Mam pytanie do Was, ponieważ nie umiem na nie sama sobie odpowiedzieć a z partnerem mamy bardzo różne poglądy.
Na początek opiszę pokrótce moją sytuację: mieszkam z chłopakiem w mieszkaniu jego mamy, pracującej w Anglii, która na początku listopada przyjechała do nas na miesiąc. Wszystko było pięknie, dopóki w tym tygodniu nie zachorowałam na grypę. Ogólnie sytuacja wygląda tak, że większość obowiązków domowych spoczywa na mnie, ale teraz przejęła je mama partnera.
Porządna grypa z gorączką rozłożyła mnie na dobre. Cały ten czas spędziłam samotnie. Mój chłopak popołudnia spędzał albo przy komputerze, albo z kolegą, albo w inny sposób. Kiedy spędzał czas ze mną polegało to m.in. na żaleniu się nad sobą, co robi dość często a przy chorobie miałam już tego lekko dosyć. Pewnego dnia oznajmił mi, że chce jechać do kumpla i zostać u niego na noc. Zrobiło mi się przykro, bo liczyłam, że spędzi ze mną trochę czasu normalnie, albo choć pomoże mi – pokój zarósł kurzem, sterty ciuchów itp, panował ogólny rozgardiasz, nawet pościel sama musiałam sobie zmienić. Powiedziałam co o tym myślę, w końcu zdecydował, że weźmie wolny dzień w pracy i pojedzie do niego na cały dzień. No ok, znów będę sama, ale to jeszcze nie tragedia – pomyślałam. Zostawił mnie w nieogrzanym mieszkaniu, aż do 14 leżałam z gorączką w zimnie, dopóki jego mama nie napaliła. Gdy już był u tego kolegi, zadzwonił, że jednak chciałby zostać u niego, bo on na niego naciska, no a ja jestem przecież chora…to co on ze mną ma robić w domu? Zrezygnowana powiedziałam, żeby robił jak uważa, ale wolałabym, żeby wrócił do domu, bo inaczej się umawialiśmy. Zaproponowałam, żeby umówili się na cały następny weekend (chłopak pojechał totalnie nieprzygotowany na nocleg, a tam jest dość zimno, ponieważ facet nie ogrzewa mieszkania), kiedy będę zdrowa, nie będę czuła się osamotniona i opuszczona, ale nie. On może tylko teraz za tydzień już nie chce… Poza tym dochodzi do tego lekki brak zaufania - mój facet jakieś pół roku temu oszukiwał mnie, umawiając się ze swoją ex na sex...nie doszło do niczego, ale zaufanie legło w gruzach, kiedy się o tym dowiedziałam. Ostatecznie przyjechał, ale to, co usłyszałam zwaliło mnie z nóg, niczym gorączka
, otóż: ja nie szanuję mojego partnera…tak stwierdził jego kolega. Zabolały mnie te słowa… Ale zaczęłam się nad tym zastanawiać. Czy postąpiłam egoistycznie i małostkowo? Może powinnam zagryźć zęby i siedzieć sama. Przeżyłabym to jakoś i nie byłoby sprzeczki…Ale z drugiej strony…potrzebowałam pomocy i odrobiny zainteresowania…Jego zdaniem nic się nie stało i dobrze się mną zajmował. Problemy wymyślam sobie ja sama. Dodam, że w październiku mieliśmy podobną sytuację - mieliśmy jechać do znajomych, daleko 300km od nas, ale M. źle się czuł, więc zostaliśmy w domu. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że mogłabym pojechać, no bo on jest chory, no to co ja mogę z nim robić w domu...
Reasumując: Czy naprawdę okazałam brak szacunku?
..wszytkie drobne czynnosci,wszytkie z pozoru pierdoly w pozniejszym wspolnym zyciu wychodza juz w przerosnietej formie..bo sie potem okazuje ,ze moj facet to "kijem gowna nie popchne" ,nic nie pomoze itd.
pod tym co piszą dziewczyny. Ja teraz często żałuję, że nie przyglądałam się lepiej mojemu mężowi, pod różnym kątem, ale na to już za późno, teraz mogę tylko starać się kochać jego wady i trochę go zmieniać 