Ja, gdy widzę w poście słowo "walczyć" w kontekście partnera czy relacji, to myślę sobie, że to słowo jest nie na miejscu. Moim zdaniem, jeśli chodzi o uczucia, to wywalczyć się nic nie da. Albo uczucia się pojawiają, trwają, albo wygasają. I nawet najstaranniej opracowana taktyka zawodzi.
Ja mam tendencję do nadinterpretacji męskiego zachowania, dlatego się ich wystrzegam i staram się widzieć rzeczy takimi, jakimi są. Bez tłumaczenia sobie tego, co dla mnie niewygodne w czyimś zachowaniu, na swoją korzyść.
W myśl zasady - jego zachowanie świadczy o jego uczuciach względem mnie. Jeśli więc się nie odzywa, nie szuka kontaktu, hamuje w swoich działaniach i interakcjach, to mu zbytnio nie zależy. Choć to uciążliwe i bolesne tak się schładzać
Z drugiej strony wiem, że ludzie mogą obawiać się bliskości z jakiegoś powodu, mieć złe doświadczenia z przeszłości itp. Ale myślę, że statystycznie takie unikowe zachowania spowodowane są częściej niedostatkiem i niepewnością uczuć niż problemami natury wewnętrznej.
Mam takie wyobrażenie, że kobiety mają tendencję do bezwolnego, otwartego i utęsknionego wyczekiwania z zapatrzeniem, na każde spojrzenie, gest wyrażający zaangażowanie, unikając rozmowy wprost, w obawie przed usłyszeniem niewygodnej prawdy. Wolą pielęgnować swoje złudzenia, bo dają im nadzieję.
Ja jestem za prostym interpretowaniem rzeczywistości - olewa mnie, nie stara się, to znaczy, że mu zbytnio nie zależy. Jeśli się pomylisz, będzie miła niespodzianka
I myślę, że los jest przychylny i sprzyja tym, którzy się kochają, nawet jeśli na pozór nie sprzyja. Więc spokojnie można obyć się bez walki
powiedział: "zamiast roić sobie w głowie domysły i cierpieć z tej "miłości" - idź i powiedz, że kochasz" 
otóż to !
