Jestem tu ponieważ zostałam zdradzona emocjonalnie. Minął dopiero tydzień odkąd się dowiedziałam. Nie potrafiłam go wygonić z domu, nie potrafiłam zrezygnować z tego uczucia, którym go darzę, pomimo, ze teraz więcej we mnie smutku, zalu, złości…. Zamiast zrobić to wszystko co powinnam, zranić go jak on zranił mnie, uciekłam z nim do nowego domu w którym mieliśmy rozpocząć kolejny etap naszego życia razem….
Odnośnie zdrady, po krotce przybliżając wam temat - po kilkunastu latach związku moj partner w tajemnicy prowadził sekretne rozmowy, ale i spotykał się z „przyjaciółka”, która pocieszała go, prawiła komplementy, flirtowała z nim. Pewnie nigdy bym się o tym nie dowiedziała, gdyby nie to, ze owa kobieta zadłużyła się w nim i była gotowa zrobić wszystko by go ode mnie odsunąć na dobre-wtedy mi powiedział, przyznał się to wszystkiego o czym napisałam.
Czuje się współwinna tego co się wydarzyło. Ostatnio byłam nieznośna, teraz widzę to wyraźnie - byłam kapryśna, wiecznie niezadowolona, a on uciekł do innej szukać oparcia.
Uwierzyłam w to, ze do niczego więcej nie doszło, przyjęłam to co powiedział za prawdę.
Widzę, ze żałuje, ale chyba nie do końca rozumie powagę sytuacji - oszukał mnie, nie był lojalny, zdradzał szczegóły naszego życia.
Teraz nie wiem jak dalej funkcjonować, chciałabym go przytulić, okazać jakaś czułość, a jednak robie wszystko, żeby do tego nie dopuścić. Może czekam aż on wykona jakoś ruch….chyba tak jest, ale on trzyma dystans w obawie przed moją niepożądaną reakcją. Tak to czuję.
Myśle wciąż o tej innej, tworze różne scenariusze, nie mogę wyplątać się z tego….
Jak zapomnieć, jak zaufać na nowo? To jest coś co nie miało się nigdy wydarzyć, dałabym sobie ręce uciąć, bo wierzyłam, ze nigdy mnie to nie spotka….
