Na wstępie chciałabym się ze wszystkimi przywitać i złożyć serdeczne życzenia świąteczne. Od dawna jestem czytelniczką forum a teraz nadeszła pora i na mnie.
od ponad 4 lat jestem w związku, przez ponad 3 lata związek ten był na odległość. I jak to bywa w życiu było z górki i pod górkę.Aż pewnego dnia mój K. zaskoczył mnie , że przeprowadza się do mojego miasta (wcześniej to były nasze wspólne plany i marzenia żeby być w jednym mieście). Wszystko przebiegło błyskawicznie i po paru dniach byliśmy już parą nie na odległość
. Ja z całych sił starałam się i staram się żeby mój K. zasymilował się w nowym miejscu.
Początkowo sam mówił że to dla niego nie problem zmienić dotychczasowe środowisko ale po tych kilku miesiącach widzę że jednak to problem. Dlatego robię wszystko żeby było ok. Jednak każda moja inicjatywa spotyka się z negacją. Wiem że zrobił to dla mnie, dlatego po części czuje się odpowiedzialna za jego dołek psychiczny.
Ja cały czas cieszę się że On tu jest, najchętniej widywałabym się z nim codziennie ( nie mieszkamy razem, a widujemy się 3 razy w tygodniu), często do niego dzwonie (ok.2 dziennie). Gdy pojawiła się perspektywa spędzenia razem świąt, czułam że się spełnia moje marzenie.
Ale tylko do dziś, kiedy K. powiedział mi że święta chce spędzić sam. A ja jestem nadgorliwa i go prześladuje swoją osobą - moje dosadne sformułowanie. I że najlepiej by było jakbyśmy się widywali raz w tygodniu.
I ja teraz durna jak jakaś małolata (ja 25, on 30)zastanawiam się czy rzeczywiście tak jest, że jestem nadgorliwa. Telefon dwa razy dziennie , 3 razy w tygodniu spotkanie??
Z jednej strony to nie pierwszy raz słyszę to od K.że go zamęczam swoją osobą.A z drugiej mówi mi że mnie kocha i że chce ze mną być.
Dlatego się zastanawiam czy z boku patrząc rzeczywiście to wygląda na moją nadgorliwość??