bilans trzydziestolatki

[impresja7]

Nie ma nic gorszego niż uzależnianie wydarzeń w swoim życiu od zabobonów i pierdół. Łatwo wtedy stwierdzić choćby podświadomie, że przez siedem kolejnych lat z tego powodu nic się nie zmieni i dzieki temu tak na prawdę nic w tym zyciu nie zmieniać. Jest to nieźle ograniczające.
Albo sugerowanie się tym co powie wróżka i inne pierdoły. Jakby z losowo wybranych kartek tekturowych można było coś co dotyczy naszego życia wyczytać.
No chyba, że ktoś jest jasnowidzem a taki wg mnie nie potrzebuje tekturowych czy jakich tam kartek do powiedzenia nam czegoś.

Kulturalna,elegancka ,subtelna kobieta

[Sansevieria]

Szczerze mówiąc ja ten tekst o stłuczonych lustrach odebralam raczej jako żartobliwy
Wiesz Lili, z tego co piszesz o swoim pasmie sukcesów i związanych z tym odczuciach to mnie przebija jakiś okropny lęk, jakieś oczekiwanie na nieuchronną straszliwą klęskę, tragedię. Dosyć irracjonalny lęk.

[Księżycowa]

Sans ja też, ale mi się tak nasunęło od razu to, ze wielu ludzi tak to postrzega a to zgubne byc potrafi i wmanewrować człowieka w jakiś ciemny zaułek.

[lili]

Na razie jest Ci źle, ale nie na tyle żebyś nie dawała rady. Na razie oddajesz część tego co Cię gniecie na anonimowym forum. Nikt z nas Cię tu nie da rady zmotywować do terapii w sposób skuteczny, tą motywację uzyskasz (albo i nie) sama i w swoim czasie. Który jeszcze nie nadszedł.
Co nie przeszkadza pogadać.

Dziękuję Sans. Ja tutaj wróciłam po prawie rocznej nieobecności i to pierwsza rzecz od dłuższego czasu, która trochę przynosi mi ulgę. Jestem przerażona sobą i swoją bezradnością, do której nigdy bym się nie przyznała przed bliskimi. Z Wami jest mi łatwiej, bo chociaż jesteście prawdziwi to jednak nigdy się nie spotkamy. Strasznie to egoistyczne ale łatwiej jest wyrzucić swoje złe emocje przed obcymi niż przejrzeć się w oczach, nielicznych już, bliskich. Tak naprawdę chciałabym zasnąć i obudzić się za jakiś czas, kiedy wszystko się ułoży. Teraz i tak przesypiam całe dni ale niestety, budzę się i wtedy jedyna dobra rzecz to to forum.

[lili]

Szczerze mówiąc ja ten tekst o stłuczonych lustrach odebralam raczej jako żartobliwy
Wiesz Lili, z tego co piszesz o swoim pasmie sukcesów i związanych z tym odczuciach to mnie przebija jakiś okropny lęk, jakieś oczekiwanie na nieuchronną straszliwą klęskę, tragedię. Dosyć irracjonalny lęk.

Tak, ja też żartowałam z lustrami, choć nie do końca. Moja Mama, za każdym razem jak tłukłam lustro (pierwsze stłukłam jak miałam 10 lat) naprawdę z ogromną powagą mówiła "no nie, to teraz 7 lat nieszczęścia". Słyszałam w jej głosie, że się bała, więc też się bałam

Dobrze odbierasz mój lęk. Dokładnie tak się czuję i wcale nie uważam, że to jest irracjonalne. Przecież ludzie przezywają tragedie: choroby, osierocenie w młodym wieku, jakieś gwałty czy inne molestowania, nie pracują przez wiele lat bo nie mogą znaleźć pracy, problemy z kasą, kredyty. Ja miałam jak pączek w maśle a od czasu kiedy zaczęłam mieć wpływ na swoje życie, też mi się układało, uchodziłam za utalentowaną. Czułam się zawsze trochę jak, nie wiem, maratończyk, który pierwszy raz startuje w biegu, wszyscy faworyci odpadają a on kończy jako pierwszy, zaskoczony swoim niezasłużonym sukcesem.

[Sansevieria]

Jestem przerażona sobą i swoją bezradnością, do której nigdy bym się nie przyznała przed bliskimi. Z Wami jest mi łatwiej, bo chociaż jesteście prawdziwi to jednak nigdy się nie spotkamy. Strasznie to egoistyczne ale łatwiej jest wyrzucić swoje złe emocje przed obcymi niż przejrzeć się w oczach, nielicznych już, bliskich.

