Tak obrazowo to byłam osobą niosącą przez wiele kilometrów po wybojach wielką walizkę. Nawykłam, ale zmęczona byłam krańcowo. Pojawił się ktoś skłonny mi pomóc. W moich wyobrażeniech winien to być heros, co walizkę mi wyrwie i niczym piórko poniesie za mnie. Ja jednakże do tej walizki byłam niczym przyspawana. W efekcie heros musiałby mi tę walizkę wyrywać siłą, a na dodatek mógłby z walizką rękę urwać. I w pewnym momencie zauważyłam, że tak naprawdę to nie tyle heros jest mi potrzebny ile ktoś, z kim mogłabym nieść tę walizkę wspólnie. Nie musi być akurat herosem, musimy współpracować... to była niesamowita zmiana jakościowa w moim postrzeganiu siebie w związku i relacji partnerskiej.
A poza tym jak ja chciałam oddać część odpowiedzialności i nie umiałam, to byłam w tym chceniu szczera do spodu. Przeciwko koncepcji, że nie oddaję protetowałam zajadle. Byłam przekonana że oddaję, a partner jest za słaby i dlatego nie umie wziąć. Na pewne rzeczy trzeba czasu... a poza tym ja to ja, Lady może mieć inaczej.
więc trzeba się jakoś ratować i zaspokoić tę ssącą bestię! 
