lotos*kwiat napisał(a):tak pisałem że ona nie pozwala mi siebie puścić, bo jak już po paru miesiącach dochodzę do siebie i cichnie ta moja wewnętrzna walka, ona na powrót się odzywa jak gdyby nigdy nic, i w mojej głowie wszytsko zaczyna się od nowa. ten sam schemat ta sama bajka, tylko coraz mniej w tym satysfakcji, coraz więcej zniechęcenia, tylko ta uporczywa myśl.
A nie możesz zerwać definitywnie tych kontaktów? Jakiś czas się pomęczysz... a potem może być lepiej. Może ona nie chce, może nie potrafi, może nie czuje potrzeby - ma takie prawo, czyż nie? To nie jej wina, że Ty tak się czujesz. Czy wie, że tak to wszystko odbierasz? Że się w jakimś sensie uzależniłeś? Jeśli nie wie, to "odezwę się jeszcze" jest jakąś normalną odpowiedzią i zapowiedzią, że kiedyś tam... mało zobowiązujące, choć Ty trzymasz się tego jakoś bardzo kurczowo.
To dość mocno zagmatwane się wydaje i ja nie wiem, czy sobie z tym sam poradzisz. Wspominasz też o depresji... leczysz ją?
Jakoś strasznie się zaplątałeś. I szczerze współczuję. Mnie w jakiś zawiłościach pomaga, jak sobie wytłumaczę bezsens, w jakim tkwię. Udowadniam sobie, jak bardzo to coś jest bez sensu... i łatwiej jest wtedy z tym się zmierzyć. Twoje podejście też jest pozbawione sensu, sam sobie strzelasz gole. Wiem, że to wiesz... ale jeśli nie potrafisz się z tym uporać - szukaj terapii. Takie moje zdanie.
mówiła mi żebym zrobił coś co napowrót pomoże mi się odnaleźć. tylko że ja już sam nie wiem co. to wszystko mnie przytłacza.
Mam na myśli jakąś sferę życia, która pozwoli się mentalnie trochę odciąć, aby nabrać sił. Ok?