No to jeżeli masz schizofrenię, nauczenie się dobrego życia z nią (a pewnie się da) zajmie Ci trochę czasu. To inny problem niż np. wykorzystanie seksualne (który znam, heheheeeeee), ale równego mniej więcej ciężaru (kalibru nie wymierzam, ale zakładam, że to wszystko ciężka artyleria).
Dobre odpowiedzi są najprostsze - przy wykorzystaniu część spraw trzeba "przepracować" w gabinecie psychoterapeuty lub w realnym życiu, wobec części podchodzić odpowiedzialnie (Ty np. musisz bardzo uważnie obserwować swój stan i reakcję na lekarstwa), a z częścią się pogodzić. Wiem np., że części skutków wykorzystania NIGDY nie uda się usunąć - no i cóż, taki urok życia.
Jeden ma grzywkę na bok, a drugi część spraw skopanych, bo mu się kiedyś coś niefajnego w sferze intymnej przytrafiło...
Myślę, że takie podejście jest bardzo realistyczne, i "odczarowujące" problem. Przestaje to być Nie-Wiadomo-Co, a zaczynam być problem do rozwiązania. Poważny, ale jednak problem.
Drobna uwaga z własnego doświadczenia - sprawdź na sobie. Podczas terapii mniej więcej wiedziałem, co jest moim celem. Kilka razy próbowałem wychylić głowę ponad poziom swoich problemów - sprawdzałem, czy szklany sufit jeszcze nad głową mam, czy już po nim. Kilka razy boleśnie przekonałem się, że może sufit trochę inny i mniej dokuczliwy, ale nadal jest. Któregoś razu POCZUŁEM, że zamierzony etap już za mną...
Do czego zmierzam? Ano do tego, żeby sprawdzać co jakiś czas samego siebie gdzie jesteśmy, żeby nie usnąć w przekonaniu, że ciągle w tym samym miejscu.
Co do długości terapii - sama decydujesz, kiedy kończysz. Jeśli nawet przesadzasz od kilku lat, to lepiej przesadzać z psychoterapią niż z zażywaniem dragów czy piciem alkoholu...
dobrej nocy!
Maks