Córka schizofremiczki i alkoholika

[impresja7]

ewka nie żebym gardził czy lekceważył,daleki jestem od takich zachowań.

Jak to niegdyś świetne forum mogło zostać zdominowane przez 3 może 4 gadatliwe gęby??

[Bene]

Numerze siódmy,dlaczego dzwony są takie głośne?

[Apasjonata]

Czy istnieje takie schorzenie psychiczne przy którym osoba nim dotknięta wpada błyskawicznie w amok i jednocześnie podczas wzburzenia nerwowego widzi przed sobą zupełnie inną osobę niż obecna.

Tego nie wiem, ale spotkałam się z takim okresleniem jak "porwanie emocjonalne" (Goleman "Inteligancja emocjonalna" rozdział 2). Mi to dalo o tyle jasny obraz sytuacji, ze zrozumiałam , iż zamiast zajmowac się w tym czasie ta druga osoba , jedynym dobrym wyjsciem jest wtedy skupic sie na obronie siebie, w tym momencie do tej osoby nic nie dotrze i tak. Tym co mnie niszczyło najbardziej było zajmowanie się sprawami na , które nie miałam wpływu, nie posiadałam po prostu takiej mocy i tu rozwijał się mechanizm wyuczonej bezradnosci - to on mnie niszczył najbardziej.

[Bene]

To by było coś we właściwym kierunku chyba.Kilkakrotnie (pamiętam to z wczesnego dzieciństwa) przyrównywała mnie do mojego ojca.
Natomiast podczas wspomnianych incydentów atakowała mnie jak dorosłą osobę nie przebierając w środkach,najczęściej coś ciężkiego lub końcówki kabla do żelazka,Ja,dzieciak prosiłem o litość ale bez rezultatu.Nawet miałem nóż pod gardłem,gdy w furii wrzeszczała że teraz już mnie poderżnie.
Jej ataki furii nie były do przewidzenia,kilkakrotnie spodziewając się akcji uciekałem z domu.Nie szukała mnie nawet.
Wyuczona bezradność.Obecnie też mam jej objawy.Całe moje durne życie.I obawiam się że tego nie przeskoczę.

[biscuit]

Potrzebna mi pomoc i to możliwie szybko.Idzie o podejrzenie ciężkiej choroby psychicznej u rodzica.

Bene, ale ja wogóle nie rozumiem
dla kogo Ty szukasz pomocy
czy dla rodzica, czy dla siebie

Ja,dzieciak prosiłem o litość ale bez rezultatu.Nawet miałem nóż pod gardłem,gdy w furii wrzeszczała że teraz już mnie poderżnie.

jeśli dla siebie - to się to nadaje na terapię
trauma przeżyta w dzieciństwie
może to być nawet PTSD czyli Post Traumatic Stress Disorder

[Księżycowa]

Natomiast podczas wspomnianych incydentów atakowała mnie jak dorosłą osobę nie przebierając w środkach,najczęściej coś ciężkiego lub końcówki kabla do żelazka,Ja,dzieciak prosiłem o litość ale bez rezultatu.Nawet miałem nóż pod gardłem,gdy w furii wrzeszczała że teraz już mnie poderżnie.
Jej ataki furii nie były do przewidzenia,kilkakrotnie spodziewając się akcji uciekałem z domu.Nie szukała mnie nawet.
Wyuczona bezradność.Obecnie też mam jej objawy.Całe moje durne życie.I obawiam się że tego nie przeskoczę.

Jakoś automatycznie nasunął mi się obraz takiego dziecka... brak słów..... straszne

współczuję Bene

[Apasjonata]

