Otóż... mam 23 lata, studiuje na II roku. Tak, mam małą obsuwę, ale to dlatego, że nie udało mi się od razu trafić na takie studia na jakie bym chciała. Kiedyś było to dla mnie problemem, że straciłam tyle czasu, ale już tak nie myślę. Nie żyjemy na czas, kilka lat w tą czy drugą stronę nie zmienia historii świata
Mam za sobą depresję (tak kiedyś trafiłam na to forum), ale to było już kilka lat temu. Stopniowo za pomocą terapii i pracy nad sobą wyszłam z tego i myślę, że dziś z pełną świadomością mogę powiedzieć, że jestem już zdrowa. Wiele się zmieniło w moim życiu na lepsze. Nie jestem już takim odludkiem jak kiedyś, nie jestem skora do płakania nad sobą, bezsensownego zamartwiania się, które wpędzało mnie tylko w jeszcze większy dół. I myślę, że dzięki temu, że przeszłam przez to wszystko potrafię jeszcze mocniej docenić swoje obecne życie. Myślę, że mogę o spokojnie powiedzieć, że jestem zadowolona z życia. Studia na których jestem dają mi satysfakcję, mam kilku zaufanych przyjaciół z którymi mogę dzielić swoje zainteresowania i spędzać czas, mam 2 kochane psy, mam wiele pasji, którym potrafię oddawać się całkowicie i dają mi one mnóstwo satysfakcji, nie mam żadnych problemów rodzinnych, z mamą (a to jedyna osoba w tej najbliższej rodzinie) dogaduję się bardzo dobrze. I w zasadzie wszystko byłoby ok, gdyby nie jeden taki mały brak, który czasem powoduje niemiłe ukłucie w sercu. Mianowicie... jakby to powiedzieć, żeby nie zabrzmiało głupio... brakuje mi miłości? tylko, że miłości w tym męsko-damskim znaczeniu. W tej kwestii nie mam w zasadzie żadnych doświadczeń, mimo tak "zaawansowanego" wieku
to nie jest tak, że ja wariuję z samotności, że czuję się gorsza od innych, itp/ Nie, naprawdę nie. Ale po prostu najzwyczajniej w świecie chciałabym mieć szansę choćby "spróbować" czy i czym w ogóle jest ta miłość.
Nigdy z nikim nie byłam, w żadnym mniej czy bardziej poważnym związku. Żadnej przelotnej znajomości. Nic, zero, nul. I nawet nie zauważyłam kiedy ten czas zleciał, kiedy minęły te lata gówniarstwa, lata bycia nastolatkiem, kiedy teraz mam 24 prawie lata. Nie doświadczyłam żadnej "gówniarskiej" miłości, żadnej "nastoletniej" miłości, nawet żadnego najmniejszego doświadczenia, takich pierdoł nawet jak trzymanie kogoś za rękę i tym podobne. Mam przykre poczucie, że coś mnie ominęło, coś, czego już nie będę miała szansy odzyskać. A czas dalej mija, patrzę na swoje koleżanki/kolegów z entymi już chłopakami/dziewczynami, w mniej lub bardziej udanych związkach, ale przynajmniej próbują. Kiedy widuję się czasem z paczką moich najlepszych kumpeli jeszcze z czasów liceum na takie babskie pogaduszki to zawsze pojawia się temat co tak u kogo w "tym" temacie. A to jedna już 4 lata w związku, jedna 2, jedna pół roku, a ja...? A ja na ten temat nie mam w zasadzie nic do powiedzenia. W moim życiu kategoria taka jak "życie uczuciowe" nie istnieje. I o tym, że taki stan mi przeszkadza w zasadzie zdałam sobie sprawę z tego dopiero teraz. Wcześniej może nie byłam do tego przekonana, nie zastanawiałam się nad tym, życie po prostu mijało, wiele rzeczy się działo i nie było czasu na rozmyślania w stylu "co by było gdyby". Ale teraz coraz mocniej zaczynam odczuwać ten brak. To jest jakoś specjalnie męczące, nie spędza mi to snu z powiek, nie wpędza w depresję. Żyję dniem codziennym i mam się czym zająć. Ale czasem nachodzą mnie takie myśli, że w zasadzie czegoś brak. Czasem ten brak dokucza bardziej, czasem mniej, ale tak czy siak pojawił się i muszę jakoś z nim "współpracować". Nie mam problemów z akceptacją siebie, mam nieco zakręcony sposób bycia, ale nie czuję się od nikogo gorsza. Fizycznie też nie narzekam, owszem jak każdą dziewczyna chciałabym trochę schudnąć tu i tam, ale to nie jest coś co mi spędza sen z powiek. Patrzę na siebie i zastanawiam się co jest ze mną nie tak? Co mam w sobie takiego, że odpycha te wszelkie uczucia jak magnez o przeciwnych biegunach? Co takiego wyjątkowego mają inni, że im się udaje? Patrzę, patrzę i nie widzę, i nie rozumiem. Bo jestem taka sama jak każdy inny człowiek.