Lili, każdy człowiek bywa czasami bezradny. Nie istnieją ludzie "zawsze silni", choć niektórym się wydaje że jest to ich obowiązek. Że muszą sobie sami ze wszystkim poradzić, a jak sobe ne radzą to są winni, felerni, beznadziejni. W le jest zaś "nie należy nikogo obciążać bo to egoizm jest", "inni mają gorzej i nie powinnam się użalać" albo inne coś takiego.
Właściwie dlaczego nigdy bys się przed bliskimi nie przyznała do swojej słabości? Mozna by pomyśleć, ze bliscy od tego są, zeby w chwilach słabosci z nami być, wspierać, towarzyszyć... jak sie niesie cieżki bagaż to komu jak nie bliskim można część chociaż oddać? A Ty nie piszesz, ze "nie mam nikogo bliskiego" tylko "nigdy bym się nie przyznała przed bliskimi" Przyznaje to sie człowiek zwykle do czegos złego, czy bycie słabym i rozsypanym uważasz za coś złego?

Taki lęk jest mi znany. Z autopsji.

[lili]

Właściwie dlaczego nigdy bys się przed bliskimi nie przyznała do swojej słabości? Mozna by pomyśleć, ze bliscy od tego są, zeby w chwilach słabosci z nami być, wspierać, towarzyszyć... jak sie niesie cieżki bagaż to komu jak nie bliskim można część chociaż oddać? A Ty nie piszesz, ze "nie mam nikogo bliskiego" tylko "nigdy bym się nie przyznała przed bliskimi" Przyznaje to sie człowiek zwykle do czegos złego, czy bycie słabym i rozsypanym uważasz za coś złego?

Taki lęk jest mi znany. Z autopsji.

Nie wiem, jestem jak facet, wstydzę się odsłaniać. Plus, nie chcę ich stresować, mają dość swoich stresów, nie lubię absorbować sobą ludzi. Tak zwykle bywało. A dziś, teraz, w tym konkretnym przypadku, zwyczajnie wydaje mi się, że nie zrozumieliby, że dla nich mój problem byłby wydumanym problemem, rozpuszczona panienka, której się w doopie przewraca, wstydzę się więc do niego przyznać.

[Sansevieria]

Wstydzę się odsłaniać przed bliskimi? No to pytanie się nasuwa oczywiste - co to za dziwna "odległa bliskość" jest... Nadal mam wrażenie ze postrzegasz bycie słabym jako coś złego, niewłaściwego, wstydliwego. Takie postrzeganie słabosci zwykle się wynosi z rodzinnego domu. I ono potrafi bardzo solidnie rozwalić życie.

Tekst "rozpuszczona panienka co jej sie w doopie przewraca" to jest znany. Nie wymyśliłaś tego sama, powtarza sie u wielu osób. Głównie i przede wszystkim takich, którzy go z rodzinnego domu wynieśli. Czasem jest dosłownie cytatem z przekazu rodziców, czasem nie. Ale przekaz jest ten sam. "Nie masz prawa narzekać, nie masz prawa mieć problemów, twoje problemy to nic w porównaniu do ( tu wpisz odpowiednie, takich co mają gorzej zawsze sie znajdzie) , nie masz prawa byś smutna, nieszczęśliwa " czyli nic innego jak zaprzeczanie uczuciom. Naturalnym, normalnym, potrzebnym tak samo jak radosć, zadowolenie, złosć czy inne stany emocjonalne. I tak człowiek zaprzecza, zaprzecza aż sie wyuczy... i potem się wstydzi jak mu sie już zaprzeczyć nie udaje.

Ja mam prawo być smutna, słaba, zdołowana. I wcale sie tego nie wstydzę. Już się nie wstydzę, żeby być dokładną. Nie zebym każemu o tym mówiła na dzień dobry jak mi się trafi zły dzień czy zły czas, , ale bliskim to i owszem. Sądzisz, że jakos straszliwie sie od siebie różnimy? Ja sie nie muszę wstydzić a Ty z jakiegoś powodu musisz? Dlaczego Ciebie mają dotyczyć inne reguły gry niż mnie? I to wcale nie są pytania retoryczne, wręcz przeciwnie.

