Taa, w myśl creda
"NIE WYRABIAM SIĘ Z ROBOTĄ, BO MAM STRASZNY ZAPIER*OL NA PSYCHO" ;-p.
"Byłem gorszy od zwierzęcia. Byłem żołnierzem AK".
Posty: 23
• Strona 2 z 2 • 1, 2
przez PodniebnaSpacerowiczka » 4 lis 2010, o 15:10
-
PodniebnaSpacerowiczka - Posty: 2415
- Dołączył(a): 22 maja 2007, o 21:03
- Lokalizacja: Wszędzie mnie pełno ;-).
przez Filemon » 4 lis 2010, o 22:38
ewka, bardzo ciekawa ta historia, do której dałaś linka i ze zbliżonego obszaru...
ładnie wspólnie przetłumaczyłyście...
ale:
instead of working, I'm sitting on Psychotekst...
według mnie
pozdrawiam!
ładnie wspólnie przetłumaczyłyście...
ale:
instead of working, I'm sitting on Psychotekst...
według mnie
pozdrawiam!
-
Filemon - Posty: 3820
- Dołączył(a): 2 gru 2007, o 20:47
- Lokalizacja: Matka Ziemia :)
przez Sinuhe » 4 lis 2010, o 23:42
Mam takie prywatne przemyślenie, że jest pewien paradoks w =byciu żołnierzem wyszkolonym.
Tak, oczywiście - bycie żołnierzem m.in. obejmuje nauczenie się zabijania.
Z tym, że to szkolenie mechanizujące taki obrót sprawy ma szansę wyłonić jednostki, które będą mieć jako taką kontrolę nad zabijaniem.
W przypadku, gdy cywil zaczyna walczyć brak wyuczonych odruchów - które przecież mają za zadanie także chronić psychikę wojaka - powoduje, że hm... laik zabijania staje w co najmniej dla siebie egzotycznej sytuacji. Tak sobie myślę, że cywil może mieć daleko większe szanse do zbytniego "rozkręcenia się", niż żołnierz regularnego wojska.
Tu nie ma co się obruszać i i zarzekać, że "ja nie, ja nigdy".
Tego nie wie nikt z nas - szczególnie nikt z tej części napędzanej testosteronem. To w co natura nas wyposażyła ku walce o samicę i tereny robi mix z ha ha "kulturą" i tworzy iście morderczą mieszankę.
Bohater artykułu tak naprawdę to był dzieciak, który znalazł się w nazbyt obciążającej psychicznie sytuacji. Jak i dzieci-żołnierze w państwach afrykańskich. Dzieciaki zdolne do uczynków, których boją się dorośli.
Poza tym - może ktoś się obruszy, ale szaraczek, zwyklak szary, jakoś potrafi być zdolny do większych zwyrodnień, niż człowiek rozwinięty.
Kurde - niech będzie., Człowiek zmiękczony cywilizacyjnie, piewca wyższej kultury, czytelnik filozofów i słuchacz muzyki poważnej raczej nie będzie nosił obciętych głów wrogów u pasa, nie będzie nabijał dzieci na sztachety, ani nie każe dziadkowi zjadać wątroby zabitego wnuczka.
Każdy z powyższych przykładów jest dwudziestowieczny, żeby nie było.
Ok, ok - w sławetnym eksperymencie Zimbardo byli chyba sami studenci - być może aspirujący do bycia tą wyższą warstwą społeczną. Ale póki co najgorsze rzezie to raczej szaraczki wyczyniały pod wodzą wybitniejszych i (ale jednak) zarazem psychopatycznych jednostek. Tacy się zawsze znajdą i istota, która dotychczas była porządnym obywatelem zeświruje i zagryzie z lubością swego sąsiada. Nawet za odmienny kolor oczu.
Nie wierzę w pierdoły typu idee itp. Pokój zagwarantować może tylko interes.
Wspólny, w który milusio wszyscy są uwikłani i szkodzenie sobie nawzajem powodowałoby szkodę i szkodzącego.
