Depresja w wieku 18 lat!

[Pati666]

Drodzy czytelnicy. Mam 20 lat i uczę się jeszcze w Technikum Ekonomicznym. Przez ostatnie dwa lata miałam dość duże problemy w rodzinie. Moi rodzice się rozwiedli, po czym moja mama wyprowadziła się z domu, by móc pracować. Zostałam w domu sama z babcią.Wszystko działo się tak szybko, nagle wszystko się waliło. Moim problemem był fakt,że nie potrafiłam poradzić sobie z kłopotami. Zapadłam na depresję...Na początku nie zdawałam sobie sprawy,że moje objawy świadczą o tej chorobie. O tym zorientowała się moja mama, która mieszka ode mnie 100 km. dalej.Pamiętam te ciągłe przygnębienia, te nieustanne łzy, myśli,że jestem najgorsza, najbrzydsza, nie umiem sobie z niczym poradzić. Starałam się nikomu nie mówić o moich myślach.Później było coraz gorzej. Zaczęłam nie chodzić do szkoły, by nie musieć rozmawiać z moimi rówieśnikami, mieć z nimi kontaktu, nigdzie nie wychodziłam, płakałam nad swoim losem, myślałam o samobójstwie. Sama zorientowałam się,że coś jest nie tak. Zaczęłam rozmawiać, chodzić do psychologa, później trafiłam do psychiatry, który tak naprawdę mnie uratował z tego wszystkiego. Zaczęłam się leczyć farmakologicznie i czuję się lepiej. Dużo się zmieniło. Tylko jednak nadal mam słabą samoocenę, nie wierze w swe możliwości, boję się wszystkiego...Tylko,że teraz wierzę,że nad tym da się popracować. A może wy mi coś poradzicie???
Chciałabym abyście nie wstydzili się tego,że macie problemy. Nie radząc sobie z nimi, możecie sami nie dać sobie rady. Rozmawiajcie z bliskimi i mówcie im o kłopotach. Nie wstydźcie się chodzić do specjalistów, gdyż oni są po to by nas leczyć. To żaden wstyd. Pozdrawiam

[smerfetka0]

Chciałabym abyście nie wstydzili się tego,że macie problemy. Nie radząc sobie z nimi, możecie sami nie dać sobie rady. Rozmawiajcie z bliskimi i mówcie im o kłopotach. Nie wstydźcie się chodzić do specjalistów, gdyż oni są po to by nas leczyć. To żaden wstyd. Pozdrawiam

dziekuje za oswiecenie, ale osobiscie zdaje sobie z tego sprawe. rowniez pozdrawiam.

[mahika]

Smerfetka, ale nie masz już 18 lat
Moze nastolatki nie zawsze zdają sobie z tego sprawę.

[smerfetka0]

kilka lat w ta czy w ta. zdaje mi sie ze pamietam siebie w wieku 18 lat. to nie bylo tak dawno.
wybacz pati jak nie milo zabrzmialo. ale tak mnie to troche rozlozylo

[Sansevieria]

Patti, w zwykłym układzie to jak leki zaczną już działać pora na psychoterapię. Po prostu i zwyczajnie, jako kontynuację leczenia.

Nie tylko nastolatki, masa dorosłych oraz bardzo dorosłych też się wstydzi iść do psychiatry czy na terapię. Czasem mam nawet wrażenie że w moim pokoleniu ten niemądry wstyd jest częściej spotykany i silniejszy niz u młodych ludzi.

[mahika]

Smerfetka, ale nie masz już 18 lat
Moze nastolatki nie zawsze zdają sobie z tego sprawę.

że to depresja i trzeba iść do doktora
zamiast się męczyć i obmyślać plan samounicestwienia...

[Pati666]

Drogie panie,napisałam o tym wszystkim,gdyż myśle,że jest wiele osób, które nie chcą rozmawiać o swoich problemach, o swojej depresji. Chciałam pokazać,że nie wstydzę się chodzić do psychiatry, bo moim zdaniem wiele osób w moim wieku uważa ,że osoby sięgające po porady psychiatryczne są zwykłymi dziwakami, psycholami...a tak przecież nie jest.
A i jeszcze jedno: u mnie najpierw był psycholog, później zrezygnowałam z niego i poszłam do psychiatry. Wiem,że jednak powinnam nadal chodzić do psychologa i nadal zażywać leki

[mahika]

Pewnie że tak.
Jesteś na dobrej drodze do wyzdrowienia

[Sansevieria]

Wiesz, my tu raczej jesteśmy "na ty"" na forum. Jakoś sie okropnie oficjalnie czuję z tym "panie", poza tym panowie się zdarzaja też
Psycholog to raczej Ci nie pomoże , psychoterapeuta byłby zdecydowanie skuteczniejszy. Wprawdzie w Polsce zwykle psychoterapeutami są psychologowie, ale to jest osobny zawód, psychoterapeuta, i nie każdy psycholog nim jest.

[Pati666]

Przepraszam,za te ''panie'':) Mi wydaje się,że nie tylko leki pomagają ale również rozmowa z kimś, kto ma podejście...Może psycholog pokaże mi, co mam robić by być z siebie dumna, by mieć odwagę, by zaakceptować siebie i mieć wysoką samoocenę bo z tym u mnie jest kiepsko...

[Tinn]

Nie tylko nastolatki, masa dorosłych oraz bardzo dorosłych też się wstydzi iść do psychiatry czy na terapię. Czasem mam nawet wrażenie że w moim pokoleniu ten niemądry wstyd jest częściej spotykany i silniejszy niz u młodych ludzi.

Moja najbliższa koleżanka, która wg mojego spojrzenia na jej reakcje i problemy powinna lata temu mieć kontakt i z farmakologią i psychterapią jest np zdania, że nikt jej nie obiecywał , że w życiu ma być lekko i patrzy na mnie jak na raroga gdy chodzę i przeżywam swoją psychoterapię, gdyż sama po jednej sesji zrezygnowała, a z psychiatrą(mamy tego samego) walczy o odstawienie leków, podczas gdy on jej chce włączyć silniejsze.Jest w tym momencie w stanie silnej nerwicy sytuacyjnej związanej z opieką nad bardzo leciwymi i schorowanymi rodzicami, ma w domu hospicjum i jednocześnie pracuje na pełen etat.Czyli patrzy na lekarstwa i pomoc w rozwiązywaniu problemów psychicznych jak na jakiś "komfort" życiowy, na który w swoich oczach nie zasługuje.

[mahika]

Biedna

[Pati666]

Ludzie mają tendencje do wyolbrzymiania swoich malych problemów. Są tacy, którzy naprawdę mają cieżko i nie narzekają. To aż smutne,że my, ludzie myślimy tylko o sobie...

[smerfetka0]

pati egoizm jest zdrowy. trzeba umiec znalezc granice w egoizmie, ale mysle ze wiekszosc nie mysli tylko o sobie. powiedzialabym raczej ze wiekszosc mysli ze im taka czy inna pomoc sie nalezy nie myslac o pomagajacym.

[Pati666]

Gdy ze mną było naprawdę kiepsko, gdy zle się czułam to dopiero wtedy dowiedziałam się na kogo mogę liczyć. Tłumiłam sobie zle emocje a nie potrzebnie bo miałam wokół siebie cudownych ludzi, którzy tylko czekali aż wyciągnę rękę. To chyba świadczy o tym,że nie jesteśmy tacy źli. Ludzie fajni są