Szacunek dla rodziców - co to właściwie jest

[josi]

a do diabla z miloscia

szanujmy sie!

[Sansevieria]

Księżycowa, jesteś w terapii to sie nie dziw, że masz mętlik w tej sprawie i w innych też. Toż własnie rozgrzebujesz rózne rzeczy z przeszłości, od tego zawsze sie bałagan robi zanim się uporządkuje. Daj sobie czas i nie układaj na siłę

[biscuit]

Sans, a może to co Ty czujesz
to jest toksyczny szacunek

no co
skoro teraz wszystko może być toksyczne
patrz toksyczni rodzice
to i szacunek do nich może też

[Orm Embar]

Księżycowa, jeśli jesteś w terapii, to mętlik jest stanem jak najbardziej normalnym. Popieram Sans - samo się ułoży. Z mojej terapii mogę tylko dodać - co już pisałem wiele razy - że stan pewnego rozwalenia jest OK i jest normalny, ale po czasie żałowałem trochę, że za bardzo to swoje rozwalenie analizowałem na milion sposobów.

dobrego, Księżycowa!

Maks

[Księżycowa]

Księżycowa, jeśli jesteś w terapii, to mętlik jest stanem jak najbardziej normalnym. Popieram Sans - samo się ułoży. Z mojej terapii mogę tylko dodać - co już pisałem wiele razy - że stan pewnego rozwalenia jest OK i jest normalny, ale po czasie żałowałem trochę, że za bardzo to swoje rozwalenie analizowałem na milion sposobów.

dobrego, Księżycowa!

Maks

Ale przecież nie mogłeś kontrolowac swoich stanów wtedy i tego czy się rozdrabniasz czy nie. Zawsze mnie to nurtuje jak poszesz, bo juz o tym wspominałeś.

Dzięki, Tobie również

Aha no i jeszcze zapomniałam napisać, że w związku z tym, że z jednej strony mam takie odczucia jak napisałam, to z drugiej całkowicie odwrotne.
Nie można raz kogos szanować a raz nie a ja mam wrażenie, ze u mnie własnie tak jest. Chore to

chyba musialabys sobie dokladnie na spokojnie nazwac co cie w rodzicach drazni, czego nie lubisz. Masz prawo ich nie lubic. A moze ich troche polubisz jak sprobujesz ich zrozumiec.

Ogólnie rozumiem ich. Pewnie nie do konca ale też mi ich szkoda, że mieli jakieś swoje plany i pewnie większość nie wyszła. Wiem, że mój ojciec miał paskudne dzieciństwo i nie raz jak jest dobry dzień i da się z nim dogadać , to mi się to przypomina i na rawde mu wspołczuję i załuję, że relacje nasze nie sa lepsze tak ogólnie ale co ja mogę na to, że on ma tylko taki jeden dzień na setki innych i zupełnie inne relacje sa nasze codzienne - niestety.
Czasem mi się wydaje, że to szanowanie jest wybiórcze własnie w takich pojedynczych dniach, bo w innych nie mam szans na zbliżenie z nimi... ani na szanowanie ich, bo oni mnie nie szanują...

Księżycowa, jesteś w terapii to sie nie dziw, że masz mętlik w tej sprawie i w innych też. Toż własnie rozgrzebujesz rózne rzeczy z przeszłości, od tego zawsze sie bałagan robi zanim się uporządkuje. Daj sobie czas i nie układaj na siłę

A jutro mam i za nic nie wiem o czym gadać. Tym bardziej po ostatnim

[Winogronko7]

A myślicie, że osoba która doświadczyła w dzieciństwie toksycznej miłości potrafi w 100% obdarzyć swoje dziecko zdrową miłością?

--> wybaczcie mi ten natłok pytań.

[Bianka]

A to ciekawe pytanie Winogronko

[Orm Embar]

Szacunek dla rodzica to dla mnie dawanie mu prawa do własnych pomyłek, błędów, strat i głupot. Szacunkiem dla rodzica nie jest dla mnie postawa "nie było tak źle" ale jest nim postawa "no niestety było bardzo źle, ale rozumiem, rodzicu, że Twoje życie ułożyło się tak śmak i owak, wiem też, że jesteś zwykłym człowiekiem jak ja, daję Ci więc prawo do Twoich błędów. A może co poniektóre nawet rozumiem".

Czasami w imię szacunku warto powiedzieć rodzicowi co się myśli, ale czasami nie warto. Ja swojej matce wielu rzeczy już pewnie nie powiem - nie ma to dla mnie żadnego znaczenia... Ale co do swojego ojca żałuję, że zmarł zbyt wcześnie, żeby mu parę rzeczy o jego postawie powiedzieć. Byłby to w moim rozumieniu także wyraz szacunku wobec niego.

