---------- 15:29 05.01.2011 ----------
Ewo terapii nie ma, choć czuję, że bardzo jej potrzebuję, to nie stać mnie...
Ja wiem, że bez niej będzie źle, tak jak mówiłaś... Tylko nie wiem co tu zrobić.
Co do rzucania pracy, to w poprzednim zakładzie powiedziałam sobie, że nie dam się, że wytrzymam a to w końcu minie i niestety nie minęło. Wypowiedziałam pracę tak wykończona, że bałam się nawet myśleć, by wrócić do handlu, tak bezpośredniego jak sklep. KOmbinowałam różne prace, które niestety nie dawały wielkich dochodów, pamiętacie może... Owszem dały by, ale po pół roku, a ja nie mogłam sobie na to pozwolić i teraz też nie mogę.
W obecnej sytuacji powiedziałam ,,dość" już teraz, póki jest we mnie nadzieja, że gdzieś indziej dam radę i mam siłę postawić się na nogi. Nie mogę sobie pozwolic na takie wypalenie i depresję jak wtedy, a już miałam problem z samopoczuciem.
Co do zwolnienia, to jednak uważam, że to jest wyjście i to dobre, bo jeśli jest pół roku, to na prawdę można znaleźć sobie pracę i to taką nie na szybko, można poprzebierać. Ja osobiście nie wyobrażam sobie siedzieć pół roku w domu, zwariowałabym. Ale wierze, ze po takiej fali ma się ochotę zamknąć i nikogo nie oglądać.
Może brzmi fantastycznie i nie do pomyślenia, ale tak się dzieje i to jest przykre...
Ewo a w ogóle dlaczego uważasz, że zolnienie, to nie rozwiązanie? Tak z ciekawości
---------- 21:58 ----------
Jesli macie mnie dość,to bardzo przepraszam... jesli dla Was to pierdoły, to też przepraszam, ale nie mogę się uporac z odejściem mojej psiny...
Już minęło pół roku... Dzisiejszą noc w połowie przeryczałam, przed chwila dostałam kolejny atak placzu... Ciągle się zastanawiam co jeszcze mogłam zrobć... Może gdybym nie miala tej jednej dnówki, to pojechałabym do weta z Ł, a nie ojciec z Ł. Ł nie umiał się sprzeciwić, nie dziwię mu się, rozumiem jak się czul, nie jego pies, ojciec mógł różnie zareagować... Poprosiłam Ł, żeby tam pojechał z ojcem, bo miałam pewność, że zawiezie Maksia do naszej wetki, miałam nadzieję, że oni razem przekonają ojca, że to nie ma sensu... Przekazałam Ł przez tel. zeby przekazał wetowi, że wyrażam zgodę na uspienia, ale ojciec się zbuntował, gdybym tam była, to miała bym gdzies ten bunt. Wiem, że lekarka, by mnie posłuchała, bo to ja prowadziłam z nia psa... Rozumiem, że nie było mnie i właścicielem byl w tamtej chwili ojciec... Pożegnałam się rano przed pracą z psem, chociaż chciałam byc przy uspieniu stwierdziłam, ze nie to jest wazne, tylko dobro psa... Ojciec tak nie uwazał. Jestem tak zła, ze musialam być w pracy, że psiak się musiał meczyć do następnego dnia... Mam takie wyrzuty sumienia... że byłam w tej pracy... Ł mówi, że lekarka była nie zadowolona z postepowania ojca, ale mogła go tylko przekonywać, nie udało się jej...
Może gdyby na prawdę mi na nim zalezalo, to bym nie poszła... bym sie zamieniła, to był dopiero początek pracy, nie byłam tak związana z zakładem... Może nie byłam takim dobrym właścicielem, moze nie zrobilam wszystkiego, by skrócic mu cierpienie...
On umierał... wet ojcu mówil, że on sie zaczyna w środku psuć, jak on mógł patrzec na to, staram się do dziś zrozumieć... pies nie chodził... Nie zaponę jak ojciec nam go wyciągnał z auta, nie kazał go uspić a ja tak szybko chciałam my ulzyć, tyle mnie kosztowal ten widok
Zabrałalismy mu go prawie siłą, jak najszybciej mogłam, tylko żałuję, że miałam tą cholerna dnówkę...
Zastanawiam sie co mogłam zrobić, żeby jeszcze bardziej skrócic mu cierpienie... wybaczcie, jeśli to głupota, ale mnie jest z tym ciężko. Straszną pustke czuje po Maksie... i nie umiem sobie z nią poradzić
ja o tej porze tez lazilam po domu, a o 7 musialam wstac. wiem co czujesz, duzo ciepla przesylam 