Bene, chciałam Ci odpisać w Twoim temacie , by nie robic off topu, ale nie umiałam go znaleźć. Guniu przepraszam za zaśmiecanie wątku.
Bene to co piszesz o mamie, ja przechodziłam z ex mężem. U mnie było moze łatwiej , bo w domu rodzinnym nie przechodziłam takich rzeczy, więc czułam porównując, ze coś jest bardzo nie halo w moim małżeństwie i wiedziałam, ze można zachowywać się inaczej.
Ja byłam w terapii grupowej dla ofiar przemocy. Tam poznałam skuteczne sposoby jak przeciwdziałac i zatrzymywać cudzą agresję. Dla mnie wazne było to skutecznie, bo dzięki temu przestałam się tej osoby lękać. Wcześniej wytworzyłam sobie w głowie obraz osoby wszechmocnej, wszechmogącej, okazało się , ze to człowiek słaby, dużo słabszy w rzeczywistosci ode mnie samej, mimo , iz siłą fizyczną mnie przerastał. Przyjrzyj się teraz swojej ralacji z mamą z teraźniejszosci, czy ona nadal jest tak wszechmocna czy tylko Ty jej tą władzę dajesz, bo obiektywnie jestes dorosłym męzczyzną i nawet od strony siły fizycznej masz przewagę, możesz się obronić przed atakiem (nie wiem czy ta sytuacja ma miejsce nadal). Ja osobiscie w terapii stricte na PTSD nie uczestniczyłam, jednak sama terapia dla ofiar mi bardzo pomogła zmienić nastawienie, wyjśc z roli ofiary, mam wrażenie , że Ty w tej roli nadal jednak jesteś jeszcze.
Podobne rzeczy, o których piszesz o mamie, ja przechodziłam z mężem. Pamiętam już duzo później na innej terapii analizowałam sobie te zachowania, jego wmawianie mi, że myslę coś co wogóle nie przyszło mi przez głowę, ze planuję coś o czym wcale nie pomyslałam nawet i terapeutka skomentowała to , któregos razu "on mówił nie do mnie a do swojej matki" i przyszło oswiecenie , w jego głowie ja byłam uosobieniem jego matki i walczył ze mną ponieważ potrzebował walczyć z nią, wszystkie frustracje jego odnośnie matki znajdowały ujście w karaniu mnie.
Puściło mi wtedy myslenie, które miałam wczesniej , że to moje zachowanie było przyczyną cudzej agresji, wczesniej tym sposobem rozumowałam, ze gdybym umiała zachowac się inaczej, lepiej, to bym tego nie doswiadczyła. Zrozumienie tego faktu spowodowało zerwanie kolejnej nici łączności psychicznej z tym człowiekiem , bo mimo, że fizycznie nie bylismy juz razem, to jeszcze pod względem psychiki więź była.
Tak , ze ze swego doswiadczenia , powiem Ci, że można się uwolnić od bycia ofiarą, można zmienic swe życie i swoje myslenie i to nowe staje się czescią mnie, nie jest czymś wymuszonym, jakąś kontolą zachowania męczącą, staje się normą. Ja zdaję sobie sprawę z tego, że u mnie poszło to szybko , bo mnie ten problem dotknął dopiero w dorosłosci , jednak nawet jeśli potrzebowałbys dłuższego czasu terapii niż ja to powiem Ci, ze warto podjąć to.

[biscuit]

że to moje zachowanie było przyczyną cudzej agresji, wczesniej tym sposobem rozumowałam, ze gdybym umiała zachowac się inaczej, lepiej, to bym tego nie doswiadczyła.

jedno z podstawowych kryteriów diagnostycznych współuzależnienia
przepracowanie go toruje dalszą drogę do przodu

[Gunia76]

Bene ja akurat cię rozumiem... Też miałam napady furii, tak jak moja matka. Na szczęście ograniczały się ,,tylko,, do strasznego wrzasku i rzucania przedmiotami. Chociaż kilka razy dostało się lanie moim dzieciom za jakieś bzdury,z czego dumna nie jestem...
Byłam u lekarza i dostałam leki na wahania nastrojów. Pomagają, odczułam straszną ulgę...

[Księżycowa]

Guniu a co u Ciebie?

[Gunia76]

Co u mnie?
Zaczęłam grupową terapię DDA niejako od początku, gdyż naszą grupę po wakacjach połączyli z inną. Wakacje minęły super, a teraz ciężko mi idzie. Nastrój do bani i mega wahania nastrojów, od wesołego do furii

[Księżycowa]

A te wahania z powodu zmian w terapii czy coś się dzieje?

[Gunia76]

Wydaje mi się że jedno i drugie.nie czuje się swobodnie grupie teraz.Odkąd doszły nowe osoby.Po za tym coraz gorzej znoszę przebywanie w moim mieszkaniu.Po powrocie z urlopu dosłownie mnie przytłacza wszystko.Codzienne obowiązki dzieci a nawet rozmowa z ojcem.Nie chce mi się nigdzie chodzic unikanie znajomych stało się normą. Nie wiem może to depresja wraca...

[czarna_furia]

Wydaje mi się że jedno i drugie.nie czuje się swobodnie grupie teraz.Odkąd doszły nowe osoby.Po za tym coraz gorzej znoszę przebywanie w moim mieszkaniu.Po powrocie z urlopu dosłownie mnie przytłacza wszystko.Codzienne obowiązki dzieci a nawet rozmowa z ojcem.Nie chce mi się nigdzie chodzic unikanie znajomych stało się normą. Nie wiem może to depresja wraca...

Witaj Guniu

bardzo się cieszę, że wróciłaś

czy na terapii grupowej powiedziałaś, że niezbyt się czujesz w tym towarzystwie ??

[Gunia76]

Czarna_furia nie powiedziałam.... i pewnie długo nie powiem, bo mnie blokuje.Pamiętam,jak miałam na indywidualnej zwrócić uwagę terapeucie,żeby nie kończył zajęć niespodziewanie przed czasem,to myślałam,że umrę Zajęło mi to z miesiąc chyba.Dopiero,gdy już na prawdę nie mogłam tego znieść to powiedziałam.Tu pewnie będzie podobnie...A nie powiem,bo co to zmieni? Ich nie wyrzucą, a ja chcę chodzić, nie zrezygnuję, więc muszę się dostosować po prostu