***

[marynia]

rozpadły się cztery ¶ciany życia
wyłuskuję ziarno mroku
z drzew wierzchołków miękko sfruwa jesień
żeby je¶ć mi z ręki

wróble gasn±
pod czerwonym skrzydłem jesieni
wiruj±c w wietrze opada krew
wsi±ka w ziemię

przeczuciem niezmiernie dalekim
jak policzkiem przywarta czuję
kiełki traw rosn±ce pospiesznie
w wiosnę
w co?

H.P.