Maks

[Orm Embar]

Księżycowa, jeśli jesteś w terapii, to mętlik jest stanem jak najbardziej normalnym. Popieram Sans - samo się ułoży. Z mojej terapii mogę tylko dodać - co już pisałem wiele razy - że stan pewnego rozwalenia jest OK i jest normalny, ale po czasie żałowałem trochę, że za bardzo to swoje rozwalenie analizowałem na milion sposobów.

dobrego, Księżycowa!

Maks

Ale przecież nie mogłeś kontrolowac swoich stanów wtedy i tego czy się rozdrabniasz czy nie. Zawsze mnie to nurtuje jak poszesz, bo juz o tym wspominałeś.

Dzięki, Tobie również

Ależ oczywiście, że nie mogłem kontrolować swoich stanów Co więcej - z perspektywy czasu bardzo mnie one cieszą, to była wielka, wspaniała przygoda. Natomiast mogłem kontrolować lepiej swoje wybory w realnym życiu, nie pozwolić, żeby stan rozwalenia z psychoterapii wpływał aż tak bardzo na np. sferę zawodową czy bycia wśród ludzi czy jak to tam zwać, i przez to zapłaciłbym mniejszą cenę za różne rzeczy. Jakąś zapłaciłbym, ale nie tak dużą (dla jasności: nic strasznego, hehehe, nie przejechałem po pijaku staruszki, ale tak dwa jak nie trzy lata mi umknęły z życia...).

Maks

[Księżycowa]

Szacunek dla rodzica to dla mnie dawanie mu prawa do własnych pomyłek, błędów, strat i głupot. Szacunkiem dla rodzica nie jest dla mnie postawa "nie było tak źle" ale jest nim postawa "no niestety było bardzo źle, ale rozumiem, rodzicu, że Twoje życie ułożyło się tak śmak i owak, wiem też, że jesteś zwykłym człowiekiem jak ja, daję Ci więc prawo do Twoich błędów. A może co poniektóre nawet rozumiem".


Maks

Fajnie i przekonująco napisane Maks, tylko co jak Ty powiesz w tak fajny i zdrowy sposób a oni nadal robią swoje wobec Ciebie świństwa, twierdząc, że ,,Przesadzasz, Ty miales najlepiej, Ty nie masz racji, jesteś taki a taki"?
Jak pokierujesz szacunkiem wobec rodziców w takiej sytuacji?

[Księżycowa]

Ależ oczywiście, że nie mogłem kontrolować swoich stanów Co więcej - z perspektywy czasu bardzo mnie one cieszą, to była wielka, wspaniała przygoda. Natomiast mogłem kontrolować lepiej swoje wybory w realnym życiu, nie pozwolić, żeby stan rozwalenia z psychoterapii wpływał aż tak bardzo na np. sferę zawodową czy bycia wśród ludzi czy jak to tam zwać, i przez to zapłaciłbym mniejszą cenę za różne rzeczy. Jakąś zapłaciłbym, ale nie tak dużą (dla jasności: nic strasznego, hehehe, nie przejechałem po pijaku staruszki, ale tak dwa jak nie trzy lata mi umknęły z życia...).

Maks

A jak ja sie przyglądam terapii na tą chwilę przynajmniej, to wydaje mi się, że inaczej być nie mogło - po prostu. Ale może to tylko mój punkt widzenia albo fakt, że jestem w trakcie terapii a nie po

[josi]

Księżycowa, jeśli jesteś w terapii, to mętlik jest stanem jak najbardziej normalnym. Popieram Sans - samo się ułoży. Z mojej terapii mogę tylko dodać - co już pisałem wiele razy - że stan pewnego rozwalenia jest OK i jest normalny, ale po czasie żałowałem trochę, że za bardzo to swoje rozwalenie analizowałem na milion sposobów.

dobrego, Księżycowa!

Maks

Ale przecież nie mogłeś kontrolowac swoich stanów wtedy i tego czy się rozdrabniasz czy nie. Zawsze mnie to nurtuje jak poszesz, bo juz o tym wspominałeś.

Aha no i jeszcze zapomniałam napisać, że w związku z tym, że z jednej strony mam takie odczucia jak napisałam, to z drugiej całkowicie odwrotne.
Nie można raz kogos szanować a raz nie a ja mam wrażenie, ze u mnie własnie tak jest. Chore to

chyba musialabys sobie dokladnie na spokojnie nazwac co cie w rodzicach drazni, czego nie lubisz. Masz prawo ich nie lubic. A moze ich troche polubisz jak sprobujesz ich zrozumiec.

