A, tak chciałam zapomnieć...

[Ivka]

Wplątałam się w tę historię bez wyobraźni, nie przeczuwając, jaką cenę zapłacę. Teraz "zbieram owoce", jakże gorzkie...
Ale od początku.
Rok temu rozstałam się z kimś kogo bardzo kochałam, kto jednak zranił mnie na tyle mocno, iż długo nie mogłam sobie dać rady z bólem i cierpieniem. Psychoterapia nie przyniosła zamierzonego celu, tkwiłam w tym cierpieniu przez kilka miesięcy.
Potem poznałam Jego. Typowa znajmość internetowa. Szybko, wesoło , przyjemnie i namiętnie. On w podobnej sytuacji - również po rozstaniu. Nie szukał jednak miłości w przeciwieństwie do mnie. Szukał zapomnienia, chwilowej fascynacji, namiętności. Wprawdzie swoich oczekiwań nie formułował wprost, ale muszę być sprawiedliwa, od początku wiedziałam, iż to nie facet dla mnie. Na swoje nieszczęście nie posłuchałam podszeptów intucji i nie uciekłam...
Pierwsze spotkanie i zachwyt wizualnością. Zaiskrzyło.
Tak bardzo chciałam zapomnieć o ex, szkoda, iż nie przewdziałam konsekwencji:(
Zaczęliśmy się spotykać. Nie sądziłam, iż się w nim zakocham.
Zupełnie "inny świat". Inne priorytety, poglądy, a mimo wszystko tak bardzo się zaangażowałam. On od początku, twierdził, iż nie mamy szansy na "razem", nie mówił wprost, ale wiedziałam , iż barierą jest fakt, iż jestem kilka lat starsza od niego.
Mnie taka gorąca znajmość odpowiadała, udało mi się nawet zapomnieć o byłym ukochanym.
Czemu jednak zakochałam się wbrew rozsądkowi, czemu? Aby znów tak cierpieć.
Wiem, że nie traktował tej znajmości tylko w kategoriach sexu, wiem, że mogłam liczyć na jego wsparcie i pomoc. Dla mnie to jednak za mało.
Zakochałam się bez pamięci...On, sądzę, iż nie. Bynajmniej nigdy nie zadeklarował mi miłości. Owszem wspominał, iż czuje się ze mną "związany", ale nie był w stanie powiedzieć, iż kocha.
Spotykaliśmy się dalej, jednak to nie był do końca związek. Nawet nie wiem, jak opisać naszą relację?
Dusił mnie ten "układ". Z jednej strony - świadomość, że Go kocham, z drugiej przekonanie, iż nie mogę liczyć na bycie razem.
Przerwałam to.
Tak bardzo mi ciężko teraz, nie mam pewności czy słusznie postąpiłam:(
Brakuje mi Go tak bardzo, nie ma dnia, abym nie pragnęła zadzwonić i odwołać decyzji o definitywnym rozstaniu.
Wiem, że sama jestem winna, tylko, jak teraz uciec od tej miłości. Nie chcę powtórzyć scenariusza tej znajomości.
Jak przetrwać ten czas, jak po raz kolejny nie zrobić sobie krzywdy?

[zizi]

trzymaj sie Ivka

Czas leczy rany.

[bunia]

Witaj.....postaraj sie wyluzowac i zajac czyms innym no i nie spiesz sie z "nastepnym razem"....daj sobie troche czasu na bycie samej co nie znaczy samotnej.....jeszcze bedzie dobrze
Pozdrowka

[ewka]

Nie wierzę w takie "układy"... zwykle ktoś się wtopi. Teraz tylko czas - podoba mi się, że urwałaś tę nierówną walkę.

[citizen]

W języku angielskim jest określenie na taki związek - "rebound relationship" i nawet w necie można znaleźć sporo informacji na temat mechanizmów działających w takiej relacji. Nie wiem, czy taka informacja Cie pocieszy, ale to co przeżyłaś jest dosyć standardowe i nie jesteś jedyną osobą, która wpakowała się w taki układ.

[Ivka]

I znów w punkcie wyjścia...
Wczoraj zadzwonił, przepraszał, zapewniał, iż tęskni. Starałam się lakonicznie, ale kulturalnie odpowiadać.
Boję się kolejnych dni. Z jednej strony - radość, satysfakcja...

Tylko czy mogę sobie po raz kolejny pozwolić na tę straszliwą niepewność...?

Fakt, mogłam nie odbierać telefonu. Nie sądziłam, iż po tym, co mu powiedziałam, będzie próbował się ze mna kontaktować.
Nie chcę "stać w miejscu", ale niestety kocham Go.

Dziękuję Wam za poświęconą mi chwilę uwagi.

Co robić dalej?

[nana]

Ivka, a czy on chce zmienić "układ"? No bo ty chyba (o tym według mnie świadczy twoja, mam nadzieję dojrzała decyzja) nie możesz zaakceptować "układu"? Dla mnie opcje są następujące:
1) trwać w układzie (zaakceptować go)
2) trwać w układzie nie akceptując go (tą odrzuciłaś odejsciem, więc zakładam, że ci nie pasuje)
3) wyjśc z układu (zerwać - to już zrobiłaś)
4) wyjśc z układu zmieniając go
Może jest szansa na oststnią opcję?

[tytania]

A zapytałaś go w prost co on czuje i czego chce? Moze głupie pytanie ale jakos tego nie wywnioskowałam z tego co piszesz. Mówisz,ze myślisz, przypuszczasz, że on uważa coś tam, a on powiedział czego oczekuje?

[ewka]

Co robić dalej?

W układzie, o jakim pisałaś - ja być bym nie chciała. Jeśli z jego strony nie mogłabym liczyć na nic więcej, to nie chciałabym go widzieć. Wiem, że to trudne i że boli. I nie dziw się, że tęskni... to idealny układ dla faceta, jak więc nie tęsknić?

Może czas na rozmowę wprost?

[kropka75]

Bardzo mi Ciebie żal.

Jeśli masz jeszcze choć trochę siły, uciekaj. Boli, ale strata czasu będzie bolała bardziej. A w tym układzie wygląda to na stratę czasu, z Twojej strony oczywiście. Chyba że jego uczucia się zmieniły...
Jeśli nie - uciekaj.

Ściskam Cię.

[biały żagiel]

Myślę sobie, że może jednak warto porozmawiać z nim jak on widzi dalsze wasze relacje, czego oczekuje, czy dla niego to tylko przyjaźń, luźna znajomość czy może już kochanie.
Dlaczego warto? Ano dlatego, że często tak bywa, że doceniamy coś co mieliśmy, dopiero wtedy jak to stracimy. Może chłopak nie był pewien co czuje, czego chce, a w obliczu rozstania przekonał się, że jednak to coś ważnego..., nie wiem...może. Póki nie porozmawiasz, nigdy się tego nie dowiesz... .
Jeżeli jednak w dalszym ciagu chce tego co już było, Twoja decyzja o rozstaniu jest jak najbardziej słuszna. Skoro pozostaniesz w tym układzie z nierównymi relacjami, będziesz nie tylko nieszczęśliwa ale możesz przeoczyć cos bardzo ważnego - kogoś kto będzie przechodził obok i będzie chciał obdarzyć Cię uczuciem z wzajemnością.
Pozdrawiam
-Ela