedy czujesz się trochę silniejszy-wykorzystaj je na wyjście do ludzi,jakąś aktywność,pracę nad sobą,walkę.
Ciekawa jestem jak Ty to widzisz i jak odpowiesz na moje pytanie zadane wyżej
tak mi zle, a nikt mnie nie rozumie, czemu ci tam za oknem zyja, ja nie ptorafie, czemu fajnie sie ludziom ze mna gada, ale maja mnie zawsze dosc
ale naprawdę czuję że to jest jakiś klucz 