Forum PSYCHOTEKST - www.psychotekst.pl

przez **pozytywnieinna** » 5 lut 2011, o 22:11

czy jesli nasze dziecinstwo bylo popaprane, to nie ma juz szans nigdy na normalnosc? zawsze juz bedzie zle? i zawsze bedzie sie odbiegalo od reszty tzw. normalnych?

i czy zawsze bedzie trzeba sie chowac w sobie, a lzy nauczyc sie chowac w sercu? i juz zawsze zostanie sie samotnym :cry:

?

przez **lucifera** » 5 lut 2011, o 22:17

Jeśli rodzice i rodzinny dom będzie tylko tłem - mało istotnym elementem - i niczym ważnym, jeśli się znajdzie kogoś bliskiego, znajomych i zatopi się w sobie samym można wyjść z tego. Przynajmniej warto spróbować.

przez **pozytywnieinna** » 5 lut 2011, o 22:22

a jak na naszej drodze nie ma nikogo kto by zrozumial, kto by byl przyjacielem :cry:

to co juz sie jest na zawsze przegranym?

przez **lucifera** » 5 lut 2011, o 22:29

Wielu rzeczy nienawidzę z XXI wieku, ale akurat internet jest tym dobrodziejstwem gdzie można znaleźć ludzi, nawet na drugiej półkuli którzy choć trochę zrozumieją. Nie zaliczam się do osób pragnącej zawierać bliskie znajomości, ponieważ jestem typem introwertyczki, za co Cię przepraszam, ale widzę, że to forum pomaga ludziom. Nie poddawaj się i szukaj ludzi, chcących tego samego co Ty - kontaktu z osobą, która zaakceptuje Cię taką jaka jesteś. Ludzie Cię skrzywdzili - więc szukaj wpierw u ludzi pomocy. Znajdowanie oparcia w samym sobie jest bardzo trudne, więc - za co przepraszam - nie zaczynaj od tego.

EDIT:
Zapomniałabym: nie ma czegoś takiego jak normalnosć. Jest pewien trend. I naszym osobistym zadaniem jest znaleźć się w takiej pozycji w jakiej jest nam najwygodniej. To że się różnimy od innych nie oznacza że jesteśmy gorsi.

przez **Sansevieria** » 5 lut 2011, o 22:35

Pozytywna, troszkę mnie z forum znasz, prawda?
No to wiesz, że dzieciństwo miałam barzdo popaprane. Szansę na "normalność" chyba wykorzystałam. Nie chowam się w sobie. Łez nie chowam w sercu, ani nigdzie indziej zresztą. Nie jestem też samotna. Choć przez jakiś czas byłam samotną matką porzuconą przez exa. Ani przegrana się nie czuję, a ocena tzw. świata w tej kwestii (oraz w paru innych) wisi mi i powiewa.
Pozytywna, jest jeden człowiek, któy zawsze powinien być najlepszym Twoim przyjacielem i jest to osoba zawsze dostępna. To Ty sama.
A poza tym to co Cię taki dół dopadł? Coś się stało czy tak ogólnie? :pocieszacz:

przez **pozytywnieinna** » 5 lut 2011, o 22:37

ja sie czuje gorsza, przezylam pieklo przez ostatni rok i pieklo w dziecinstwie, zawsze sie balam. ale walcze, a ktos kto nazywal sie moim przyjacielem powiedzial mi, ze meczy sie przebywaniem ze mna, bo jestem nerwowa i np. hustam sie na krzesle, czy stukam dlugopisem, zabolalo okropnie, bo przeciez wiem i poczulam sie gorsza, zla, taka wybrakowana, taka, ktora juz nie ma szans na nic i nie powinna juz zyc...

przez **lucifera** » 5 lut 2011, o 22:45

Słuchaj, nie zmienię Cię jednym postem. Nie wiem dokładnie co się działo u Ciebie w domu. Jednak to nie była Twoja wina. Dziecko nigdy nie jest winne. Jeśli Twoje poczucie "niższości" ma swoje początki właśnie w dzieciństwie to to jest normalne, jednakże z czasem musiałaś zrozumieć że to nie Twoja wina lecz opiekunów. Mówisz że walczysz. To dobrze. Walcz i nie przestawaj jeśli widzisz choćby cień nadzieji, a musisz widzieć skoro - jak dobrze zrozumiałam - masz dziecko. Skoro ktoś zwracał uwagę na takie czwartorzędne sprawy jak huśtanie czy stukanie długopisem, to przepraszam bardzo, ale ja się zaczynam zastanawiać czy tamta osoba była normalna.