Ogólnie rozumiem ich. Pewnie nie do konca ale też mi ich szkoda, że mieli jakieś swoje plany i pewnie większość nie wyszła. Wiem, że mój ojciec miał paskudne dzieciństwo i nie raz jak jest dobry dzień i da się z nim dogadać , to mi się to przypomina i na rawde mu wspołczuję i załuję, że relacje nasze nie sa lepsze tak ogólnie ale co ja mogę na to, że on ma tylko taki jeden dzień na setki innych i zupełnie inne relacje sa nasze codzienne - niestety.
Czasem mi się wydaje, że to szanowanie jest wybiórcze własnie w takich pojedynczych dniach, bo w innych nie mam szans na zbliżenie z nimi... ani na szanowanie ich, bo oni mnie nie szanują...

Księżycowa, jesteś w terapii to sie nie dziw, że masz mętlik w tej sprawie i w innych też. Toż własnie rozgrzebujesz rózne rzeczy z przeszłości, od tego zawsze sie bałagan robi zanim się uporządkuje. Daj sobie czas i nie układaj na siłę

A jutro mam i za nic nie wiem o czym gadać. Tym bardziej po ostatnim

moze o tym czego w nich tak po ludzku nie lubisz? nie jako u rodzicow, tylko u ludzi.


To ze cie nurtuje, jak ktos ci pisze ze masz sie nie rozdrabniac swiadczy o tym ze masz z tego powodu wyrzuty sumienia. Skoro ci to pomaga i lepiej sie czujesz to rozdrabniaj sie. Ja np tez sie czesto rozdrabniam.

[Orm Embar]

Fajnie i przekonująco napisane Maks, tylko co jak Ty powiesz w tak fajny i zdrowy sposób a oni nadal robią swoje wobec Ciebie świństwa, twierdząc, że ,,Przesadzasz, Ty miales najlepiej, Ty nie masz racji, jesteś taki a taki"?
Jak pokierujesz szacunkiem wobec rodziców w takiej sytuacji?

CHCIAŁBYM bardzo w jasny, ale twardy sposób trwać przy swoim i nie dać się zbić z pantałyku. Zapewne jednak ZROBIŁBYM lekka albo i nielekką awanturę - bo doskonały na pewno nie jestem. Jeżeli byłbym w stanie (bo to nie zawsze takie proste i oczywiste) jeszcze bardziej skupiłbym się na sobie samym i robieniu czegoś dla siebie, a nie na nich.

Niech pomyślę... Kilka razy swojej matce mówiłem, że postępuje po prostu głupio. Tyle, że ona lubi grać w bycie ofiarą losu i wszystkich wokół (choć fakt faktem, że miała bardzo trudno), i nie jest łatwo wtedy do niej dotrzeć, bo człowiek boi się ją skrzywdzić. To co zrobiłem i co mi się podoba, to oderwanie się od zamartwiania się o nią. Nie żyję już jej emocjami - i bardzo to lubię. Umiem oderwać się od niej, i nawet jeśli ma problem, umiem mieć to w dooopie. Brzmi lekko socjopatycznie, hehehe, ale co mi tam - lubię tę swoją umiejętność i nie zamierzam z niej rezygnować. Nie zmienia to naturalnie faktu, że jestem uczynnym i tzw. "dobrym" synem.

Śmieszna sprawa z moim ojcem: nie było go praktycznie w moim życiu, a był mi bardzo potrzebny. Jak po latach nasze drogi się przecięły (ja akurat byłem w terapii, różne rzeczy się działy, hehehehe), miałem milion różnych pomysłów, a potem jak mi wszystko zeszło, bardzo trzeźwo stwierdziłem, że to nie jest i nie był mój ojciec, a tylko (choć może i "aż") ktoś, kto dał mi życie. Trochę wypadł, Księżocowa, poza wszelkie rozważania o szacunku dla rodziców...

Wybacz chaotyczność mojej wypowiedzi, ale chciałem napisać to, co mi akurat pojawi się w głowie, bez przepuszczania przez maszynkę do polerowania formy i treści...

Maks

[josi]

Szacunkiem dla rodzica nie jest dla mnie postawa "nie było tak źle" ale jest nim postawa "no niestety było bardzo źle, ale rozumiem, rodzicu, że Twoje życie ułożyło się tak śmak i owak, wiem też, że jesteś zwykłym człowiekiem jak ja, daję Ci więc prawo do Twoich błędów. A może co poniektóre nawet rozumiem".Maks

z zastrzezeniem, ze rodzic w glebi duszy moze czuc ze jednak bylo zle i nie moze sobie tego wybaczyc.

[Honest]

A ja z moją mamą wiele lat nie rozmawiałam, całe życie darłam koty, pojednałam się na łożu smierci. Nigdy nie rozmawiałysmy tak szczerze, od serca, choć jak juz ją prawie "odzyskałam", to straciłam ją 3 tygodnie później....