Znowu.

[zajac]

Nie wiem, Honest. Masz rację, że nie można swoich deficytów wyrównywać w ten sposób. Ale czy trzeba mieć całkiem poukładane życie -- nie wiem. To chyba zależy, czy bierze się na siebie długoterminowe zobowiązanie, czy tylko chodzi o jednorazowy udział w jakiejś akcji, np. zbiórkę jedzenia i koców dla zwierząt ze schroniska czy wysłanie paczki rodzinie dotkniętej klęską żywiołową -- za jakiś czas można to zrobić znowu, jeśli się zechce. Niektórzy po prostu mają potrzebę robienia czegoś dla innych i jeśli jest się taką osobą, to może warto tę potrzebę realizować, zamiast na siłę skupiać się na sobie. Choćby na tym forum -- bywa, że osoba, która sama nie ma jeszcze poukładanego życia, potrafi coś wartościowego napisać komuś, kto potrzebuje bardziej. Nawet jeśli sama do końca nie umie określić, po co i dlaczego to robi, to obie osoby coś zyskują.
Poza tym wydaje mi się, że sama próba wyobrażenia sobie robienia czegoś może pomóc w zmianie swoich schematów myślowych. Wg mnie np. jeśli człowiek próbuje się opiekować skrajnie niezaradnym partnerem czy dorosłym dzieckiem, to wcale nie wynika to z altruizmu. I może właśnie wyobrażenie sobie, jak by to było _naprawdę_ się opiekować kimś potrzebującym, pomogłoby to sobie uzmysłowić, zobaczyć, że o coś innego chodzi. Pewnie brzmi to pokrętnie

[Tinn]

Poza tym wydaje mi się, że sama próba wyobrażenia sobie robienia czegoś może pomóc w zmianie swoich schematów myślowych. Wg mnie np. jeśli człowiek próbuje się opiekować skrajnie niezaradnym partnerem czy dorosłym dzieckiem, to wcale nie wynika to z altruizmu. I może właśnie wyobrażenie sobie, jak by to było _naprawdę_ się opiekować kimś potrzebującym, pomogłoby to sobie uzmysłowić, zobaczyć, że o coś innego chodzi. Pewnie brzmi to pokrętnie

Dla mnie taki pomysł wcale nie jest zagmatwany, wydumany.
Sama w trakcie terapii dostawałam sygnały przekierowywujące moje instynkty opiekuńcze na zwierzaka, dziecko w rodzinie,wolontariat.I pamiętam, że absolutnie tego nie chciałam.
To nie był altruizm i chęć życia dla kogoś i poświęcania się drugiemu człowiekowi.
Piszę oczywiście o swoim przypadku.
Ja z tej relacji miałam swoje korzyści.
Miałam swoją adrenalinę, miałam swoją walkę, czułam , że żyję, byłam w tym znanym mi wirze zdarzeń, w centrum akcji. To było życie,walka o oswojenie drapieżnika, a nie jakieś tam małżeństwo z rozsądku z nudnym, łysiejącym chłopakiem z sąsiedztwa czy kolegą ze szkoły.
Przeciwnik był trudny i najłatwiej było nim sterować poprzez zaspokajanie potrzeb np finansowych, mieszkaniowych. Ba ja swojemu 2 samochody nabyłam.
Skakałam w tym zwiazku po wszystkich trzech rogach trójkata Karpmana. Byłam ofiarą (wtedy się wyszlochiwałam się na forum), byłam wybawcą(wtedy też trąbiłam o sobie jaka to ja dla niego dobra i wspaniałomyślna) ale byłam też katem(prześladowcą). W tej odsłonie siedziałam cichuteńko jak mysz pod miotłą.Ba sama przed sobą to zakłamywałam.
Moje opiekowanie się nim miało na celu zobaczenie siebie we wspaniałym świetle we własnych oczach i oczach życzliwego audytorium , któremu się zwierzałam. Pobudki dobrego czynienia nie leżały w mojej skłonności do altruizmu tylko w chęci poprawy podniesienia własnej zaniżonej(ba totalnie nieistniejącej)samooceny.Ja rozpaczliwie, głupio, za wszelka cenę chciałam się czuć z siebie dumna.
Dlatego wybierałam problemowego faceta, z nałogami bo jego mogłam wyciągać z nałogu, długów kłopotów.
Im on był niżej w hierarchii , rankingu życia tym ja jego "darczyńca" byłam wyżej.
Może Feniks ma inaczej. Moja współuzależnieniowa relacja z alkoholikiem była taka jak opisuję.
Dopiero zaakceptowanie siebie taką jaką jestem, polubienie siebie i nie udawanie innej niż jestem wyciągnęło mnie z tego układu

