Czytuję Was od jakiegoś czasu, ale jak dotąd nic nie pisałam.. Aż dziś się zdecydowałam
Otóż problem mam taki.. Jestem z moim mężczyzną od ponad roku. Przez ten czas sporo się działo, przeżyliśmy sporo dobrych i złych chwil. Od pewnego czasu jednak nie radzę sobie z sytuacją i trochę kończą mi się pomysły na dobre rozwiązanie dla nas obojga.. Otóż mieszkam za granicą. W miejscu, gdzie kultura jest kompletnie inna, nie znam języka i generalnie.. trochę mi się tu nudzi
Dzięki pracy poznałam sporo ludzi, głównie imigrantów jak ja, z różnych miejsc świata więc nie czuję aż tak samotna. Mój mężczyzna jest stąd. Problem zaczyna się, kiedy poruszam temat naszej (w domyśle wspólnej) przyszłości. On początkowo zarzekał się, że gdyby coś się nam nie udało, gdybym miała problemy z pracą, to będziemy się wspólnie zastanawiać. Teraz, gdy problemy się rzeczywiście pojawiły, wcale tak fajnie nie jest.. Otóż gdy tylko wspominam, że nie mam możliwości robieniu tu tego, co bym chciała, on milknie i po chwili zaczyna płakać. Przy pierwszych takich reakcjach milkłam i starałam się go jakoś pocieszyć, zrozumieć, ale teraz.. Niestety reaguję na to nerwowo :/ Nie jestem w stanie go pocieszać w momencie, kiedy proszę go o pomoc lub opinię na temat tego, co powinniśmy zrobić. Czekałam dość długo, sądziłam, że może on jakoś to sobie ułoży w głowie, ale nie.. Ciągle to samo. Doszło do tego, że boję się cokolwiek powiedzieć bo wiem co mnie czeka - wybuch płaczu i potem kłótnia trwająca nie wiadomo jak długo..On mi zarzuca, że nie akceptuję jego emocji i że płacze przeze mnie, bo jestem niewystarczająco delikatna. Rzecz w tym, że oczekuję od niego partnerstwa i niespecjalnie mam ochotę chodzić wokół niego na paluszkach (on dobiega czterdziestki, tak na marginesie) - zwłaszcza, że temat naprawdę nie uważam za godzący w jego poczucie własnej wartości - ot, życie, takie sytuacje się zdarzają. Nie twierdzę, że to jest łatwe do przedyskutowania, ale.. tu nie ma dyskusji. Nie porozmawialiśmy o tym wszystkim ani razu na spokojnie. On twierdzi, że ma problemy z rozmawianiem, ja coraz bardziej czuję się terroryzowana tym płaczem i brakiem prawdziwego, bliskiego kontaktu..
No i tu pytanie do Was.. Czy macie jakiś pomysł jak iść do przodu z takim osobnikiem? Czy coś da się zrobić?
No i dzięki, jeśli ktoś dotrwał do końca, i oczywiście pozdrawiam
itp. Ogólnie rzecz biorąc liczy się z moim zdaniem i nie mam przez niego depresji 
czasem nie do przeskoczenia, jak sie lepiej pozna 
no mowie o sobie ....
