---------- 15:59 17.03.2008 ----------
A poważnie- nie mam depresji dwubiegunowej, nie mam stanów maniakalnych choć można by tak sądzić na podstawie poprzedniego posta
. Jak słusznie zauważyłeś mam natomiast tendencję do wymagania od siebie: żebym była dobra w pracy ( za to mi w końcu płacą) , żeby zapewnić mojemu dziecku jak najlepszy start w dorosłe życie, żeby zabezpieczyć sobie godną emeryturę, pokonać mój antytalent językowy, być szczupłą i wyglądać młodo, fajnie się ubierać, mieć czas na czytanie i pójście do kina, zakończyć z powodzeniem psychoterapię, nauczyć się żyć w związku, przebiec maraton, osiągnąć poziom mistrzowski w jeździe na nartach, robić rzeczy które lubię ( jak taniec)
. Myślę, że ambitne podejście ma tę zaletę, że jeśli choć w części zrealizujesz plany, to i tak zrobisz więcej niż nie planując nic. Na szczęście już na tyle jasno i trzeźwo patrzę już na świat, że nie wpadam w kompletny dół jeśli coś mi się nie udaje albo muszę z czegoś zrezygnować. Wpadam co najwyżej w dół średni, ale jak już z niego wyjdę, to wierzę, że nawet jeśli trafię do dołu kolejny raz to albo będzie on znacznie płytszy albo szybciej się z niego wydostanę. Przebywając zaś w dole marudzę trochę na forum o dystymii albo wypaleniu zawodowym
.
---------- 16:16 ----------
NoName napisał(a):jak czytam sam tytul tego postu, albo po prostu slowo dystymia mi sie przewija przez glowe, to mam ochote kogos zamordowac, najlepiej osobe ktora wymyslila te chorobe ...
Do No name- jak Cię to wkurza to dobry objaw ! Ja nabieram chęci do działania , jak zaczynam odczuwać wściekłość na tę chorobę! Cholera, co jest? Nie będzie mi dystymia pluła w twarz! A właśnie że zrobię to, to i to i będę czuć się dobrze !
Idę dziś na planową wizytę do pani doktor oznajmić jej że chcę przestać brać leki. I tak nie przynoszą radykalnej i trwałej zmiany, co jakiś czas wpadam w gorsze tygodnie mimo brania leków, więc zobaczę jak sobie będę radzić bez nich. Jeśli okaże się, ze tak samo, to szkoda obciążać sobie wątrobę.
. Znalazłam artykuł na 
)