[lili]

Tekst "rozpuszczona panienka co jej sie w doopie przewraca" to jest znany. Nie wymyśliłaś tego sama, powtarza sie u wielu osób. Głównie i przede wszystkim takich, którzy go z rodzinnego domu wynieśli. Czasem jest dosłownie cytatem z przekazu rodziców, czasem nie. Ale przekaz jest ten sam. "Nie masz prawa narzekać, nie masz prawa mieć problemów, twoje problemy to nic w porównaniu do ( tu wpisz odpowiednie, takich co mają gorzej zawsze sie znajdzie) , nie masz prawa byś smutna, nieszczęśliwa " czyli nic innego jak zaprzeczanie uczuciom. Naturalnym, normalnym, potrzebnym tak samo jak radosć, zadowolenie, złosć czy inne stany emocjonalne. I tak człowiek zaprzecza, zaprzecza aż sie wyuczy... i potem się wstydzi jak mu sie już zaprzeczyć nie udaje.

Nie, aż tak to nie było, nigdy nie mówili, że moje problemy to nic, ale bywało że "mam życie jak w Madrycie" albo "rób tak jak Ci radzimy a zobaczysz że dobrze na tym wyjdziesz". Rzeczywiście głęboko zaszczepili we mnie takie niedzielenie się swoimi przemyśleniami, bo zwykle robiłam jednak po swojemu (jestem bardzo inna niż Mamusia i Tatuś by chcieli) i na wypadek gdyby nie wyszło wolałam nic nie mówić, żeby potem nie usłyszeć "a nie mówiłam". Poza tym, wiesz, Tato jak Tato, samiec alfa, do gadania o uczuciach się nie nadaje. Pomaga kasą, bo tak umie, i doceniam to, jest zadaniowcem, jak dowie się od Mamy że jest problem, to wykłada kasę i kupuje, czy załatwia, cokolwiek. A Mama? Kocha mnie ale dawno przestałam się Jej zwierzać czy prosić o radę, bo jej rady były idealne dla kogoś takiego jak Ona a nie jak ja Zwykle moje pomysły zbywała "zobaczysz, jeszcze pożałujesz" więc nie dziwne że nie biegłam do niej z problemami sercowymi czy towarzyskimi. To z resztą śmieszne jest, bo Ona pewnie do dzisiaj jest przekonana, że jestem dziewicą, mam w głowie dokładnie takie same ideały jak wtedy kiedy wyszłam z rodzinnego domu. Natomiast nie mam do Niej pretensji, nie mogę mieć pretensji o to, że jesteśmy tak różne, raczej do siebie, że nie naginam się do Niej na tyle, żeby była ze mnie dumna i nie czuła rozczarowania jedyną córką. No a przyjaciele, to jak napisałam w poprzednich postach: jakoś się rozpływają jak jest źle.

[Księżycowa]

Ale mnie to aż ciarki przeszły
Jak chciałam zrobić coś, co oni uważali, że będzie źle słyszałam ,,Tak, już Cię widzę jak sobie poradzisz".

Albo ,,Na co Ty możesz narzekać? Wszystko dostałaś co chciałaś i miałaś lepiej niż my (rodzeństwo)."
Albo ,,Ale jesteś podła, że uważasz, że masz problemy, że ojciec pił " itp.

Lili mam wrażenie, że stało się sporo rzeczy, tóre były dla Ciebie krzywdą a Ty automatycznie, nauczona przez rodzine je negujesz. Coś w stylu ,,Przecież nie jest tak źle. To wszystko to nic takiego"

[Sansevieria]

A wpadło Ci kiedyś do głowy że człowiek nie żyje po to, zeby rodzic był z niego zadowolony ? Że doginanie siebie do matki to jest szkoda dla Ciebie?

Nie trzeba powiedzie bezpośrednio "twoje problemy to nic", wystarczy dać do zrozumienia i przede wszystkim tak te problemy traktować - jak "nic'.

Jeśli miałaś jakiś pomysł i słyszalaś od matki "zobaczysz, jeszcze pożałujesz" to zaiste, nie dziwne że masz taki a nie inny lęk. Lęk że jak coś zrobisz po swojemu ani chybi będzie źle. Bardzo silny przekaz i bardzo niszczący.

[lili]

Ale mnie to aż ciarki przeszły
Jak chciałam zrobić coś, co oni uważali, że będzie źle słyszałam ,,Tak, już Cię widzę jak sobie poradzisz".

Albo ,,Na co Ty możesz narzekać? Wszystko dostałaś co chciałaś i miałaś lepiej niż my (rodzeństwo)."
Albo ,,Ale jesteś podła, że uważasz, że masz problemy, że ojciec pił " itp.