[Honest]

Zając, ależ Ty piszesz jasno i przejrzyście
A życie poukładane całkowicie - to niemożliwe. Ale tak, aby, mówiąc kolokwialnie, normalnie funkcjonować, to jest możliwe.
Fajny pomysł ze schroniskiem. zwierzęta mają na ludzi niesamowity wpływ. Dogoterapia to nie wymysł przecież. Świetna sprawa.

[repley]

Ja z tej relacji miałam swoje korzyści.
Miałam swoją adrenalinę, miałam swoją walkę, czułam , że żyję, byłam w tym znanym mi wirze zdarzeń, w centrum akcji. To było życie,walka o oswojenie drapieżnika, a nie jakieś tam małżeństwo z rozsądku z nudnym, łysiejącym chłopakiem z sąsiedztwa czy kolegą ze szkoły.
Przeciwnik był trudny i najłatwiej było nim sterować poprzez zaspokajanie potrzeb np finansowych, mieszkaniowych. Ba ja swojemu 2 samochody nabyłam.
Skakałam w tym zwiazku po wszystkich trzech rogach trójkata Karpmana. Byłam ofiarą (wtedy się wyszlochiwałam się na forum), byłam wybawcą(wtedy też trąbiłam o sobie jaka to ja dla niego dobra i wspaniałomyślna) ale byłam też katem(prześladowcą). W tej odsłonie siedziałam cichuteńko jak mysz pod miotłą.Ba sama przed sobą to zakłamywałam.
Moje opiekowanie się nim miało na celu zobaczenie siebie we wspaniałym świetle we własnych oczach i oczach życzliwego audytorium , któremu się zwierzałam. Pobudki dobrego czynienia nie leżały w mojej skłonności do altruizmu tylko w chęci poprawy podniesienia własnej zaniżonej(ba totalnie nieistniejącej)samooceny.Ja rozpaczliwie, głupio, za wszelka cenę chciałam się czuć z siebie dumna.
Dlatego wybierałam problemowego faceta, z nałogami bo jego mogłam wyciągać z nałogu, długów kłopotów.
Im on był niżej w hierarchii , rankingu życia tym ja jego "darczyńca" byłam wyżej.
Może Feniks ma inaczej. Moja współuzależnieniowa relacja z alkoholikiem była taka jak opisuję.
Dopiero zaakceptowanie siebie taką jaką jestem, polubienie siebie i nie udawanie innej niż jestem wyciągnęło mnie z tego układu

W końcu chciałam się odezwać Wszystko fajnie, ale czemu odnoszę wrażenie, że nadmiernie psychologizujecie? Np. kwestia wyboru partnera. Tinn, z tego, co przeczytałam (a przeczytałam Twój wątek prawie od dechy do dechy), to miałaś marzenia, co do założenia rodziny i jak się zakochałaś, to to marzenie przybrało postać jego. Owszem, można wybrać męża z rozsądku, moja koleżanka tak sobie wybrała i facet się z nią męczy, bo on się zakochał. Ale w przypadku osób z deficytem miłości, to tak nie działa. Muszą być uczucia.
Jesteś zawiedziona, przeorana walką przegraną, bo czy dobrze mi się zdaje, że miałaś nadzieję, że on Cię kocha? Wybierze Ciebie, a odrzuci alkohol? Zmierzam do tego, że psychologizowanie nie zastąpi potrzeby bycia szczęśliwym u boku partnera, potrzeby założenia rodziny. Można się oszukiwać, że polubiłam siebie, zaakceptowałam itd. Tyle, że prawda jest taka, że rzecz w tym, że się zostało w jakiś tam sensie odrzuconą i zranioną i jest smutno, bo zamiast żałoby, zmuszania się do miłości samej siebie, akceptacji, chciało się miłości od niego i jego akceptacji. Trochę się tutaj zaplątałam, więc wracam do meritum. Tinn, odbądź żałobę, pogódź się, że on Cię nie kochał i nie rezygnuj ze swoich marzeń. Tak sobie myślę, że to jest recepta na to, żeby wyjść z apatii, uwierzyć w siebie.