przez **Sansevieria** » 5 lut 2011, o 22:48

Oj bo ludzie są czasem gruboskórni jak nosorożce, nic tym uroczym zwierzątkom nie ujmując. Jesteś wspaniała, dzielna i bardzo Cię lubię. I wspaniale się opiekujesz córeczką, choć na nagrodę w postaci wspaniałej dorosłej córki jeszcze musisz poczekać. A tak poza tym, to same ostatnie przejścia z duńską służbą zdrowia niejednego by o ciężką nerwicę przyprawiły. Ty TYLKO stukasz długopisem i kiwasz się na krzesle. Twój długopis, Twoje krzesło. No człowiek jako żywo większych problemów nie ma tylko na takie duperele zwracać uwagę matce, co od kilku tygodni ledwo żyje z umęczenia bo dziecko w zagrożeniu życia, a ona sama z tym. Ech, dobrze że go nie mam pod ręką (albo jej?) bo by sucha nitka nie została.

przez **pozytywnieinna** » 5 lut 2011, o 22:56

ale on wlasnie sans tam uderzyl, powiedzial, ze jak on sie ze mna meczy, to jaki koszmar przezywa moje dziecko... ze ma ze mna pieklo itd... zabolalo, koszmarnie i boli dalej... bo ja mimo wszystkich tych problemow podnioslam na nia glos moze ze trzy razy w jej zyciu, teraz jak mialam nawal pracy i mala prawie caly czas z niania i jak przychodzilam to moje dziecie ze skory wylazilo tak piszczala z radosci.
powiedzial, ze ona i tak czuje i kiedys mnie znienawidzi.

przez **lucifera** » 5 lut 2011, o 23:02

Nie znienawidzi Cię, jeśli okażesz jej swoją miłość.

przez **Sansevieria** » 5 lut 2011, o 23:04

Wiesz, że jestem zwykle raczej oszczędna w słowach oraz umiarkowana. No to ode mnie masz coś, czego nie robię zwykle - ocenę. DEBIL.
I bardzo żałuję, że nie mogę go osobiście zmieszać z błotem. Co gorsza zapewne miał masę dobrych chęci. Wyjątkowo niebezpieczna osoba. Bo głupia po prostu.

przez **marie89** » 5 lut 2011, o 23:07

pozytywnieinna napisał(a):czy jesli nasze dziecinstwo bylo popaprane, to nie ma juz szans nigdy na normalnosc? zawsze juz bedzie zle? i zawsze bedzie sie odbiegalo od reszty tzw. normalnych?

i czy zawsze bedzie trzeba sie chowac w sobie, a lzy nauczyc sie chowac w sercu? i juz zawsze zostanie sie samotnym ?

Trudne dzieciństwo nie pomaga w dorosłym życiu... Często ściaga w dół... ale nie musi tak być zawsze...

My też mamy wpływ na siebie... Jest cos takiego jak samowychowanie... Owszem- wielkie znaczenie ma dla nas wszystko co doświadczamy... ludzie, zdarzenia, odczucia zapisują się w nas... nie zawsze pozytywne... Ale warto pamiętać jak OGROMNA siła drzemie w człowieku gdy trzeba walczyć o siebie...

przez **pozytywnieinna** » 5 lut 2011, o 23:14

dzieki sans, jakos sie lepiej poczulam, jak tutaj to napisalam, bo inaczej tez na to wszystko spojrzalam i nie moge sie teraz dac zlamac i znisczyc do reszty pseudo przyjaciolom...

ps. krolewne wyleczylam :lol:

przez **Sansevieria** » 5 lut 2011, o 23:21

No i to jest najważniejsze, że Królewna już zdrowa. Nie daj sie zwariować

przez **oliwia** » 6 lut 2011, o 10:50

pozytywnieinna, jasne, że mamy szanse na normalne życie, nawet po najbardziej spapranym dzieciństwie. Łatwe to nie jest, ale warto próbować. Ja próbuje i na razie nieźle mi to wychodzi, więc Tobie życzę tego samego :kwiatek2:

Forum PSYCHOTEKST - www.psychotekst.pl

zly start, brak szans?

zly start, brak szans?

Re: zly start, brak szans?

Kto przegląda forum