Wszedłem dziś na forum z zamiarem wypisania swoich myśli,podzielenia się z kimś swoimi problemami i widzę że jest kilka osób które mają podobną sytuacje w głowie:) W Nas siła!!:)
Mam 26 lat i nieodparte wrażenie że przegrałem życie.Jedynie praca trzyma mnie przy siłach do życia,gdy przychodzę do domu to zaczynam się czuć jak klapek.Przecież nie będę sam chodził po mieście a chciałbym pochodzić ...tylko że z kimś.I tu zaczyna się mój problem...ostatni rok spędziłem na bardzo burzliwym związku,który na początku był piękny a później się tak zaczęło psuć że trudno to opisać.Rozchodziliśmy się i wracaliśmy kilka razy.Zazwyczaj ja prowokowałem takie sytuacje ale w moim przekonaniu były uzasadnione.Później tłumaczyłem o co mi chodziło i jakie były moje powody po czym twierdziła że rozumie o co mi chodzi.Obecnie nie łączy nas partnerska relacja,jeśli można ją było tak nazwać od początku patrząc na to z perspektywy czasu. KOCIOŁ W GŁOWIE I 1000 MYŚLI MI SIĘ TERAZ TŁUCZE.
Po części zniszczyła to moja zazdrość o "dziwnie dobry"kontakt z prawie-niedoszłym-szwagrem którego określała jako przyjaciela.To był jakiś koszmar gdy sobie patrzyłem z boku na ich luźną rozmowę.A on taki zawsze mądry,zadowolony tak niewinny że aż dziwnie.No i... zfiksowałem żeby się pokazać też z dobrej strony żebym był przez nią zauważony bo momentami czułem się niepotrzebny,niedoceniony,zakompleksiony skoro on ją tak fajnie zajmował rozmową bo żyli obok siebie 9 lat.Ale jakoś nie dawało to zamierzonego efektu bo zaczęły się mętalne spięcia między naszą trójką a konkretnie mną i nim a ona po środku.Nie rozumiała tego że ja chce współpracy we dwoje robić coś tylko razem a nie z osobami trzecimi.Przy okazji jakiegoś wyjazdu ani razu nie zaproponowała żebyśmy pojechali gdzieś sami,poznali coś razem,tylko my,żeby to było nasze.(Zazwyczaj był niedoszły-szwagier bo nażyczona go rzuciła i był bardzo smutny to chodził i szukał.)Jesteśmy w prawie tym samym wieku nie chce mi się poznawać innej osoby jej też nie jak twierdziła przynajmniej,mamy podobne priorytety życiowe.Jestem oszołomem takim trochę lubię chodzić na skróty i to co łatwe ale jak trzeba to potrafię też mocno przycisnąć w odpowiednim momencie.Czy to źle że obserwuje świat i chce o nim rozmawiać,rozmawiać o ludziach trochę wykpić czyjąś brzydotę,co mi się podoba a co nie,skakać jak jestem szczęśliwy i mieć za nic to co ludzie obok stojący pomyślą.Rozumiem pojęcie wstydliwości ale ile można?Po roku pewne zachowania powinny być spontaniczne.Wychodzić same z siebie.Starałem się dać poczucie w jej główce,że śmiało może do mnie przyjść z problemami gdy ją coś gryzie.Nie skorzystała (z tego co pamiętam),zawsze taka cicha,samowystarczalna,nie mająca problemów,twarda,posłuszna aż wkurzające.
I wkurzyło,znów zrobiłem to samo,wiem że jestem sadystą emocjonalnym i źle się z tym czuje.Bardzo źle.Lecz mam żal do niej o czyny których w dziwny sposób nie chciała jakby potwierdzić słowami w rozmowie chyba myśląc że to jest oczywiste.Mogłem przeczekać,mogłem pogadać znów ale zrobiłem to co zrobiłem.A teraz znów odczuwam samotność i chęć do spędzania czasu z nią bo mi nerw przeszedł.
Strasznie wątpię w siebie.We wszystko w to czy wszystko to jest moją wypaczoną psychiką czy może tak musiało być czy było jej to obojętne.Nie wiem nic.Cisza.Pustka.Tęsknię za nią
...a nie za znajomymi których sobie tak upodobała.
to jest miażdżąca samoocena, G.T. 