2 razy w życiu byłam zakochana. Raz potwornie, do bólu, ale była to miłość jednostronna. Zmęczyła mnie, zdewastowała, zostawiła po sobie zgliszcza. Miałam wtedy 18 lat. Potem drugi raz, tym razem jednak było to uczucie bardzo pozytywne, które niejako pozwoliło mi się odbudować na tych właśnie zgliszczach. Ale nie zdążyłam nawet wyznać swoich uczuć, nasze drogi po prostu się rozeszły, tak się życie potoczyło, że ostatecznie wylądowaliśmy w miastach na dwóch końcach Polski i nigdy więcej go nie widziałam. Cóż, po prostu nie zdążyłam nawet spróbować. Od tamtej pory minęły już prawie 3 lata i nie pojawił się nikt na kogo widok mocniej zabiło by moje serce. I tak mijają lata, kolejne urodziny, kolejny nowy rok i jakoś tak szczególnie w te 2 dni w roku uświadamiam sobie, że oto mija kolejny rok bez zmian.
Nie mam wygórowanych wymagań. Nie jestem materialistką, nie wymagam, aby ten ktoś był "kimś" przez duże K. Każdy z nas jest kimś, wszyscy są równi, nie ma lepszych i gorszych ze względu na wykształcenie, pozycję, pieniądze itp. Nie wartościuję ludzi w ten sposób i nie jestem człowiekiem, który gardzi innymi z jakichś tam wydumanych powodów. Bardzo potrafię docenić innych ludzi i okazać im swoją wdzięczność. Nie chcę gwizdki z nieba, nie chcę żadnych kwiatków i innych tego typu stereotypowych i zbędnych rzeczy, nie wymagam by mnie ktoś nosił na rękach, bo doskonale potrafię radzić sobie sama, nie jestem osobą która wychodzi z założenia, że to już najwyższy czas, bo wstyd, bo co inni powiedzą itp. NIE, NIE, NIE. Ja po prostu najzwyczajniej w świecie chciałabym mieć kogoś bliskiego. Czasem takiego kogoś bardzo mi brakuje, czasem czuję się bardzo bezsilna. Chciałabym móc bez powodu móc zadzwonić i spytać "co robisz?". Chciałabym mieć kogoś z kim mogłabym pogadać o swoich najprzeróżniejszych przemyśleniach, pośmiać z pierdół, połazić bez celu, po prostu spędzać razem czas. Tak, mam koleżanki i z nimi mogę to robić, ale... czasem mam wrażenie, że koleżanki już nie wystarczą... Mam w sobie to rosnące pragnienie i ono ani myśli się ze mną rozstawać. Tak po prostu czuję i nie chcę sobie wmawiać na siłę, że jest inaczej. Choć i tak mam wrażenie, że przyszło i tak jakoś późno. Nie sprawia mi dużego bólu, nie spędza snu z powiek, ale ono jest i potrafię się do tego przyznać sama przed sobą.
Wiem, że miłość, że związki, że relacje międzyludzkie nie są usłane różami, że są dalekie od ideałów. Ale ja po prostu chciałabym móc choćby spróbować. Mieć szansę przekonać się o tym na własnej skórze. Nie szukam ideału, nie szukam tego jedynego na całe życie, nie szukam księcia z bajki. Szukam jakiegoś takiego "przygłupa" jak ja
kogoś o podobnym podejściu i dystansie do życia, podobnym poczuciu humoru, podobnych wartościach. Żadnych fajerwerków, żadnych cudów. Kiedyś moja dawna współlokatorka z akademika, która była z jedną z najbliższych osób w moim życiu i rozumiała mnie jak nikt inny, powiedziała "no i gdzie ty znajdziesz drugiego takiego przygłupa jak ty"? No właśnie, gdzie ja go znajdę? Czy jest w ogóle jakiś gdzieś? Czy to jest w ogóle możliwe? Bardzo chciałabym w to wierzyć. Nasuwa się tylko pytanie czy można tęsknić za czymś czego się nigdy nie miało, czego się w ogóle nie zna?
Cóż, wygląda na to, że można.
I po to wszystko napisałam? Hm, sama nie wiem
nie oczekuję żadnych złotych rad i tym podobnych. Po prostu potrzebowałam dać ujście tym emocjom. Dziękuję za uwagę. Naprawdę mi ulżyło 