Dla mnie autor książki miał i okazję i predyspozycje do takich a nie innych zachowań. Poza tym był dzieckiem swoich czasów, swojej epoki i tak naprawdę swoich antagonistów. Okolice Bieszczad, Wołyń - to wszystko spłynęło wtedy krwią. Brutalność tamtych czasów i ludzi jest dziś nie do uwierzenia. Dla mnie przerasta to wszystko. Odrzuca mnie mniemanie autora, że to wpajany mu patriotyzm był odpowiedzialny. Nawet walka i zabijanie nie są tożsame z byciem bestią. Żołnierz zabija żołnierza, zdrajcę, szpiega - ale nie torturuje żadnego z nich, ani tym bardziej cywila.
Pamiętam, jak mi opowiadano historyjkę z czasów wojny:
zgwałcona kobieta poszła poskarżyć się dowódcy wschodnich hm... wyzwolicieli. Po prostu kazał stanąć w szeregu. Kobieta pokazała kto. Dowódca po prostu delikwentom strzelił w łby i na tym był koniec. Szczerze mówiąc - rozumiem go. Jak i też wydaje mi się, że rozumiem ześwirowanie partyzanta z cywilbandy. który jedynie mógł dziękować losowi, że nie dostał kulki w łeb za coś, co było zbrodnią wojenną. Niekoniecznie zaś psychopatycznym objawem a efektem znalezienia się w sytuacji, która go przerosła.
Nie mam najmniejszej ochoty nikogo napadać, ani zabijać. Ale najzupełniej naturalne wydaje mi się, że eliminuję bestię - nawet za cenę stania się nią.
Po prostu sytuacja, w której ktoś zabija, pastwi się nad ludźmi, których kocham powoduje, że go chciałbym zlikwidować. Inna sprawą jest, czy bym potrafił - zakładam jednak, że większość potrafiłaby. Czyli też miałbym szansę.
I mam pełna świadomość, że potem może iść z górki, można się rozkręcić.
Tak, oczywiście - bycie żołnierzem m.in. obejmuje nauczenie się zabijania.
Z tym, że to szkolenie mechanizujące taki obrót sprawy ma szansę wyłonić jednostki, które będą mieć jako taką kontrolę nad zabijaniem.
W przypadku, gdy cywil zaczyna walczyć brak wyuczonych odruchów - które przecież mają za zadanie także chronić psychikę wojaka - powoduje, że hm... laik zabijania staje w co najmniej dla siebie egzotycznej sytuacji. Tak sobie myślę, że cywil może mieć daleko większe szanse do zbytniego "rozkręcenia się", niż żołnierz regularnego wojska.
Tu nie ma co się obruszać i i zarzekać, że "ja nie, ja nigdy".
Tego nie wie nikt z nas - szczególnie nikt z tej części napędzanej testosteronem. To w co natura nas wyposażyła ku walce o samicę i tereny robi mix z ha ha "kulturą" i tworzy iście morderczą mieszankę.
Bohater artykułu tak naprawdę to był dzieciak, który znalazł się w nazbyt obciążającej psychicznie sytuacji. Jak i dzieci-żołnierze w państwach afrykańskich. Dzieciaki zdolne do uczynków, których boją się dorośli.
Poza tym - może ktoś się obruszy, ale szaraczek, zwyklak szary, jakoś potrafi być zdolny do większych zwyrodnień, niż człowiek rozwinięty.
Kurde - niech będzie., Człowiek zmiękczony cywilizacyjnie, piewca wyższej kultury, czytelnik filozofów i słuchacz muzyki poważnej raczej nie będzie nosił obciętych głów wrogów u pasa, nie będzie nabijał dzieci na sztachety, ani nie każe dziadkowi zjadać wątroby zabitego wnuczka.
Każdy z powyższych przykładów jest dwudziestowieczny, żeby nie było.
Ok, ok - w sławetnym eksperymencie Zimbardo byli chyba sami studenci - być może aspirujący do bycia tą wyższą warstwą społeczną. Ale póki co najgorsze rzezie to raczej szaraczki wyczyniały pod wodzą wybitniejszych i (ale jednak) zarazem psychopatycznych jednostek. Tacy się zawsze znajdą i istota, która dotychczas była porządnym obywatelem zeświruje i zagryzie z lubością swego sąsiada. Nawet za odmienny kolor oczu.
Nie wierzę w pierdoły typu idee itp. Pokój zagwarantować może tylko interes.
