4 próby samobójcze, alkohol, nerwica, zaburzenia osobowości

[pisane łzami krwi]

cztery próby samobójcze, nadużywanie alkoholu, lekomania, depresja, nerwica, zaburzenia osobowości i 10 lat autoagresji
to ja.
tak w skrócie.
kilka lat temu pisałam tu często.
byłam w koszmarnym stanie.
wtedy to ja potrzebowałam pomocy, by przetrwać kolejny dzień.
minęło wiele lat.
chciałabym z czystym sercem napisać, że wiele się przez ten czas zmieniło.
ale wiele, to za dużo powiedziane.
choć zmieniło się istotnie.
dziś, mając 26 lat, planuję ślub z człowiekiem, którego bardzo kocham.
wciąż mam wiele problemów, szczególnie związanych z nerwicą, zaburzeniami osobowości i tendencjami depresyjno-samobójczymi, ale zaczęłam wierzyć w życie.
mimo wszystko.
kiedy zakładałam bloga, a było to w tym samym czasie, co rejestracja na tym forum, chciałam posłużyć innym jako przykład, którego nie należy naśladować.
mój nałóg autoagresji miał być przestrogą dla ludzi, którzy dopiero sięgali po żyletkę.
a dziś?
myślę, że dziś moja historia może być nadzieją dla tych, którzy nie widzą sensu, nie mają sił do życia, cierpią z powodu bólu egzystencjalnego lub konkretnych powodów.
naprawdę, czasem po prostu zmieniają się priorytety, choć teoretycznie nie zmieniło się nic.
ja też kiedyś myślałam, że czeka mnie w życiu tylko to, co najgorsze.
kiedy innym udawało się wychodzić z takiego stanu - smuciło mnie to jeszcze bardziej. przecież to, że innym się udawało, to było normalne. mnie przecież nie mogło spotkać nic dobrego! mnie nie mogło się udać!
a jednak.
mimo braku wiary, mimo wszystkich silnych zaburzeń. mimo myśli i prób samobójczych. mimo wielu lat piekielnej autoagresji...
jestem.
żyję.
ŻYJĘ!
i chcę żyć.
choć nie jest kolorowo. choć jest trudno. choć postawiłam dopiero pierwszy krok ku normalności.
jestem pełna wiary.

pozdrawiam i życzę dojścia do takich samych wniosków,
Mrówka

[bunia]

Pamietam .....jestes bardzo dzielna mroweczko

[Winogronko7]

Jak miło przeczytać taką wiadomość Trzymam za Ciebie kciuki, napewno Ci się uda!

[caterpillar]

ja tez Ci kibicuje oby bylo jeszcze lepiej !

[Abssinth]

Mrowka

wszystkiego najlepszego na nowej, szczesliwej drodze zycia
xxx

[pisane łzami krwi]

jak miło widzieć znane nicki
witajcie Ludziska!

no nie tak zupełnie nowej i nie zupełnie szczęśliwej. właśnie zaczęłam na poważnie autoterapię - może głupio zabrzmi, ale dla mnie to najbardziej wartościowa forma terapii. przede mną długa i wyboista droga. wiele pomaga mi pisanie na blogu - zawsze słowo pisane bardziej do mnie docierało.
postanowiłam tu napisać, bo może komuś się przydadzą moje doświadczenia i wyciągnie wnioski z przenajróżniejszych prób "wyjścia na prostą".

pozdrawiam Was

[KATKA]

brawo...
niech ludzie widza, ze mozna...ze nie ma złotego srodka...ale mozna

[pisane łzami krwi]

ba! wiadomo, że się da.
tylko trzeba do tego dojrzeć.
i trzeba sobie uświadomić, że nie da się tego zrobić bezboleśnie i ad hoc.
szczególnie zaburzenia osobowości dają się we znaki i uniemożliwiają działanie.
sabotują na każdym kroku.
ale i na to jest sposób.
jeśli tylko się do tego dorośnie.

[pisane łzami krwi]

solidna dawka autoironii czasem potrafi zdziałać cuda.

-----------------------------------------------------------------------


392 – autoterapia – pierwsza sesja autoterapeutyczna
21 Luty 2013

- Usiądź wygodnie Mróweczko. Powiedz mi ile masz lat?
- Mam tsy latka tsy i pół.

o przepraszam.
to nie ta bajka.

