Mąż mnie nie kocha, zdradził...

[mahika]

Super!!!

[Jacinta]

Posmęcę trochę, dobrze?

Mam co chciałam, ale wraca wszystko to, co było w naszym małżeństwie od półtora roku - czyli mąż siedzi po parę godzin przed kompem, odrywa się do pracy, chwilkę pobawi się z dzieckiem no i odrywa się na seks. Filmu nie obejrzy razem, bo mu się nie chce. Sam nie zaproponuje nic, cobyśmy mogli razem zrobić, bo mu się nie chce. Ja zaproponowałam wyjście razem na jakiś koncert ( ostatnio razem wyszliśmy... w sierpniu!). No więc na koncert owszem, pójdziemy. Wiem, że to wszystko musi potrwać, jestem tego świadoma, ale musiałam posmęcić trochę, a gdzie, jak nie tutaj?

[doduś]

masz poczucie, ze znowu skonczyło sią na deklaracjach, że bedzie lepiej ?

[ewka]

Tak jakby zapanował spokój i względna harmonia... i można już olać?

[Jacinta]

doduś ewka mam poczucie, jakby zrobił mały krok, nacieszył się seksem, a potem się wycofał, bo "niewiele ci mogę dać..." i zobaczymy co będzie dalej. Mam poczucie, że przyciąga mnie i odpycha kiedy mu wygodnie ( oczywiście robi wszystko zgodnie z tym co czuje). A siedzenie po kilka godzin przed kompem mnie tak wnerwia, że mi dym uszami zaraz pójdzie. Spoko, ja też mam swoją pasję, kocham czytać i potrafię na dwa dni zatopić się w lekturze, ale potem robię przerwę na pranie, gotowanie i inne życiowe sprawy. Ja czuję, że jak nie zaczniemy czegokolwiek robić razem, że jak będziemy tylko dreptać obok siebie, to nici z budowania choćby zalążku związku ( a podobno zależy mu na cieple rodzinnego gniazda, na zabawach z dzieckiem, na spróbowaniu jeszcze raz ze mną). Ja rozumiem, że powoli, ale od czegoś trzeba zacząć. Choćby od obejrzenia razem filmu, żeby było o czym pogadać. Choćby od wspólnego spaceru. W związku z jego terapią to on nadaje tempo temu, co się dzieje w naszym związku ( a raczej temu, co się nie dzieje) ale mnie to nie odpowiada. Zbieram się do pogadania z nim o tym, ale muszę poczekać aż mi złość przejdzie.

[blanka77]

Nie znam się na tym jak przebiegają takie terapie. Dobrze, że na takową poszedł. Ale masz rację, życie musi toczyć się dalej i nie powinien wykorzystywac tego, że się leczy, do tego, żeby mu we wszystkim ustępować.

Odbudowywanie związku musi się odbywać na wszystkich płaszczyznach, czyli tej osobistej, jak i tej wspólnej, czyli zmiany w dotychczasowych zachowaniach partnerów.

On nie może oczekiwać zmian tylko od Ciebie, a samemu przyjąć postawę roszczeniową.

Trochę zboczył z toru moim zdaniem, albo nigdy na nim nie był.

[Honest]

Jacinto, przeczytałam twoją historie i już cieszyłam się, że powoli zczyna się Wam układać. Uderza mnie w tym wszystkim jedna rzecz, dlaczego ty starasz się za was dwoje? Mam wrażenie, że czujesz się winna, że miedzy Wami sie popsuło, że mąz zdradził, ale to on nie był wierny i to on powinien się starać, próbować coś zmienic, odbudować. Rozumiem też jego problem zdrowotny, ale to go nie usprawiedliwia. Do tanga trzeba dwojga, a mnie się wydaje, że tańczysz tylko Ty...

[ewka]

W związku z jego terapią to on nadaje tempo temu, co się dzieje w naszym związku ( a raczej temu, co się nie dzieje)...

Może trzeba go troszkę "szturnąć" co jakiś czas? Ja wiem, że życie we dwoje nie powinno polegać na tym, że trzeba ciągle poszturchiwać... jednak trochę mi się wydaje, że to czas (bo terapia) szczególny i jakąś poprawkę na to nieźle byłoby wziąć.

Bywa i to wcale nierzadko, że całe życie trzeba poszturchiwać, bo się on/ona "zapada". Ja w małżeństwa i związki książkowo przykładne nie wierzę... w każdym razie - nie widziałam.

Bardzo fajnie, że masz pasję... którą podzielam. Potrafię się "zapaść" i też mnie trzeba czasem "szturnąć"

Zbieram się do pogadania z nim o tym, ale muszę poczekać aż mi złość przejdzie.

Zdecydowanie bez złości. Wiele daje się też "załatwić" z marszu, spontanicznie, pod wpływem chwili, sytuacji.

[Jacinta]

No i bez złości po prostu się twórczo pokłóciliśmy, atmosfera zelżała, do wspólnych wniosków odnośnie internetu doszliśmy i spać poszliśmy pogodzeni i uśmiechnięci:) Chyba za bardzo dramatyzuję czasami;-)

[Sansevieria]

Jacinta, jak się umiecie już twórczo pokłócić to super

[ewka]

No i brawo

[Jacinta]

U nas na "froncie" nadal w miarę ok:)

Męczą mnie jeszcze koszmary zdrady. Bywam pełna żalu za to, że M mnie zdradził, bywa że płaczę. Bywa, ze jestem na niego zła za to. Wiele jeszcze emocji się we mnie kłębi, powoli je z siebie wywalam. Dręczy mnie pytanie, jak ten romans się zakończył, ze strzępów wieści wywnioskowałam,że to ona spasowała. Nie wiem, czy warto M o to pytać. Co sądzicie?

[impresja]

Odpuść ,uwolnij siebie od myślenia o zdradzie ,uwolnij siebie od uporczywego przezywania żalu, te mysli nic nie zmienią tylko Ciebie one ranią,kaleczą,rozdzierają. Zapanuj nad nimi ,faktów nie zmienisz ,ale możesz chronić siebie.

[kajunia]

Odpuść ,uwolnij siebie od myślenia o zdradzie ,uwolnij siebie od uporczywego przezywania żalu, te mysli nic nie zmienią tylko Ciebie one ranią,kaleczą,rozdzierają. Zapanuj nad nimi ,faktów nie zmienisz ,ale możesz chronić siebie.

Nigdy nie byłam zdradzona, ale ze swojej perspektywy czuję że chciałabym wpierw wiedzieć wszystko, znać szczegóły i dopiero wtedy mogłabym rozpocząć uwalnianie się od tych myśli... Jeśli czujesz, że to Ci potrzebne to sądzę, że masz do tego prawo, ale na pewno rozmowa na ten temat z mężem będzie bolesna dla Ciebie.

[impresja]

Jeszcze wszystko przed Tobą