Zdarzyło się, że coś mu się nie podobało i chciał sprawdzić skrzynkę pocztową, a ja nie mam nic do ukrycia, więc nie oponowałam. Kiedy w żartach poprosiłam o to samo, on się roześmiał mi w twarz i stwierdził, że nic nie ma zamiaru mi pokazywać. Poczułam się jak idiotka, jakby sobie ze mnie zakpił. Zaczęłam nalegać, doszło do kłótni, śmiał się ze mnie, szydził, a w końcu spakował walizki i wyprowadził się z domu. Wrócił po dwóch dniach.Temat jego korespondencji pozostał nienaruszony. Takie wyprowadzki z mieszkania zdarzyły się kilka razy. Wybaczyłam. Mówił, że jest mocno zaskoczony, ze jego rodzice tak mnie cenią, że tego się nie spodziewał, że są moimi przyjaciółmi i że zawsze stają po mojej stronie. Po kilku miesiącach wspólnego mieszkania wspomniał mi, że jego rodzice sugerują kupno mieszkania w jego kraju.
Zapytałam czy myśli o tym na poważnie akurat w tym momencie i chciałam znać szczegóły. Wtedy zostałam oskarżona o to, że jestem materialistką i tylko pieniądze mnie interesują. Okazało się, że wspólne kupno mieszkania już nie jest naszym planem, on chce zainwestować sam, a ja mam się nie wtrącać. Zapytałam, czy rodzice mają coś wspólnego ze zmianą jego decyzji i dlaczego nie porozmawiał o tym ze mną, bo przecież mieliśmy inną koncepcję i to też mnie dotyczy. Jeszcze bardziej się zdenerwował. Usłyszałam, że to jego prywatna sprawa, mam się nie wtrącać i jeszcze że mam słowem nie wypowiadać się o jego rodzinie, bo ich obrażam (!) Było coraz gorzej. Zdawałam sobie z tego sprawę, czułam to jak nigdy. Czułam, że ten związek chyli się ku upadkowi, ale bałam się odejść. Jakaś rozpacz, strach, żal i przywiązanie do niego nie pozwalało mi na zrobienie jakiegokolwiek kroku. Jakbym trzymała się ostatniej deski ratunku. Mały gest, miły dzień przyjmowałam za dobrą monetę, że jeszcze nic straconego, że jest o co walczyć. Mimo, że nie cieszyłam się jak dawniej. Nie mogłam sobie przypomnieć tej dziewczyny sprzed 3 lat, z uśmiechem na ustach, pełnej entuzjazmu. Aż w końcu przyszedł dzień kiedy znów zachował się bez szacunku i nie przeprosił. Upokorzył mnie przed swoją rodziną. Mało tego, nie poczuł żadnej winy w sobie. To ja zostałam kozłem ofiarnym. Nie potrafiłam wybaczyć, z pomocą przyjaciół jakoś udało mi się przerwać tę więź. Nie jesteśmy razem od paru miesięcy, a ja czuję się jak w potrzasku. Tęsknię, cierpię, mam destrukcyjne myśli i nie potrafię się uwolnić od wspomnień. One wracają. Spadłam na dno za sprawą człowieka, ktory miał być wsparciem, a pozbawił mnie pewności siebie. Nie chce mi się nic. Zawsze miałam mnóstwo energii, lubiłam poznawać ludzi, zawsze wiedziałam czego chcę, radziłam sobie w życiu. A teraz z trudem chce mi się cokolwiek robić. Niestety ciągle myślę o nim, a przecież powinnam zapomnieć. Im szybciej tym lepiej.
Dopóki nie przeżyłam tego sama, nie uwierzyłabym jak można pozwolić sobie na taki związek. Łatwo mi było oceniać, doradzać, a sobie nie potrafiłam i nie potrafię nadal pomóc. To jak narkotyk, od którego nie można się uwolnić.
Może ku przestrodze, w co można się w życiu wpakować....
no ale moze na przyszlosc...
Nie jesteśmy razem od 4 miesięcy. Nie było żadnej szczerej rozmowy, tylko napisał do mnie parę słów. Że jest mu przykro, że on też ma jakieś złe odczucia (!), że mnie przeprasza, że nie potrafi być inny raniąc tych których kocha... Przez jakiś czas było zero kontaktu. Byłam spokojniejsza. Potem zaczęły się wiadomości czy ze mną wszystko ok, że się martwi, nawet jak nie jesteśmy razem itp. Pod pretekstem przyszedł po jakieś rzeczy ( pozostawiał część rzeczy w naszym wspólnym mieszkaniu, nie mogłam go przekonać do zabrania ich), podrzucał coś do skrzynki na listy. Próbował nawet zadziałać na wielką chemię, która była między nami... Powiedział, że zawsze mogę na niego liczyć jakbym go potrzebowała. Że nie jest z niego taki zły chłopak jak myślę.....(!!!) Gra na emocjach??? czy szczere zadośćuczynnienie? sama nie wiem. Ale we mnie coś pękło, choć jak przytulił to wszystko wróciło. Czułam że bardziej się zranię w ten sposób, nawet tym, że szuka kontaktu ze mną. Chyba ten kontakt zburzył mój spokój, nie wiem. A może to było celowe. W międzyczasie zmarł mu ktoś bliski z rodziny. Przesłał mi wiadomość, a ja złożyłam kondolencje. I wtedy znów odczułam jego charakter, bo potraktował mnie w cyniczny sposób, jakby miał pretensję, że za małe wsparcie i zainteresowanie mu okazałam. Jakbym była winna wszystkim problemom rodzinnym które ma. Rzucił jakiś cyniczny tekst. Zabolało, pożałowałam tego telefonu z kondolencjami. Nie wiem o co mu chodziło, co chciał przez to osiągnąć, może dążył do tego żeby się zrewanżować. Rozwaliło mi to cały początkowy spokój. Powiedziałam, że źle się zachował i nie ma prawa na mnie skupiać frustracji i problemów swojego życia. Teraz jest etap, że nie kontaktuje się ze mną jak wcześniej, dał sobie spokój. I chyba tak jest lepiej dla mnie, mniej zdenerwowania jego widokiem czy telefonem. Przyszła do niego korespondencja i musiałam go poinformować. Był zły 
