Pierwsze wizyty u psychiatry w styczniu i lutym jakieś 3-4 lata temu - diagnoza - nerwica. Niestety nie trafiona, lekarstwa zaczynały działać po zażyciu 4-5 krotnej dawki. Ponad rok temu totalny dół. Zaczęłam szukać pomocy u innych specjalistów - diagnoza - zaburzenia depresyjno - maniakalne.
I tak moje życie kręci pomiędzy cudownym stanem manii (uczucie fajne, ale czy to co widzę i czyję jest prawdą?) a depresją.
Przyjmuję leki, ale nie nauczyłam sie jeszcze rozpoznawać symptomów choroby. Półroczne wizyty u psychologa też niewiele dały.
Najgorsze, że nie wiem co jest prawdą a co fikcją. Ponieważ nie rozumiem co się dzieję za taki stan rzeczy obwiniłam mężą ( fakt, miał w tym swój udział). Niestety nie mogę liczyć na jego pomoc, wsparcie. Najłatwiej po prostu się wyprowadzić i mieć świety spokuj.
Znajomi radzą nie myśl tyle , zajmij sie czymś etc.
Ale tak może mówić tylko ten, kto nie wie co to depresja. Im wydaje sie, że to tylko chwilowe pogorszenie nastroju.
Oczywiście niska samoocena, wstręt do siebie i myśli destruktywne towarzyszą mi przy każdym nawrocie.
Na szcęście mam dzieci, i tylko myśl o nich powstrzymuje mnie przed najgorszym. Ale jak dlugo?????????? Tego nie wiem
Proszę pomóżcie
Czy już do końca życia skazana jestem na kolowrotek nie do wytrzymania?
czy muszę wykańczać siebie i bliskich?
Może ktoś z Was słyszal o grupach wsparcia we Wrocławiu?
może jest ktoś, kto potrafi mi pomóc?