Wspólny, w który milusio wszyscy są uwikłani i szkodzenie sobie nawzajem powodowałoby szkodę i szkodzącego.
Dla mnie autor książki miał i okazję i predyspozycje do takich a nie innych zachowań. Poza tym był dzieckiem swoich czasów, swojej epoki i tak naprawdę swoich antagonistów. Okolice Bieszczad, Wołyń - to wszystko spłynęło wtedy krwią. Brutalność tamtych czasów i ludzi jest dziś nie do uwierzenia. Dla mnie przerasta to wszystko. Odrzuca mnie mniemanie autora, że to wpajany mu patriotyzm był odpowiedzialny. Nawet walka i zabijanie nie są tożsame z byciem bestią. Żołnierz zabija żołnierza, zdrajcę, szpiega - ale nie torturuje żadnego z nich, ani tym bardziej cywila.
Pamiętam, jak mi opowiadano historyjkę z czasów wojny:
zgwałcona kobieta poszła poskarżyć się dowódcy wschodnich hm... wyzwolicieli. Po prostu kazał stanąć w szeregu. Kobieta pokazała kto. Dowódca po prostu delikwentom strzelił w łby i na tym był koniec. Szczerze mówiąc - rozumiem go. Jak i też wydaje mi się, że rozumiem ześwirowanie partyzanta z cywilbandy. który jedynie mógł dziękować losowi, że nie dostał kulki w łeb za coś, co było zbrodnią wojenną. Niekoniecznie zaś psychopatycznym objawem a efektem znalezienia się w sytuacji, która go przerosła.
Nie mam najmniejszej ochoty nikogo napadać, ani zabijać. Ale najzupełniej naturalne wydaje mi się, że eliminuję bestię - nawet za cenę stania się nią.
Po prostu sytuacja, w której ktoś zabija, pastwi się nad ludźmi, których kocham powoduje, że go chciałbym zlikwidować. Inna sprawą jest, czy bym potrafił - zakładam jednak, że większość potrafiłaby. Czyli też miałbym szansę.
I mam pełna świadomość, że potem może iść z górki, można się rozkręcić.
-
Sinuhe - Posty: 468
- Dołączył(a): 4 maja 2007, o 18:02
przez KATKA » 4 lis 2010, o 23:44
Fil tę ksiażke czytałam w podstawówce po raz pierwszy...żadna nie zrobiła na mnie takiego wrażenia....
ale juz parę lat nie powtarzałam lektury bo było ciężko ja dostać, a ta tatowa została gdzieś wypożyczona.....
ale juz parę lat nie powtarzałam lektury bo było ciężko ja dostać, a ta tatowa została gdzieś wypożyczona.....
- KATKA
- Posty: 3593
- Dołączył(a): 23 maja 2007, o 20:00
- Lokalizacja: Poznań
przez Filemon » 4 lis 2010, o 23:50
Sinuhe, przeczytałem i rozmyślam sobie... bo mnie ten temat od strony wnętrza człowieka właśnie bardzo zaciekawił... 
ja na przykład, kiedy miałem 20 lat, to w ogóle nie wyobrażałem sobie, że mógłbym komuś odebrać życie...
a jakieś 15 lat później doświadczyłem ataków nienawiści i morderczych myśli, które spowodowały, że wiem już jak to jest kiedy człowiek czuje, że mógłby kogoś... zlikwidować, po prostu...
ale to co tu napisałem, to myślę, że raczej trochę inna jeszcze sprawa niż ta historia młodego AK-owca...
ja na przykład, kiedy miałem 20 lat, to w ogóle nie wyobrażałem sobie, że mógłbym komuś odebrać życie...
a jakieś 15 lat później doświadczyłem ataków nienawiści i morderczych myśli, które spowodowały, że wiem już jak to jest kiedy człowiek czuje, że mógłby kogoś... zlikwidować, po prostu...
ale to co tu napisałem, to myślę, że raczej trochę inna jeszcze sprawa niż ta historia młodego AK-owca...
-
Filemon - Posty: 3820
- Dołączył(a): 2 gru 2007, o 20:47
- Lokalizacja: Matka Ziemia :)
Posty: 23
• Strona 2 z 2 • 1, 2
Kto przegląda forum
Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 408 gości