Moja mała nadzieja

[martinl7]

cześć wszystkim. postanowiłem wykorzystać to forum do wyżalenia się trochę bo to ponoć pomaga, a jeżeli ktoś będzie chciał podyskutować to nie mam nic przeciwko. Zacznę od końca: jestem 21-no letnim chłopakiem i mam nadzieję niedługo wybrać się się do psychologa bo bardzo chce się zmienić aby w końcu zacząć być szczęśliwym . leczę się u psychiatry od ponad 4 miesięcy , ale co to za leczenie polegające tylko na zapisani tabletek i do widzenia , ja wiem że muszę porostu przed kimś się porządnie wygadać, wyżalić a trudno tego dokonać osobie samotnej . do niedawna miałem wspaniała dziewczynę ale nie doceniłem tego i rozstaliśmy się dla tego że stwierdziłem że wypaliłem się uczuciowo , po kilku dniach rozstania uświadomiłem sobie ze jednak coś do niej czuje ale moje emocje ogólnie są dość słabe i o tym również chciałbym pomówić z lekarzem. może to też przez to że mam niskie poczucie własnej wartości , brak wiary w siebie i we własne możliwości i stale obniżony nastrój ,nie mam energii do życia i czuję się jakbym stracił "duszę" . chciałbym kogoś poznać i zaprzyjaźnić się ale tu pojawia się fobia społeczna i nie bardzo mi to wychodzi chociaż staram się , teraz już jakoś nie przejmuję się dolegliwościami somatycznymi (codzienne biegunki wywołane stresem, bóle mięśni i głowy, szumy uszne) ale samotnością - jest to straszna rzecz i nie życzę jej nikomu no chyba tylko pewnemu koledze któremu kiedyś zaufałem a potem przez to cierpiałem , wyłudzał ode mnie pieniądze , poniżał, wyśmiewał przed innymi ale wolałem to od okrutnej samotności , rodziców mam nie za fajnych bo często się kłócą i pogagac z nimi nie idzie na poważne tematy , teraz jedyną moja nadzieję pokładam właśnie w psychologu .

[kate_s_]

Martini- pamietaj, że psycholog jest "wędką" a nie "rybą". To dobry krok ale i tak wszystko będzie zależało od Ciebie.
Życzę powodzenia!!!

[martinl7]

Dzięki wiem o tym , ale właśnie potrzebuje takiego kogoś kto mnie lekko pokieruje i może powie co robić , właśnie da mi tą przysłowiową "wędkę"

[loli33]

Chcesz by inni za ciebie myśleli. Ale nie ma tak. Sam się o tym przekonałem. Dobrze by było, gdybyś miał jakieś zajęcie, studia, praca itp wtedy nie myślisz tak intensywnie o sobie, nie myślisz, jaki jesteś beznadziejny itp. Powiem ci, że mózg człowieka to wariat: jedni są zbyt pewni siebie, drudzy w ogóle w siebie nie wierzą. A przecież ci zbyt pewni siebie, narcystyczni wcale nie są piękniejsi od nas, smutasów. To smutek i brak wiary szpeci nasze twarze i powoduje negatywne myślenie, zaburza osobowość.... Jakim strasznym wrogiem dla siebie jest człowiek! Nie przejmuj się tym, że masz mało znajomych, moja dziewczyna też nie ma, ale ma mnie żyj dla siebie, ciesz się życiem, rób to co lubisz, jak jesteś tragicznym romantykiem bądz nim, jak jesteś obserwatorem- bądz nim, ktoś cię zaakceptuje takim jakim jesteś, tylko nie uciekaj jak ktoś spojrzy na ciebie, polub siebie choć trochę, jak nie za wygląd to za wrazliwość itp. POzdRAwiam

[laissez_faire]

czytam twoj tekst i widze chlopaka przed ktorym stoi tyciace mozliwosci... ktory jedoczesnie pragnie siebie zniewolic, uzaleznic sie od cieplych glosow psychologow... i nie potrafie zrozumiec dlaczego?