A co Feniksa, to mam wrażenie, że pojawi się po raz kolejny z nową historią-patologią. Widzę analogię do hazardzistów. Nie umieją żyć bez hazardu. Nie da się uspokoić, zająć sobą, bo od dawna Feniks sobą nie jest. Czego do tego potrzebuje? Dystansu i bycia z dala od niego i dopóki on jej na to nie pozwala, tak ona nic nie zrobi, bo nie umie. W przypadku narkomanów, to są ośrodki, detoksykacja, odizolowanie i zamknięte grupy, a tu co? Forum to tylko wirtualność. Na żywo żadnego wsparcia nie ma i to jest problem.

[impresja77]

Czy partner Tinn nie kochał?
A może kochał tak jak umiał , ale był alkoholikiem , więc nałóg nakładał się na związek, na miłość. Współistniał trzeci warunek, który zaburzał i relacje i partnera.
Bo czy miłość to jedynie książkowe traktowanie partnera. ? Czyli szacunek, odpowiedzialność , lojalność, uczciwość , prawdomówność oraz wszelkie prawe działania? Przecież można w ten sposób traktować partnera , ale go nie kochać.
A można mieć wiele odwrotnych, negatywnych zachowań i kochać.
Miłość to uczucie, to emocja, a postępowanie człowieka to charakter.
Partner mógł kochać Tinn, darzyć ja uczuciem, pragnąć, a jednocześnie zmarnowny nałogiem, źle traktować.

[repley]

Czy partner Tinn nie kochał?
A może kochał tak jak umiał , ale był alkoholikiem , więc nałóg nakładał się na związek, na miłość. Współistniał trzeci warunek, który zaburzał i relacje i partnera.
Bo czy miłość to jedynie książkowe traktowanie partnera. ? Czyli szacunek, odpowiedzialność , lojalność, uczciwość , prawdomówność oraz wszelkie prawe działania? Przecież można w ten sposób traktować partnera , ale go nie kochać.
A można mieć wiele odwrotnych, negatywnych zachowań i kochać.
Miłość to uczucie, to emocja, a postępowanie człowieka to charakter.
Partner mógł kochać Tinn, darzyć ja uczuciem, pragnąć, a jednocześnie zmarnowny nałogiem, źle traktować.

impresja, nie odbierz tego, jako atak na siebie, to moje zdanie, że czytając powyższy tekst mam wrażenie, że Ty z tych, co to aby się bronić, manipulujesz.
Są różne rodzaje miłości, a tu chodziło o partnerską, skoro alkohol był przeszkodą do partnerstwa, a zarazem normalnego związku, to oczekiwania, co do tej miłości były jednoznaczne ze strony Tinn. Jej partner nie podjął pałeczki, więc czy to była miłość z jego strony? Jeżeli była to na zasadzie trójkąta: ty, ja i alkohol. Czy trójkąty to związek? Może być pod warunkiem zgody trojga, a Tinn chciała bez.

Owszem, miłość to uczucie, emocje, ale przede wszystkim czyny, a charakter to jest coś, co w sobie też kształtujemy, godzimy się, idziemy w danym kierunku. Jeżeli krzywdzimy osobę, którą kochamy, to żadne usprawiedliwianie się, że mam taki charakter, ale przecież cię kocham nie przejdzie.

A na koniec, to jak można być prawdomównym z partnerem i go nie kochać? W grę wchodzi sytuacja, że jestem z nim, bo kłamię, że kocham, bo zakładam, że druga strona jest z miłości, że o taki układ chodzi. Korzyść taka, że jestem kochana, ale za cenę kłamstwa.