Jestem matką dwumiesięcznej córeczki.Zanim mój aniołek pojawił się na świecie wiele przeszłam...przenosiłam córkę dwa tyg,następnie w trakcie 14 godzinnego bardzo ciężkiego porodu okazało się,że nie jestem w stanie urodzić naturalnie z powodu zbyt wąskiej miednicy i kanału rodnego dlatego jedynym wyjściem aby uratować przyduszające się dziecko było cesarskie cięcie.Jak wiadomo w takiej sytuacji nie ma czasu na badania serca i podanie bezpiecznych znieczuleń (wykryto,że jestem uczulona na niektóre środki znieczulające,nawet u stomatologa po przyjęciu małej dawki dostałam zapaści)musiałam podpisać zgodę na cesarkę pod narkozą na własne ryzyko,mimo iż nikt nie dawał mi gwarancji jak to się skończy...oczywiście podpisałam i wylądowałam w bólach na stole operacyjnym...mała urodziła sie cała i zdrowa:) mnie też wybudzono i poza zapaleniem organizmu i okropnym bólem nic mi nie było:)myślałam,że teraz już mogę cieszyć sie dzieckiem.moja teściowa odwiedzała mnie niemal codziennie.zawsze witałam ją uśmiechem nawet gdy byłam wykończona szanując to,że jest matką mojego męża.o dziecko dbam jak tylko można nigdy nie miało nawet odparzenia,jest radosne i świetnie się rozwija.niestety po 2 miesiącach zanikł mi pokarm i musiałam przejść na butelkę nikt mi nie powiedział,że to częste po cesarce.córeczka złapała katar jak to zimą...i tu zaczęła się wojna moja teściowa powiedziała mi,że jestem złą matką,że dziecko jest zaniedbane i że pozbawi mnie praw rodzicielskich bo to wszystko przeze mnie bo nie karmie jej piersią(ona twierdzi,że mi się nie chcę).nigdy jej tego nie wybaczę,nie chce jej nawet widzieć dla mnie stała się demonem!najgorsze4 jest to,że sama popełniła zbyt wiele błędów wychowawczych!powiedzcie mi jak można powiedzieć komuś,kto przełożył własne życie nad życie dziecka nie wiedząc nawet czy choć raz je zobaczy,że jest złą matką?przez nią czuję się gorsza...
