Zawsze wierzyłam, że ja jestem po prostu gorsza, bo .... miałam cały szereg racjonalnych argumentów, już jako dziecko. Na terapii dowiedziałam się, że dziecko nie jest w stanie tak się samo negatywnie zaprogamować. Niedobrze mi z ta wiedzą. Moja prawda była lepsza, wygodniejsza. Heniu utwierdził mnie w moim myśleniu i w tamtej drugiej prawdzie też. Że jestem beznadziejna i że nikt mnie nie kocha.Zresztą - to już nie ma znaczenia. Pytanie -jak czuć inaczej? Dlaczego tak po prostu, od razu chłonę negatywne przekazy, robię sobie spustoszenie w głowie - a tak bardzo jestem głucha na życzliwość i dobroć dla mnie??? Za co tak bardzo siebie nienawidzę? Dlaczego we wszystkim doszukuję się swojej winy, błędu, porażki? Dlaczego nie umiem siebie zaakceptować i narzucam sobie rolę, w której się duszę, której się boję, rolę nie moją -ale w której być może będę potrafiła na siebie spojrzeć łaskawiej?
Terapia nie spełniła moich oczekiwań, najmniejszych. Pan ma duże chęci -ale nie umie mi pomóc. Przychodzę, pan pyta czym chciałabym się dziś zająć? Jak? Skąd ja mam to wiedzieć. Opowiedziałam swoją historię, która wyrzucona na zewnątrz, dręczy mnie, to nie są miłe wspomnienia. A on chyb anie umie mi pomóc.Muszę tylko zebrać siły by szukać pomocy gdzie indziej,by zacząć to jeszcze raz. Na razie nie mam siły.Spalam się. Żyję myśląc o śmierci, prosząc Boga by mnie nie wysłuchał. Wyglądam normalnie, prowadzę normalne, nawet bardziej aktywne życie. Realizuję zadania -które mnie nie obchodzą. technicznie się nie poddaję. Ale boję się tego smutku, przygnębienia w sobie. Boje się wniosków do których dochodzę...
cieszę się, że wbrew sobie udało mi się wczorja siebie otworzyć, zacząć mówić, pisać ten smutny monolog. Nie mogę się przecież poddać. Byłam dobrym człowiekiem, może nie takim jak bym chciała -ale dobrym. Lubię siebie dopóki nie otwieram się na świat zewnętrzny. Stworzyłam fajny dom, fajne dzieci. Mogę mieć to dalej. Muszę żyć, musze walczyć. Chcę. Muszę.
