Jak czujecie się po rozstaniu ??

[desiderata]

Zakładam ten temat po to żebyśmy mogli podzielić się ze sobą naszymi uczuciami po rozstaniu .

Ja niedawno zakończyłam 4 letni związek , związek który z pozoru zdawał się być idealny ale pełny był niezrozumienia i braku szacunku .
Teraz czuje się cudownie , odżyłam nabrałam wiatru w żagle , zobaczymy co będzie dalej ale jestem dobrej myśli

[PodniebnaSpacerowiczka]

Po przedostatnim związku byłam podłamana. Ponad 1/2 roku dochodziłam do siebie (potwierdzając tym statystykę ) i przekonując się do akceptacji zaistniałych okoliczności. Jednak, pomimo że rozminięcie się naszych ścieżek na krótką metę podcięło mi skrzydła, to na dłuższą - umocniło (fakt, że też nie chciałam topić się w załamce zbyt długo !). Tak więc z perspektywy upływających lat dostrzegam, iż był to najwłaściwszy obrót spraw. Zmotywował mnie do rzeczy, które przy tamtym partnerze prawdopodobnie nie doszłyby do skutku. Oczywiście, że zaliczyliśmy także punkty dodatnie [niektóre nawet bardzo... ]. I za to jestem mu wdzięczna.


desiderato,
myślę, że znaj. się na właściwej drodze .

[Asik35]

Każde rozstanie przeżywam długo(rok to minimum) i boleśnie,po ostatnim, które miało miejsce rok temu nadal za nim tęsknię i szukam Go w innych mężczyznach.Choć pocieszające jest to,że dzięki terapii moje doświadczanie rozstania jest już inne,boli,ale nie zabija...

[zizi]

ja bardzo cierpiałam rozstając się ......

byłam w strasznym dołku rok?....nawet dłużej..... ..tamten czas był dla mnie czarny....

powoli zaczęłam wierzyć,że moje szczęście nie zależy tylko od tamtego mężczyzny.....

półtora roku temu....powoli zaczęłam robić różne rzeczy,żeby podnieść się....

udało się

teraz nie tęsknię już za tamtym mężczyzną.....WCALE!!

....jestem silniejsza....zaradna....samodzielna....

to rozstanie zburzyło moje dotychczasowe życie



to była trauma

ale zapewne gdyby nie kryzys i przymus mobilizacji nie byłabym tu i teraz

wkurzało mnie jak ktoś mówił"co cię nie zabije ,to cię wzmocni"

to prawda

ehhhhh

teraz jedynie smuci mnie jak dzieci cierpią przez nasz rozwód....ogólnie jest dobrze....ale pewne sprawy nigdy nie będą "normalne"



pewne rzeczy trzeba zaakceptować....

nie tkwić w bólu i żałobie po stracie do końca życia.....to nic nie da....

z czasem trzeba pozwolić sobie na szczęście i uśmiech....mimo wszystko...

rozstania nie są fajne....
często wali się wtedy cały świat....

ale nie raz to jest konieczne ....żeby dalej żyć...oddychać.....