ale nachodzi mnie jeszcze taka myśl... że może u podłoża braku zaufania oraz tych różnych lęków, potrzeby kontroli, itp. (o czym pisaliście wyżej) leżą OKREŚLONE TENDENCJE CHARAKTERU (w tym wypadku neurotyczne), które stanowią pewną jakby powiązaną konstrukcję w naszej osobowości i może takie działania poprzez wyćwiczenie nowych zachowań są tylko zmianą na powierzchni podczas gdy sedno problemu, w głębi nas pozostaje nietknięte...? a jeśli tak właśnie jest...? to może ten sam "diabeł" wyskoczyć gdzieś z innego kapelusza lub pod inną postacią, na przykład...
Polemizowalabym z tym. Otoz , nie sądzę, ze to jest kwestiA a charakteru - skoro wiem ,ze źle robię, chcę robić i naczej tylko w pewnych sytuacjach nie kontroluję tego . Emocje są górą. Wydaje mi się ,zę to jest kwesrtia emocji, ktore powinno umiec sie kontrolowoc i co wiekszośc osob potrafi. Nie mylić z blokowaniem i hamowaniem emocji.
Tu , większość z nas ma problemy ,w związku z tym nasze zachowania w pewnych sytuacjach są nieodpowiednie, a jednak chcemy zachowac się inaczej.
Sanno, tez juz to przerabiałam na terapii. Penwych zachowań mozna się nauczyć przez powtarzanie ,az staną się one dlanas normą i zaczniemy postępowac wlasiwie na następnym etgepie bez zastanowienia.
Nie wypracowalismy sobie tego w dzieciństwie, to niestety musimy zrobic to teraz. Znaczy się musimy , bo chcemy (brak w polszczynie tej formy musiec tzn .nie narzuconej nam tylko wynikającej z naszych chęci ).
---------- 11:00 ----------
Wracając do spraw przyziemnych i zycia codziennego to mam takie urwanie glowy ,ze ledwo się wyrabiam.
Jedna sprawę udało mi sie załatwic w końcu pozytywnie. Kupiłam samochod
Mam się czym poruszac w końcu.
Były był bardzo zaangazowany w tę sprawę. Jak chcętnie doradzal ,pomagal , jaki byl wtedy szczęśliwy.
Faktycznie , jak pisze Sansevieria czy Sanna, nie pozwalamy naszemu mężczyznie na poczucie się potrzebnym. To , jak zauwazam teraz, jest bardzo wazne dla mężczyzny.
Mnie powiedziala terapeutka, ze to rozstanie jest dla mnie pozytywne, poniewaz w koncu zaczęlam powaznie zastanawiac się ,co robie niewlasciwie.
Zaczęlam myslec ,ze związek jest zwiazkiem dwojga ludzi, dwojga osobowosci .
Wczesniej nigdy nie dostrzegalam problemu w sobie, bo moi partnerzy byli ponizej wszelkiej krytyki ( patrz pan R. sprzed dwoch lat ) . Treaz mnie otrzezwilo ,ze uciekl ode mnie mężczyzna, ktory pomagal mi we wszystkim, chcial byc naprawde ze mn,a i nawet poczynil powazne kroki aby to zrealizowac ( sprzedaz mieszkania ) . To musial miec rzeczywiscie powod ,ze by zwiac.
Choc z drugiej strony ,jak na czytam na forum rozne historie, gdzie w ziwazku są ciagle awantury, nawet rękoczyny a parnerzy trwaja dalej w takim zwiazku , to takich dysfunkcji we mnie nie ma.
Nie klioce sie, nie krzyczę , nawet glosu nie podnoszę, nioe krytykuje- nauczylam sie na poprzednich terapiach , ze nalezy mowic o swoich potrzebach a nie krytykowac partnera.
Robie takie chece jak opisalam wyzej, potem chodze nabzdyczona, malo sie odzywam, nie przytulam pierwsza, widac jakis bunt we mnie.
Potem sie przelewa i chce "powaznej rozmowy " , mowie wiec czego oczekuje, jest tego troche. A on? On odbiera to jako atak na jego osobe i moje nie zadowolenie zniego?
Czy dobrze reaguje ? Nie chce wtedy rozmawiac ,odchodzi , najeza sie.
Tak wyglądal nasz zwiazek pod koniec.
Cyz mozna bylo to inaczewj rozwiazac ? Pewnie tak , pewnie jednak musielibysmy pojsc oboje na terapie. Jak mowi moja terapeutka , parner ma czesto klopoty z przyjeciem tego ,co mowie ja. Od kogos innego , czy terapeuty pewnie te racje by przyjal .
Tylko do terapii nie mozna nikogo zmusic, tym bardziej mężczyzni mają problem z udaniem sie na terapiue, nawet aby ratowac zwiazek.
U mojej terapeutki tylko dwoch panow zdecydowalo sie na terapie dla par.
Ja rozbrajam to, czego świadomość mam. Myślę, że im wiekszą bedę miał świadomość, tym więcej do tej pory problemów nieuświadomionych bedę umiał rozbroić 
bo jest dokładnie na odwrót! Chodzę właśnie na kolejną psychoterapię, z nadzieją że mi coś dobrego wniesie i że jest przynajmniej szansa na to... Byłem gdzieś tak na 5-6 spotkaniach, ale niestety... już widzę słabe punkty tej kolejnej terapii - obecnie wychwytuję to dużo szybciej niż niegdyś, choć jak na razie nie są one tego rodzaju, żeby przekreśliły one moje nadzieje, ale są one faktem... Nie mam tu miejsca na rozwijanie tego tematu - w każdym razie próbuję po raz kolejny coś zdziałać i skorzystać z tego co mi jest oferowane (mimo mankamentów "towaru"), dopóki dostrzegam w tym chociaż cień nadziei i mam poczucie sensu...