biszkoptowa91 napisał(a):Księżycowa, i jak mija ten dzień?
Nie myśl o tym czy dasz rade czy nie, po prostu dzialaj.. zwyczajnie nadszedl taki moment ze kazdy krok, czy w przod czy w tyl, okaze sie zbawienny, skoro piszesz ze bylas chodzaca mumia do tej pory.. liczy sie ruch. piszesz, ze zalezy Ci, a wiec masz motywacje zeby postarac sie to wszystko ogarnac. a chcieć oznacza wpływać na przebieg wydarzeń. a o tym na ile Cie stac dowiesz sie jak juz zaczniesz dzialac. iiiii bedzie dobrze!!!! chwyc byka za rogi i daj rade!
bede trzymala kciuki za Ciebie
Dziękuję Ci biszkoptowa
Dzień dziś spokojniej... ale pozytywnie. Po przemyśleniach doszłam do wniosku, że tak miałam się poczuć po tym spotkaniu, że chodziło o to, by uzmysłowić mi moje słabe strony.
Rozmawiałam z ludźmi z grupy i czuli się podobnie do mnie, po swoich spotkaniach. Tyle, że oni tego nie analizują i czują się tak nadal... mnie się wydaje, że skoro już poznałam słabe punkty swoje, które łączą się z problemami dotyczącymi terapii, to muszę zrobić coś by te punkty wzmocnić.
Jest mi nadal źle, że mam takie tyły, luki i nie dociągnięcia w swej osobowości i zachowaniach... ale przynajmniej je widzę. Mogę teraz szukać na nie sposobu.
Nie wiem jak. Na pewno tak jak napisałaś trzeba zacząć po prostu robić ale też w danej sytuacji, która zależy ode mnie - praca na przykład - w momencie gdy czuję się bezradnie albo nie radzę sobie ze stresem czy mam poczucie, że sobie nie dam rady, że się jednak nie nadaję, że nie umiem... to muszę zapanować nad tym wszystkim, bo jak się w tym zatracę, to na pewno nie będę efektywnie pracować.
Nie długo zacznę pracę w końcu, która być moze da mi się rozwijać... tylko zrozumiałam, że do tej pory miałam takie a nie inne prace, bo moze i chciałam się rozwijać ale autmatycznie się chowałam i wycofywałam pracując po cichutku, robiąc to co do mnie nalezy. Niby chciałam się wykazać ale unikałam tego i trafiałam do prac, w których nie było mozliwości rozwoju...
Teraz to sie zmieni... ja nadal chcę się rozwijać ale jakoś trudno mi uwierzyć, ze mogę potrafić być w czymś dobra. Wycofać się nie wycofam... będę się skupiać na celu i już... popracuję nad sobą jescze więcej...
Teraz przynajmnej widzę dlaczego było jak było, ze wszystko stało w miejscu - przecież ja też stałam. .. w końcu jest to dla mnie dostępne i zauważalne...
Czuję jakbym się ocknęła, przebudziła...
Na końcu tamtego spotkania, które mnie tak przybiło usłyszałam, że to nie moja wina, że tak jest, że gdybym wiedziała, że idąc tędy będę błądzić, to bym w tą drogę nie wchodziła...
Dużo fajnych wniosków wyniosłam, ćwiczenia mi pomogły... Po raz pierwszy miałam takie zajęcia prowadzone przez mężczyznę... skuteczne, inne...
Zobaczyłam siebie jako zupełnie inną osobę na dłuższą metę, jaka bym była gdyby moje otoczenie od samego początku zycia było inne.. i zobaczyłam, że nie jestem taką złą osobą, taką głupią, że mam sporo pozytywnych cech, tylko jakby nikt mi tego nie pokazał ani tego we mnie nie widział.
Jedyne co muszę, to jeszcze w to uwierzyć, że tak jest. Nie da się też za pomocą jednego ćwiczenia, choć dosadnego poczuć się lepszą osobą, bo w głowie ciągle są te cholerne podszepty...
Ale zobaczyłam naocznie na ćwiczeniu, które wykonałam, które ktoś omówił, że coś wpłynęło...
Widzę, kto wciskał mi ograniczające sugestie, niektórych nie zauważałam albo widziałam i zastanawiałam się ,,czy może jednak nie mają racji?" ale nie, nie mają... mam myśleć o sobie, o nas, o swoim szczęściu i komforcie życia, o swoich planach... Co by ktoś nie powiedział - tego nie ma..
Fajnie to wiedzieć tak jasno i na pewno... Czuję się wolniejsza, od innych, od ,,powinnam". Może jeszcze nie w pełni ale czuję, ze już jest lżej...
Najtrudniej uwierzyć i wdrożyć, bo jednak jak przychodzi co do czego, to odzywają się stare skojarzenia i lęki. Trzeba zastąpić je nowym... nie chcę już tym razem nic zepsuć. Najgorsze będą pierwsze nowe sytuacje do przebicia... Poza tym unaoczniło mi się, że tamto podejście nic mi nie dało, ze w sumie, to nie żyłam.... teraz mimo, że sytuacja jest ciężka, to jestem spokojniejsza, bo widzę, że coś się jednak tym razem zmieni. I boję się nowego... boję się strasznie, bo nie wiem jak postępować inaczej.. nie wiem czy umiem... jakie będzie to inne i czy się w tym odnajdę. Ale myślę, że skoro tamto znane było okropnym doświadczeniem, to nie mam nic do stracenia ale czuję się strasznie nie pewnie.
Jednak nie mogę się cofnąć i wcale nie chcę się cofać... chcę inaczej.
przez Honest » 13 maja 2013, o 18:40 
Muszę wierzyć bardziej w siebie i wtedy pójdzie jak po maśle.
maly wyglada jak kropka w kropke siostra.
a stary przyjeżdza dopiero jutro 