Lili mam wrażenie, że stało się sporo rzeczy, tóre były dla Ciebie krzywdą a Ty automatycznie, nauczona przez rodzine je negujesz. Coś w stylu ,,Przecież nie jest tak źle. To wszystko to nic takiego"

Poza tekstem o piciu (nie było tego problemu) i o rodzeństwie (nie posiadam) wszystko słyszałam. Plus, że jestem rozpuszczona, bo rodzeństwa nie mam (jakby to była moja wina )
Wiesz co, no trochę pewnie neguję, bo jednak moja rodzina nie była dysfunkcyjna, może też sama bardziej to wszystko do siebie brałam i późno nabrałam dystansu do pewnych spraw, bo byłam sama i nie miałam z kim przegadać tego wszystkiego, więc jedyna opinia jaka była to moja kontra Rodzice. Wiadomo, że dziecko późno zaczyna świadomie podważać opinie rodzicieli. No i poza tym nie chcę wszystkiego zwalać na Rodziców, nie można szukać takiej wymówki że wszystkie moje nieszczęścia są ich winą. Przecież też są tylko ludźmi i popełniali błędy a wiem, że starali się bardzo (akurat co do tego nigdy nie miałam wątpliwości) no i są tego efekty, bo dostałam od nich bardzo dużo.

[Księżycowa]

Pewnie, że nie można zwalać całej winy na rodziców i uznać, że są całym złem. W taki sposób byśmy stali w miejscu i ta nienawiść by nas zżerała.
Natomiast warto sobie uświadomić, że zasiali w nas coś, co wiele zepsuło i narobiło kłpotów.

Wiesz co, no trochę pewnie neguję, bo jednak moja rodzina nie była dysfunkcyjna, może też sama bardziej to wszystko do siebie brałam i późno nabrałam dystansu do pewnych spraw, bo byłam sama i nie miałam z kim przegadać tego wszystkiego, więc jedyna opinia jaka była to moja kontra Rodzice.
[/color][/i]

Negujesz
Wiesz, że używanie przemocy psychicznej i manpulacji, to już jest jakaś dysfunkcja, czyli coś co zaburza zdrowe postrzeganie świata i wpływa na odbiór siebie i innych?

[lili]

Jeśli miałaś jakiś pomysł i słyszalaś od matki "zobaczysz, jeszcze pożałujesz" to zaiste, nie dziwne że masz taki a nie inny lęk. Lęk że jak coś zrobisz po swojemu ani chybi będzie źle. Bardzo silny przekaz i bardzo niszczący.

No mam, ale wiesz, coraz lepiej sobie z nim radzę. Kiedyś ta mamina smycz mnie paraliżowała przed podejmowaniem samodzielnych decyzji. Chociaż byłam w innym mieście, czułam się jak w big brother. Zresztą, do dzisiaj chociaż już jestem stara doopa, wnerwia mnie, że kiedy gdzieś wychodzę, mówi mi "tylko się nie upij i wracaj przed północą" Ostatnio powiedziałam "a niby czemu nie, w końcu jest karnawał a ja jestem dorosła". No i nie umiała nic odpowiedzieć Dzisiaj w samodzielnych decyzjach pozostał z tego lęku tylko dyskomfort, że sprawię Jej przykrość, choć nie powstrzymuje mnie to przed robieniem po swojemu. Mogłaby jednak czasem ucieszyć się szczerze i przyznać "miałaś rację, jednak to ty dobrze oceniłaś sytuację", tymczasem zwykle słyszę "no cóż, jeszcze tym razem Ci się udało".

[Sansevieria]

Lili, ja nie lubię szukać winnych, natomiast serdecznie Ci doradzam szukanie przyczyn. To jest droga lepiej rokująca. Przyczyną tego, że jest z kimś jak jest czyli nie za fajnie mogą być błędy i dysfunkcje rodziców. Nie oznacza to, że są oni świadomymi podelcami co swoje dziecko z upodobaniem rozwalali psychiczne. To jest rzadkosć. Zwykle po prostu popełniają ileś tam błędów i dają dziecku bagaż na dorosłe życie. Oprocz rzeczy dobrych dają też fatalne. Nie że chcą, chcą to zwykle jak najlepiej. Ale...ale jak wiadomo "dobrymi chęciami piekło brukowane". I te skutki błędów rodzicow dorosłe dziecko, jeśli chce byc szczęśliwe oraz spełnione w życiu, musi samodzielnie skorygować. Samodzielnie nie oznacza samo i własnymi siłami, bo zwykle zauważenie zwiazków przyczynowo skutkowych jest za trudne. Jak sama pisałaś - siebie człowiek nie widzi obiektywnie. Swoich rodziców też nie.

Tu nie chodzi o zwalanie winy, tu chodzi o znalezienie przyczyn, wyłapanie tych przekazów z rodzinnego domu, ktore były niewłaściwe, ktore niesiesz jak garb na plecach teraz.