- Mrówczyńska! Nie wygłupiaj się!
- Pseplasam plose pani.
- Mrówczyńska jesteś dziecinna!
- Wiem plose pani. Mam z tym duzy ploblem.
- A ty „er” nie umiesz mówić?
- Umiem umiem. Chciałam lepiej wejść w rolę.
- W jaką rolę na litość boską?!
- Małej, biednej, pokrzywdzonej dziewczynki.
- Ale po co?
- No bo tak się czuję!
- A rodzicom powiedziałaś o swojej autoterapii?
- Nie.
- A dlaczego?
- Bo się boję! Nie chcę żeby myśleli, że coś mi dolega, że się źle czuję.
- Ale przecież czujesz się źle.
- No tak… Ale nie chcę żeby na mnie nakrzyczeli czy coś…
- A przypomnij mi, ile masz lat?
- Sześć. Znaczy… Dwadzieścia sześć.
- No właśnie.
- A jak się czujesz w tej chwili?
- Sama nie wiem…
- Czujesz smutek?
- Tak.
- Zagrożenie?
- Tak.
- Jesteś zdenerwowana?
- Tak.
- Wstydzisz się?
- Tak.
- Masz myśli samobójcze?
- Czasami.
- Myśli autoagresywne?
- Często.
- Boisz się wziąć odpowiedzialność na siebie?
- Oczywiście.
- Cierpisz bez powodu?
- Cały czas!
- Powiedz coś od siebie!
- Ale ja nie wiem co. Mam pustkę w głowie.
- Mrówczyńska, ty po prostu nie umiesz nazywać emocji! Potrafisz opisywać swoje odczucia, potrafisz przekazywać nastrój i nakreślać plastyczne opisy stanów, w których się znajdujesz, ale nie potrafisz nazywać emocji w rozmowie. Nie potrafisz rozmawiać o tym jak się czujesz!
- Tak?
- No tak! Tak! Masz zadanie. Na następną sesję proszę wybierz sobie jedną z emocji, którą odczuwasz i zapoznaj się z nią dobrze. Przyjrzyj się jej. Naucz się nazywać i rozpoznawać. Oswój ją! I na litość boską nie wstydź się sama przed sobą!
- Dobrze plose pani.
- Znowu zaczynasz?
- Nie plose pani. Nie zacynam.
- To jaką emocję wybierasz?
- Nie wiem…
- A co ty tak nagle zmieniłaś ton? Co ci jest?
- Nic.
- No jak nic, skoro widzę?
- No bo tak jakoś…
- Co tak jakoś?
- Sama nie wiem.
- No to pomyśl!
- No bo tak jakoś… Wszystko jest jakieś takie… Bez sensu.
- Wszystko jest bez sensu?
- No tak…
- To ja ci zdradzę mały sekret Mrówczyńska. To nie wszystko jest bez sensu, tylko ty odczuwasz bezsens. Naucz się to odróżniać! Rozumiesz?
- Chyba…
- No to powiedz to.
- Ale co?
- Jajco! Czemu tak robisz? Przecież dokładnie wiesz, o co cię poprosiłam. Po co więc grasz na zwłokę?
- Nie wiem.
- To się dowiedz!
- Ale teraz?
- Nie! Za rok! No jasne, że teraz!
- Ale jakie było pytanie?
- Nie mam do ciebie siły, Mrówczyńska. Jak ty sama ze sobą wytrzymujesz?
- Nie wytrzymuję.
- No tak… Dobra Mrówczyńska. Na następną sesję wybierz sobie tą emocję i się z nią zapoznaj, oswój, przyjrzyj się jej. Porozmawiamy o tym następnym razem.
- Ale…
- Ja ciebie proszę, ty już nie doszukuj się więcej dziury w całym. Nie wynajduj przeszkód i nie zamykaj się na siebie i innych! Ty wiesz! Tylko sama sobie tą wiedzę odbierasz. Idź już i pamiętaj o zadaniu!
- Dobrze plose pani. Do widzenia.

-----------------------------------------------------------------

[Tekeli - Li!!!]

Wiesz co, czytam twój blog i naprawdę mnie porusza. Jest tak cholernie prawdziwy i w dużej mierze dotyczy mnie również. Przeczytałem "gdy próbowałam umrzeć po raz czwarty", aż mi łzy napłynęły do oczu...

[Sansevieria]

Wiesz co, jakbym była Małą Mrówczyńską to chyba bym się nie najfajniej czuła z taką terapeutką. Strasznie surowa i krzyczy, boję się jej

[pisane łzami krwi]

Tekeli - Li!!! - dzięki za miłe słowo

Sansevieria - to celowy zabieg solidnej autoironii, tylko tak jestem w stanie "z boku" spojrzeć na siebie i swoje problemy.

[Sansevieria]

Wiesz, w terapii pierwsze co się buduje to poczucie bezpieczeństwa w relacji. W pracy własnej z wewnętrznym dzieckiem (Bradshaw, Karpowicz) takze sie kładzie nacisk na to, by wewnętrzne dziecko czuło się z Dorosłą częścią bezpieczne. Nie wiem czytajac to co napisalaś czy po prostu "macie to za sobą" to budowanie poczucia bezpieczeństwa czy zaczynasz autoterapię od drwiny z samej siebie. Ale jakos po przeczytaniu współczuję Małej Mrówczyńskiej

[pisane łzami krwi]

ale małej Mrówczyńskiej to nie przeszkadza

[Sansevieria]

Bo zbyt się boi żeby się wychylić że jej to przeszkadza